Ο Σεμπάστιαν Λέτο ένιωσε βαρύ το πόδι του μετά το παιχνίδι στο Χαριλάου και τις τελευταίες ώρες ακολουθεί πρόγραμμα αποφόρτισης. Απ’ τον Ιανουάριο γράφεται ότι η μεταγραφή του Αργεντινού παικταρά αποτέλεσε ένα «καπρίτσιο» του Γιάννη Αλαφούζου, «δώρο» στους οπαδούς που είχαν ξεσαλώσει σε social media, forum για το ενδεχόμενο επιστροφής του Αργεντινού.
Ο τελευταίος-χτυπημένος από αμέτρητους τραυματισμούς- δεν θυμίζει το «άτι» της περιόδου 2010-2012 αλλά σ’ αυτό το πρωτάθλημα ακόμα και …κουτσός μπορεί να κάνει την διαφορά. Είδαμε πόσο ανέβασε την ομάδα όταν ο «Στράμα» τον πέρασε αλλαγή στα ευρωπαϊκά παιχνίδια, την περασμένη σεζόν ήταν τέτοια η λύσσα του να παίξει μπάλα που πιθανότατα να πίεσε τον εαυτό του γι αυτό τώρα βγάζει προβληματάκια που χρήζουν προσεκτικής διαχείρισης.
Με τον «Σέμπα» η καψούρα της εξέδρας δικαιολογείται απόλυτα. Πάνω που πήγαινε να γίνει «σημαία» (μετά τις αποχωρήσεις Κατσουράνη, Ζιλμπέρτο, Σισέ) του έκατσε ο τραυματισμός στο γόνατο εκεί που ο Ζεσουάλδο Φερέιρα του είχε αλλάξει θέση και σαν σέντερ-φορ έκανε τα παιχνίδια της ζωής του. Τα 5.000.000 ευρώ που είχε κοστίσει το καλοκαίρι του 2009 έμοιαζαν αστείο ποσό, ο παίκτης είχε βρει χημεία με Κλέιτον, Κουίνσι, Ζέκα κι έδειχνε ικανός να πάρει τον τίτλο ΜΟΝΟΣ του, με μετόχους εξαφανισμένους και πρόεδρο τον…Γόντικα. Ως τον Ιανουάριο του 2012 ο παικταράς κρατούσε το τριφύλλι στο +5 αλλά μετά τον τραυματισμό του η ομάδα κατέρρευσε μην μπορώντας (ως συνήθως) να παρακολουθήσει τις μεθοδεύσεις των άλλων στο παρασκήνιο.
Σήμερα μπορεί να έχει χάσει το ξεπέταγμά του αλλά –πλην του Μπεργκ- δεν βλέπουμε στράικερ στη χώρα ικανό να υποστηρίξει ότι είναι ανώτερος του. Απαράμιλλος στο να δημιουργεί καταστάσεις για τον ίδιο και τους συμπαίκτες του, στοιχείο που ακριβοπληρώνεται, μπορεί να δει τις μετοχές του να απογειώνονται στο ευρωπαϊκό στερέωμα με καλά παιχνίδια στο Γιουρόπα. Κανείς στο ρόστερ δεν διαθέτει τέτοιο κράτημα μπάλας και οξυδέρκεια να πασάρει στον κατάλληλο χρόνο.
Η λανθασμένη επιλογή συλλόγου (Κατάνια) κι οι τραυματισμοί του στέρησαν τρία χρόνια αλλά ακόμα είναι μόλις 30 ετών και στην Ελλάδα δεν θα συναντήσει τις υψηλού επιπέδου αμυντικές διατάξεις της Serie A. Το περιβάλλον «φτιάχνει» τον ποδοσφαιριστή που ξέρει ότι εύκολα συναγωνίζεται τον Μπεργκ σε δημοφιλία. Παίζει σε θέση που γουστάρει, με προπονητή που δεν τον αναγκάζει να παριστάνει τον «νεροκουβαλητή» (όπως συνέβαινε στην Ιταλία αλλά και στο λιμάνι όταν ως εξτρέμ έπρεπε να πετά τη μπάλα μπροστά για Γκαλέτι και…Ντιόγο), παίκτης που μπορεί να μετατρέψει Καρέλη, Κλωναρίδη, Καλτσά σε ισχνότατη ανάμνηση…
