Ο Παναθηναϊκός πέρασε στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ όπως ακριβώς προβλέπονταν: τα παιχνίδια με τους Σκανδιναβούς -αν μιλάγαμε προ… Καμπάλα -θα χαρακτηρίζονταν άνισα εξαρχής, απλώς ο φόβος για το τι θα επακολουθούσε σε περίπτωση νέου πατατράκ ανέβασε το άγχος παικτών, προπονητών, εξέδρας.
Το τριφύλλι με πολλούς παίκτες σε φάση προσαρμογής πήρε τις προκρίσεις διαδικαστικά ελέγχοντας τους αγώνες, χωρίς πολλά ρίσκα, η χρησιμοποίηση τριών κεντρικών αμυντικών απέναντι σε σύνολα που διέθεταν απλώς γυμνασμένα και ψηλά παιδιά τοποθετείται στα περσινά «απόνερα» που δημιούργησαν τα 180 λεπτά απέναντι στους Αζέρους.
Αν οι πράσινοι εκμεταλλεύονταν τις ευκαιρίες κι ο Στιλ δεν ήταν σε φόρμα τότε τα σκορ θα θύμιζαν δεκαετία του ‘60 (5-2, 6-3, 4-2). Ο ΠΑΟ ήταν ουσιαστικός ακόμα και σε βραδιές που οι σολίστες του αστοχούσαν από πλεονεκτικές θέσεις, «ψήνοντας» πολύ κόσμο για τα χαρίσματά του. Σ’ αυτά τα τέσσερα ματς είδαμε τόσες ντρίμπλες και πάσες που αφαλόκοψαν την αντίπαλη άμυνα, όσες δεν σημειώσαμε ολόκληρη την προηγούμενη σεζόν.
Ο Μάρκους Μπεργκ στοιχηματίζουμε θα κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του. Μέχρι πρότινος έβλεπε να πέφτουν πάνω του δύο παίκτες για να τον αποτρέψουν να γυρίσει πλάτη στην εστία. Είναι νόμος στο ποδόσφαιρο ότι αν ένας φορ συγκεντρώνει την υπερβολική προσοχή των αμυντικών μένουν κενοί χώροι προς εκμετάλλευση. Είναι αλλιώς να περιμένεις να σου βγάλει το φίδι από την τρύπα ο Καρέλης, ο Καλτσάς κι ο βραδυκίνητος Πέτριτς (που κατά τ΄ άλλα ήταν παικτάρα ο άνθρωπος) κι αλλιώς ν’ αφήνεις μέτρα σε Λέτο, Ιμπάρμπο, «Βίγια» που εκμεταλλεύτηκαν ότι ο Σουηδός μάζευε πάνω του όλο τον κόσμο.
Μπορεί να μην είχαν τα καλύτερα τελειώματα αλλά αν ξαναδείτε τις φάσεις τη μπάλα την έχαναν σπανιότατα, με το τόπι στην κατοχή τους έκαναν ότι γούσταραν κι οι αντίπαλοι πανικοβάλλονταν. Όταν ο «Στράμα» ζητούσε κίνηση από Μέστο, Χουλτ, Γουακάσο στις πλάγιες γραμμές κι ο Λεντέσμα άρχιζε τις «βελονιές» ο ΠΑΟ ήταν απολαυστικός. Σιγά τους αντιπάλους θα πείτε μα το 80% των συλλόγων που θα περάσουν από τη Λεωφόρο φρονούμε πως είναι χειρότεροι από αυτούς που πάτησαν ήδη το τερέν της.
Μπλεγμένος στην πολυμετοχική δίνη, στον κίνδυνο χρεωκοπίας, στην ανορεξία (;) των Βαρδινογιάννηδων να πατάξουν το «πάρτι» των άλλων εκτός τεσσάρων γραμμών και να επενδύσουν σε παίκτες αξίας, ο ΠΑΟ για χρόνια στο εσωτερικό μέτωπο πλήρωνε την απουσία αρτιστών. Οι τίτλοι του 2004 και του 2010 φανέρωναν την ανάγκη για κυνηγούς που να βλέπουν δίχτυα (Ολιζαντέμπε, Παπαδόπουλος, Σισέ), για χαφ που πατούσαν περιοχή (σαν τον Μπασινά, τον Εκι και τον παρεξηγημένο Σαπάνη που το 2004 έκανε ματσάρες), για παιδιά με το απρόβλεπτο στις κινήσεις τους (Σανμαρτεάν).
Τα σπριντ του Ιμπάρμπο, οι «ποικιλίες» του Λέτο, η ευφυϊα του Μπεργκ, οι «διαβολιές» του Βιγιαφάνιες, τα διαγώνια τρεξίματα Χουλτ, Γουακάσο, η εγκεφαλικότητα του Λεντέσμα έκαναν την ομάδα να σκοράρει 7 γκολ (σε καιρό προετοιμασίας για να μην ξεχνιόμαστε) και να χάνει άλλα τόσα κι όλα αυτά με το άγχος να ξεχειλίζει αφού σ’ αυτά τα 90λεπτα δεν επιτρέπονταν λάθη. Ο σύλλογος τις προκρίσεις τις οφείλει στη διοίκηση που δίχως σίγουρα έσοδα και κόντρα σττην έντονη καχυποψία κόσμου, ρεπόρτερ για τον κόουτς επένδυσε (μόνο τα χρήματα που δόθηκαν για το «ενοίκιο» του Κολομβιανού αρκούν) σε ποδοσφαιριστές που ζήτησε ο Στραματσόνι και τσάκα-τσάκα έκαναν απόσβεση.
Οι πονοκέφαλοι στους αντιπάλους φούντωσαν, μέχρι πρότινος πίστευαν ότι με ντουμπλαρίσματα στον Μπεργκ το αποτέλεσμα με τον Παναθηναϊκό το είχαν. Οι μεγάλοι παίκτες είναι που φέρνουν τις διακρίσεις και τέτοιους πλέον ο σύλλογος έχει μπόλικους. Αυτοί είναι που στην Ελλάδα δύνανται να φτιάξουν καριέρες προπονητών. Στο κάτω κάτω οι προηγούμενες φουρνιές έβαλαν τη λέξη «νταμπλούχος Ελλάδας» στα βιογραφικά Σουμ, Νιόπλια που τις παραστάσεις του 40χρονου (μόλις) Ιταλού δεν τις έχουν καν ονειρευτεί!
