Επί Γιάννη Αναστασίου ο Παναθηναϊκός συνήθιζε να χάνει βαθμούς στο ξεκίνημα της σεζόν αλλά λίγοι δυσανασχετούσαν μιας και κατανοούσαν ότι αναγκαστικά η ΠΑΕ είχε ρίξει τον πήχη προσπαθώντας ν’ αναγεννηθεί από τις στάχτες που άφησαν πίσω τους οι πολυμετοχικοί.
Το καλοκαίρι του 2013 η συντριβή από τον Πανιώνιο, οι ισοπαλίες με Βέροια, Πλατανιά, το «διπλό» του Πανθρακικού δημιούργησαν πίκρα (αλίμονο!) αλλά ο κόσμος έκανε υπομονή καταλαβαίνοντας ότι φτιάχνεται κάτι φρέσκο με πρωταγωνιστές παιδιά που είχαν μεγαλώσει μέσα στον Παναθηναϊκό.
Την επόμενη σεζόν οι γκέλες με Λεβαδειακό, Καλλονή αντιμετωπίστηκαν ψύχραιμα, η ομάδα είχε περάσει τη Μίντιλαντ κι έπαιζε στην Ευρώπη, ενώ το σοκ του τραυματισμού του Μάρκους Μπεργκ ήταν μεγάλο, δεν ήταν εύκολο ο ΠΑΟ να μάθει να παίζει χωρίς τον ηγέτη του. Όλα αυτά ως το 1-2 από τον ΟΦΗ στις 19 Οκτώβρη, που ήταν ΤΟ ΠΡΩΤΟ ματς επί «Ολλανδού» που δημιούργησε εντάσεις και λαϊκά δικαστήρια έξω από την Λεωφόρο.
Την άνοιξη όμως αυτά δεν τα θυμόταν κανείς αφού το τριφύλλι με ένα εντυπωσιακό ντεμαράζ απείλησε το «σύστημα» που μετά το 2-1 στο ντέρμπι έκανε επίδειξη δύναμης στερώντας του ένα πρωτάθλημα που δικαιούνταν…1000%!
Πέρσι η «κηδεία» από την Καμπάλα «κατέστρεψε» τους πάντες, οι παίκτες επαναλαμβάνουν συχνά ότι ουδείς μπόρεσε να συνέλθει από το στραπάτσο αν κι εδώ που τα λέμε η πορεία στο πρωτάθλημα ήταν καλή, μόνο την ήττα στη Νέα Σμύρνη προσμετρούσες στις γκέλες κι αυτή από τεράστια γκάφα του Λουκ Στιλ. Το 1-3 στην Τούμπα το λες κι εντός προγράμματος, το 0-0 με την ΑΕΚ το ίδιο (με δοκάρι του Μπεργκ στις αρχές της επανάληψης) έλα όμως που ο κόσμος έβραζε κατά του προπονητή (λησμονώντας τι είχε δημιουργήσει από το ΤΙΠΟΤΑ) κι ο Αλαφούζος συναίνεσε με βαρδιά καρδιά στην αποπομπή του.
Η γνώμη μας είναι πως αν ο «Ολλανδός» παρέμενε αποκλείεται η ομάδα να έδειχνε τέτοια σημεία αποσύνθεσης από τον Δεκέμβρη κι έπειτα, έστω κι αν η ψυχολογία (λόγω Αζέρων) βρισκόταν στα τάρταρα. Ο «Στράμα» θέλει να χτίσει ένα καλό σερί νικών στο ξεκίνημα που θ’ ανεβάσει περισσότερο το ηθικό και θα τον κάνει πιο συμπαθή σε μεγάλο μέρος της κερκίδας που ακόμα τον αντιμετωπίζει διστακτικά. Συγκριτικά με τον προκάτοχό του διαθέτει πληθώρα μπαλαδόρων (κι όχι «πολεμιστές», τύπου Ατζαγκούν, Αμπέιντ, Ντίνα) που με 2-3 ενέργειες μπορούν να χαρίσουν νίκες, η πίεση θα είναι αυξημένη από τη στιγμή που οι απαιτήσεις ανέβηκαν.
