Θυμάμαι το πρώτο παιχνίδι, στη μετά-Ομπράντοβιτς εποχή, με τον Παναθηναϊκό να αντιμετωπίζει τον Πανιώνιο στο ΟΑΚΑ για το θεσμό του κυπέλλου, τις έντονες και συνάμα περίεργες… στιγμές, τη στιγμή που η ομάδα έκανε την εμφάνισή της στο παρκέ. Νέοι παίκτες, μόλις δύο παλιοί, να συνδέουν το πρόσφατο παρελθόν, με το παρόν και το… μέλλον.
Περίπου δέκα λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα, κάνει την εμφάνισή του ο Αργύρης Πεδουλάκης. Ο κόσμος τον χειροκροτεί, χειροκροτεί την ομάδα, όπως κάνει πάντα, ωστόσο δεν μπορούσες να μην παρατηρήσεις και να μην αισθανθείς μια ατμόσφαιρα αμηχανίας, κάτι που είχαν χρόνια να ζήσουν οι «θαμώνες» του κλειστού.
Χρειάστηκε να περάσουν αρκετές μέρες μέχρι να μπορέσω να συνειδητοποιήσω (και εγώ και αρκετός κόσμος φαντάζομαι) τη μεγάλη αυτή αλλαγή. Οι εικόνες εκείνου το πρώτου αγώνα, στοίχειωναν το μυαλό μου. Όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά ξέρετε η δύναμη της συνήθειας, η έξη που είχε μπολιαστεί με τη συνεχή επιτυχία και τον εθισμό σε αυτή, ένιωθες, ότι κάπου εδώ σταμάτησε, διακόπηκε.
Λογικά συναισθήματα. Οι επιτυχίες δε σταμάτησαν, ωστόσο η ομάδα είχε αλλάξει εποχή. Ήταν η αυγή μιας νέας εποχής, διαφορετικής, όλα έμοιαζαν ίδια, μα συνάμα και διαφορετικά.
Λίγα χρόνια αργότερα, καλούμαι και πάλι, όπως και χιλιάδες άλλοι φίλοι, να βρεθώ στο ΟΑΚΑ, στην «πρώτη» της ομάδας. Όποια και αν είναι αυτή, με όποιον και αν είναι. Στην προσμονή της εισόδου της ομάδας στο παρκέ, τα συναισθήματα, θα είναι ανάμεικτα, όπως και τότε. Περίεργα, αμήχανα.
Ο τύπος με το «13» στην πλάτη, δε θα βγει πρώτος από τη φυσούνα. Ποτάμια σκέψεων και συναισθημάτων. Ποιος θα βγει πρώτος; Ποιος θα είναι στην πρώτη θέση δίπλα στο κέντρο για να κάνει διατάσεις; Ποιος θα κάθεται στο τελευταίο καθισματάκι του πάγκου;
Η συνήθεια είναι άτιμο πράγμα. Δεν ξεπερνιέται εύκολα. Για όλους όσους συνήθισαν να βλέπουν τον Διαμαντίδη με την πράσινη φανέλα. Όλοι νόμισαν πως ο αρχηγός, θα ήταν αιώνιος. Κανείς όμως δε νίκησε το χρόνο. Εκείνη η πρώτη μέρα, το πρώτο απόγευμα, που μέσα από τη φυσούνα, δε θα βγει ο «3D», θα χαραχτεί το μυαλό, όπως εκείνη τον Σεπτέμβριο του 2012. Δύσκολες στιγμές, αλλά μεγάλες παράλληλα. Στιγμές, που μόνο ο «εξάστερος» μπορεί να σου χαρίσει.
