Το ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια πήγε στον συνδυασμό δύναμης, ταχύτητας, τεχνικής κατάρτισης, στοιχεία που είδαμε να υπερκερνούν την μόδα που παγκοσμίως επέβαλλε η Μπαρτσελόνα με τις πολλές μικρές πάσες και τα συντριπτικά ποσοστά κατοχής μπάλας. Οι Καταλανοί σ’ επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ καταποντίστηκαν τα τελευταία χρόνια από Μπάγερν, Ατλέτικο Μαδρίτης, ασχέτως αν το μοντέλο τους υιοθετήθηκε από αρκετούς συλλόγους στα εθνικά πρωταθλήματα, προσφέροντας κάμποσες διακρίσεις.
Ο Παναθηναϊκός επί Αναστασίου δεν είχε στο κέντρο «Τσάβι», «Ινιέστα», αλλά το ασφυκτικό πρέσινγκ που εφάρμοζαν Λαγός, Ζέκα, Ατζαγκούν, Αμπέντ έδινε κλεψίματα και μεταφορά μπάλας προς Καρέλη, Μπεργκ, Κλωναρίδη που στο αργό μας πρωτάθλημα έκαναν πλάκα. Η τακτική του «Ολλανδού» δεν είχε αντίκρισμα σ’ ευρωπαϊκό επίπεδο εκεί που οι ταχύτητες είναι ανεβασμένες. Όταν η μπάλα χανόταν και δεν υπήρχαν επιστροφές ήταν εύκολο για τον αντίπαλο να χτυπήσει με γρήγορο κάθετο ποδόσφαιρο, ιδίως από τη στιγμή που ο κόουτς ήθελε την άμυνατου ψηλά.
Από εποχές Αναστασιάδη-Μαρκαριάν είχαμε να δούμε τον Παναθηναϊκό να κατεβαίνει στην Ευρώπη με τρεις στόπερ, ο «Στράμα» κοίταξε πρωτίστως να διασφαλίσει το «μηδέν» στα πρώτα παιχνίδια ποντάροντας στο γεγονός ότι μπροστά Λέτο, Μπεργκ, Ιμπάρμπο, «Βίγια» μπορούν να διαλύσουν οποιαδήποτε άμυνα χωρίς την αναγκαστική συμμετοχή άλλων στο passing game.
Ο Μάρκους «αφαλοκόβει» την άμυνα της ΑΪΚ με το τακουνάκι προς τον Κολομβιανό στο 0-1 της Σουηδίας, ο τελευταίος παίρνει αμπάριζα τους Δανούς στη φάση του πέναλτι της Αθήνας, ο Λέτο κρατά τη μπάλα ανάμεσα σε τρεις στο «Μπρόντμπι Σταντιον» κερδίζοντας το φάουλ από το οποίο προέρχεται η γκολάρα του Ιβάνοφ. Με τόση ποιότητα μπροστά δεν χρειάζεται Γουκάσο, Λεντέσμα, Ζέκα, Λουντ ν’ αλλάξουν πολλές πάσες για να βρουν συμπαίκτη.
Στην Ευρώπη ο κόουτς δεν θα πειραχτεί αν ο Παναθηναϊκός δώσει χώρους, κατέβει μέτρα ποντάροντας στο «τείχος» των στόπερ, περιμένοντας μετά τις μπαλιές του Λεντέσμα ή τα ανεβάσματα των μπακ ώστε να χτυπήσει στην αντεπίθεση. Τα τρεξίματα «Ιμπα, Λέτο, Μπεργκ παρασύρουν τους αντιπάλους και δημιουργούν διαδρόμους για τους συμπαίκτες που ανεβαίνουν από τις πίσω γραμμές, ο «Στράμα» θα στηριχτεί στον διασκελισμό Χουλτ, Γουακάσο και στην ακρίβεια πάσας του Μέστο (νέα σέντρα πάρε-βάλε στο Χαριλάου μετά από εκείνη στον Μολέδο), στρατηγική που έφερε εφτά γκολ σε τέσσερα 90λεπτα απέναντι σε ρωμαλέους και με καλύτερο αγωνιστικό ρυθμό αντιπάλους.
Λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά των «παλιοσειρών» θεωρούμε δύσκολο φέτος η επιθετική παραγωγή να μην είναι η καλύτερη των τελευταίων ετών. Ο Μπεργκ θα σταματήσει να πηγαίνει όπου κινείται η μπάλα, επί Αναστασίου ο Σουηδός έπαιζε παντού, ήταν εκτελεστής, δημιουργός, μπροστάρης, κινούνταν σε όλα τα μήκη και πλάτη του τερέν. Ο Σουηδός όποτε παρίστανε τον χαφ δημιουργούσε ρήγματα και περίμενε κίνηση στον κενό χώρο «Κλώνα», Καρέλη, Πέτριτς ώστε να πασάρει και ν’ απειλήσουν.
Ο Λέτο έχει περισσότερες δυνάμεις από τον Κροάτη, ο Κολομβιανός ανώτερη τεχνική από τους δύο Έλληνες και πιο «χτιστό» κορμί, ο Ρινάλντιμάλλον διαθέτει καλή σχέση με τα δίχτυα, θεωρούμε ότι με τέτοιους συμπαίκτες ο Μπεργκ θα σπάσει κάθε ρεκόρ παραγωγής τερμάτων. Χωρίς ανεβάσματα από τους πλάγιους αμυντικούς (ποιος Μπούρμπος, ποιος «30», ποιος Πράνιτς μπροστά σε Χουλτ, Μέστο) η ομάδα τα προηγούμενα χρόνια έπαιζε κυρίως στο χώρο που βρισκόταν η μπάλα, δίχως να πλαγιοκοπεί, στους αγώνες με τους Σκανδιναβούς είδαμε μπόλικες αλλαγές παιχνιδιού στο απέναντι γήπεδο.
Προφανή πράγματα δηλαδή για τους τεχνικούς που ξέρουν άριστα το υλικό τους και θέλουν μεγάλη συμμετοχή στο παιχνίδι από τους τους επιθετικούς. Όταν έχεις τέτοια γραμμή κρούσης το ζητούμενο είναι να τους εκμεταλλευτείς όλους. Αν «καθαρίσεις» και με την «Ε.Ο» ο Παναθηναϊκός μπορεί να τρομάξει τους πάντες στην Ελλάδα αλλά και να έχει αξιοπρεπή παρουσία στην Ευρώπη.
