Ο Παναθηναϊκός δεν «τράβηξε» καμιά υπερομάδα στον όμιλο του αλλά σωστά κρατούν κάτω τη μπάλα αφού ο σύλλογος εκτός συνόρων προέρχεται από αμέτρητα στραπάτσα που δεν δικαιολογούν το ύψωμα των απαιτήσεων. Σαφώς στο γκρουπ δεν υπάρχει «θηρίο» αλλά τον Αγιαξ, τη Σταντάρ και τη Θέλτα δεν τις λες και «λαχεία».
Το ζήτημα είναι πως θα παρουσιαστούν οι παίκτες τη στιγμή της δοκιμασίας. Σε αντίθεση με τον όμιλο του Ολυμπιακού που τα ονόματα των αντιπάλων σε κάνουν να θεωρείς ότι έχει πιθανότητες να περάσει, απέναντι σε Ολλανδούς, Βέλγους, Ισπανούς θες ικανότητα, συνδυασμούς αποτελεσμάτων, τύχη. Ο «Στράμα» παλεύει με το χρόνο ώστε να βρουν οι παίκτες ομοιογένεια, η έλλειψη αγωνιστικού ρυθμού δυσχεραίνει το έργο του κι οι προσεχείς αντίπαλοι δεν είναι επιπέδου ΑΪΚ/Μπρόντμπι.
Ο Ιταλός ελπίζει τα ονόματα των αντιπάλων να βοηθήσουν στημεγαλύτερη συγκέντρωση των «πρασίνων» που θ’ ακολουθήσουν τακτική αλά Σκανδιναβία. Σφιχτή και πολυπρόσωπη άμυνα, αναζητείται φορ πρωταγωνιστής που θα τελειώσει ιδανικά τις σέντρες Χουλτ, Μέστο, τις κάθετες του Λεντέσμα, τους χώρους που θ’ αφήσει η άμυνα κυνηγώντας τον Ιμπάρμπο.
Οι τελευταίες μεταγραφές δεν θ’ αλλάξουν τη φυσιογνωμία της ομάδας, Εμποκού, Κουλιμπαλί, Σαμπά θα βοηθήσουν αφού όμως πρώτα «στρωθούν» κάμποσες μέρες για να μάθουν πρόσωπα και πράγματα στο Κορωπί. Το άγχος μετά την πρόκριση έφυγε, καιρός να δείξουν περισσότερα οι ποιοτικοί κι έμπειροι από διεθνείς αναμετρήσεις ποδοσφαιριστές. Ως τώρα διακρίναμε στρες ακόμα και μετά το 3-0 της Αθήνας.
Στη Δανία οι φιλοξενούμενοι… έτρεμαν ως το 35΄ ίσως από την γνώση ότι σ’ αυτά τα 90λεπτα δεν επιτρεπόταν η παραμικρή ολιγωρία. Με τον βασικό στόχο να επιτυγχάνεται μεγάλος μέρος της πίεσης φεύγει. Επιπλέον πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια το τριφύλλι έχει συγκεντρώσει στο «Καλαφάτης» πολλούς παίκτες που δίνουν το δικαίωμα στον κόουτς να κάνει rotationδίχως να τρέμει το φυλλοκάρδι του μήπως η συσσώρευση αγώνων στους βασικούς δημιουργήσει φθορά. Τα προηγούμενα έτη οι λύσεις ήταν περιορισμένες και το κυνηγητό απ’ την «Ε.Ο» σ΄ άφηνε εκτός στόχων νωρίς.
Για τους αθλητές οι διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ είναι πασαρέλα, κάποιες καλές φάσεις ή γκολ μπορούν να τους φέρουν σε πρώτο πλάνο στη διεθνή επικαιρότητα. Οι Πέμπτες θα έχουν τεράστιο ενδιαφέρον. Μολέδο, Χουλτ, Ζέκα, Γουακάσο, Μπεργκ, τα «βαριά χαρτιά» σε λίγες μέρες θα βγουν στην «βιτρίνα». Σίγουρο είναι πως αν παίξουν όπως με ΑΪΚ, Μπρόντμπι στα γραφεία της ΠΑΕ δεν θα προλαβαίνουν να διαβάζουν mail από ατζέντηδες.
Ο Παναθηναϊκός υστέρησε για χρόνια έναντι του «αιωνίου» στις πωλήσεις που έφερναν ζεστό χρήμα όμως δεν είχε στην πλάτη του κανένα «σύστημα» να του δείχνει κάθε σεζόν το δρόμο προς το «εικοσιπεντάρι» της ΟΥΕΦΑ. Η συνεχόμενη προβολή στο Τσου Λου δημιουργεί υπεραξίες, έτσι εξηγείται πως οι απέναντι παραχώρησαν Μήτρογλου, Φέισα (!), Σάμαρη με διπλάσια και… τριπλάσια (ας κάνουμε ότι το πιστεύουμε) λεφτά από εκείνα που έδωσε η Λάτσιο το καλοκαίρι του 2011 («μόλις» 5.000.000 ευρώ) για κοτζάμ ΤζιμπρίλΣισέ.
Με τον κίνδυνο της χρεοκοπίας να υποβόσκει, τα χρήματα να είναι μετρημένα για μεταγραφές, ο Παναθηναϊκός πήγαινε μέχρι τώρα με συνθέσεις ανάγκης να παίξει στα ευρωπαϊκά κύπελλα, όταν δεν γνώριζε αποκλεισμούς η βαθμολογική του συγκομιδή ήταν πενιχρότατη άρα κι η διαφήμιση στα φυντάνια του ελάχιστη.
Μαυρίας, Καρνέζης, Καπίνο, Καρέλης «σκοτώθηκαν» στην αγορά, άλλοι ωθήθηκαν στην έξοδο (Λέτο, Ζιλμπέρτο, Φιγκερόα) αφού η ΠΑΕ δεν είχε ρευστότητα για να τους προσφέρει τα χρήματα που δικαιούνταν.
Τα παραπάνω δεν θα ίσχυαν αν ο Παναθηναϊκός είχε έσοδα από το Τσάμπιονς Λιγκ (επί Φερέιρα το 2012 και τη 2η σεζόν του Αναστασίου το τριφύλλι δικαιούνταν 100% το πρωτάθλημα). Με το σωματείο να βγαίνει ξανά στο ευρωπαϊκό παλκοσένικο, σε περίπτωση καλής πορείας τα κασέ των παικτών θ΄ ανέβουν κάτι σημαντικό στο σύγχρονο ποδόσφαιρο που στο κατάλληλο timing και με την αρμόζουσα τιμή όλα πωλούνται κι όλα αγοράζονται.
