Τέλεια ομάδα δεν υπάρχει, πάντα υπάρχουν περιθώρια για βελτιώσεις, με τον κόσμο του Παναθηναϊκού ν’ ανησυχεί αναφορικά με τις θέσεις των γκαρντ. Ο προπονητής έχει αφήσει να διαφανεί ότι θα πάρει παίκτη μόνο αν δει πως ο Λευτέρης Μποχωρίδης δεν μπορεί ν’ ανταπεξέλθει.
Το ωραίο είναι πως Καλάθης, Τζέιμς, Φελντέιν, Παππάς είναι σούπερ αθλητικοί με δυνατά πόδια μα ο μόνος που δύναται ν‘ αμυνθεί ικανοποιητικά σε υψηλό επίπεδο είναι ο κάπτεν. Τι κι αν δεν έχει σταθερό σουτ, τι κι αν πέρσι είχε θέμα να ευστοχήσει ακόμα και σε βολές (ακούς εκεί …57% απ’ τη γραμμή των προσωπικών ο βασικός πόιντ του τριφυλλιού), ο Νικ είναι ο μοναδικός που μπορεί ν’ αλλάξει το συνολικό αγωνιστικό επίπεδο της ομάδας.
Ο Πεδουλάκης αργά ή γρήγορα πρέπει να λύσει το τετράπτυχο των αναγκών στην περιφέρεια, δηλαδή πόδια, πνευμόνια, σκληράδα στην άμυνα, δημιουργία. Ο «μάγος» Διαμαντίδης δεν θα είναι πια στο παρκέ μα θα σκανάρει τα πάντα απ’ την εξέδρα (ελπίζουμε σύντομα κι από τον πάγκο καθώς δεν γίνεται να μην αξιοποιηθεί κάποια στιγμή σε σημαντικό πόστο) κι η «ασφάλεια» που παρείχε όταν τα ντέρμπι βρίσκονταν στη κόψη του ξυραφιού θα αναπολείται χρόνια.
Οι Αμερικανοί κι ο Παππάς είναι ιδανικοί για σουτ και drives όμως για να παραμείνουν αποτελεσματικοί χρειάζονται κάποιον αξιόπιστο ν’ αξιοποιεί ιδανικά τα plays και να τους τροφοδοτεί. Πλην του Νικ άλλον δεν βλέπουμε ικανό να το κάνει κι αν ο «Μποχώ» δεν αποδειχθεί αξιόπιστος τότε ο Εξάστερος θα καταντήσει προβλέψιμος ιδίως αν ο αντίπαλος αποκόψει τον Καλάθη απ’ τους συμπαίκτες του.
Το ρίσκο με το ανέβασμα του Λευτέρη στο rotation είναι μεγάλο όμως δεν υπάρχει λόγος να πληρώνεται ο αθλητής αν δεν δοκιμαστεί στα ζόρια. Ο μικρός μπορεί να επωφεληθεί από την συνεργασία του με τον Πεδουλάκη που δουλεύει πολύ με τους νέους μα κι από την ανυπαρξία δεύτερου κλασικού πλέι μέικερ, Παππάς, Τζέιμς, Φελντέιν είναι δυάρια παγιδευμένα σε κορμιά άσσου.
Ο Μποχωρίδης αποκτήθηκε προ ετών γιατί σε ορισμένα στοιχεία θύμιζε Διαμαντίδη, ιδίως από άποψη ύψους και μεγάλων άκρων. Αθλητικότητα κι έκρηξη λείπουν από το ρεπερτόριό του αλλά αυτά βελτιώνονται στο γυμναστήριο και με ατομικές προπονήσεις. Κατά τ’ άλλα οι τεράστιες παλάμες του κι ο τρόπος που σουτάρει με το αριστερό φέρνουν σε 3-D. Δυστυχώς γι αυτόν μετά από τρία χρόνια βρίσκεται ακόμα σε στάδιο εκμάθησης, χρήζει μπόλικης δουλειάς στον τομέα της λήψης αποφάσεων. Τζόρτζεβιτς, Ιβάνοβιτς δεν πολυασχολήθηκαν μαζί του, ήταν κι άτυχος πέρσι με τον τραυματισμό του, οφείλει να πιεστεί αν θέλει να κάνει καριέρα, είδαμε πως αποχώρησε ο Βλάντο Γιάνκοβιτς που στο κάτω-κάτω δέκα μεγάλα παιχνίδια είχε να επιδείξει κάνει τόσο καιρό στο Μαρούσι.
Σίγουρα ο Πεδουλάκης (που τον πιστεύει) θα ανεβάσει το χρόνο συμμετοχής του πρώην κουμανταδόρου του Άρη, το θέμα είναι ο μικρός να του ανταποδώσει τη στήριξη καταθέτοντας στο παρκέ ιδρώτα κι αίμα, ιδίως σε αμυντικό κομμάτι, πάσα. Για την ώρα ο Λευτέρης μοιάζει στον Διαμαντίδη μόνο στην κοψιά, στο ότι με τόσο μεγάλα άκρα μπορεί εύκολα να κόβει τις γωνίες πάσας των αντιπάλων και στο γεγονός πως αμφότεροι είναι …ζερβοκουτάλες.
