Πέρασαν ήδη 10 χρόνια από αυτό το ιστορικό ματς όπου η μικρή μας Ελλαδίτσα τάπωσε (κυριολεκτικά) την υπερδύναμη στη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας σε ένα ομαδικό σπορ που έχει να περηφανεύεται ότι κάτι κάνει κι αυτή. Ήταν μια περίοδος που γίνονταν πραγματάκια και επίσης δεν είχαμε μάθει πόσο κόστισαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, οπότε το ηθικόν ήτο ακμαιότατον. Για να μη λέμε και μαλακίες, γενικά παίζουμε και (πολύ) καλύτερο μπάσκετ από μπάλα (ας αγνοήσουμε το φετινό) και οι Παπαλουκάς και Διαμαντίδης δεν είναι Χαριστέας και Φύσσας. When the going gets tough, the tough get going άντε γεια αμερικανάκια:
Ήταν επίσης η περίοδος που το σεφερλικό λογοπαίγνιο είχε κατοχυρωθεί σαν στάνταρ τρόπος του πως γίνονται τα πράγματα στα ταμπλόιντ των αθλητικών εφημερίδων, με αντίστοιχη αισθητική και μια διαχρονική χρήση της ενεργητικής πλευράς της σεξουαλικής πράξης σαν επιβολή επί του αντιπάλου, με έναν παρανοϊκό σεξισμό που μόνο την αντίστοιχη παράνοια των καραβανάδων θυμίζει. Πούτσες με λογοπαίγνια, κοινώς. Όλοι το κάνανε, κυρίως οι οπαδικές, απλά κάποιοι, ενίοτε, κατάφερναν να ξεπεράσουν τους υπόλοιπους και να τους κοιτάξουν λακαμπός από ψηλά, ή από χαμηλά, αν θέλετε.
Εκείνη τη φορά, ήταν η ιστορική και (κάποτε) αξιοπρεπής αθλητική Ηχώ:
