Π Άρνε Ντόκεν (Νορβηγία) σε 34 συμμετοχές πρόλαβε να γράψει 11 γκολ. Ο Κλάους Νίλσεν (Δανία)
ήρθε στον Παναθηναϊκό το 1988 κι έμεινε μόνο μια σεζόν, πέτυχε 9 γκολ σε 25 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, θα μπορούσε να σκοράρει περισσότερα αλλά εκείνη την εποχή ο ανταγωνισμός στην επίθεση ήταν σκληρός με Σαραβάκο και Χρήστο Δημόπουλο.
Ο Έρικ Μίκλαντ (Νορβηγία) άφησε εποχή από το 1997 ως το 2000 με τον αριστουργηματικό τρόπο που ξεδίπλωνε το παιχνίδι, χαφάρα με δυνάμεις, πάσα ακριβείας, τακτική προσήλωση με μοναδικό του μείον την αγάπη στο…αλκοόλ. Έφυγε λίγους μήνες πριν έρθει στην Ελλάδα ο Πάολο Σόουζα, πιθανό τους ταίριασμα θα μας πρόσφερε το κορυφαίο δίδυμο «μαέστρων» που όμως έπαιζαν μακριά από την αντίπαλη περιοχή.
Ο Φρανκ Στράντλι (Νορβηγία) προκαλούσε γέλιο με τα κιλά του (κάποτε ο προπονητής της Ρόζενμποργκ, Νιλς Αρνε Έγκεν, πριν από ένα ματς με τον Ολυμπιακό τον είχε αποκαλέσει…πατάτα) όμως δεν ήταν λίγα τα 11 γκολ σε 39 ματς με την πράσινη φανέλα. Ένα από αυτά, με φοβερό τακουνάκι μπήκε στο Top 100 των γκολ στην ιστορία της ομάδας, σημειώθηκε στην έναρξη της σεζόν 1998-1999 κόντρα στον Πανηλειακό. Μια σεζόν νωρίτερα είχε βάλει άλλη μια γκολάρα σ’ ένα 2-0 κόντρα στη Βέροια στο ΟΑΚΑ ξεκινώντας την προσπάθειά του από το κέντρο, περνώντας τρεις παίκτες πλασάροντας εύστοχα από το ύψος του πέναλτι.
Ο Ρενέ Χένρικσεν (Δανία) δεν χρειάζεται συστάσεις, ένας από τους καλύτερους αμυντικούς στην ιστορία της ομάδας, ίσως ο κορυφαίος! Ο Χέλγκι Σίγκουρντσον (Ισλανδία) σε 47 παιχνίδια πέτυχε 17 γκολ, πολλοί θα τον θυμούνται για τα άχαστα που έχασε στο 1-1 με την Λα Κορούνια (φθινόπωρο του 1999), όμως ήταν «τίμιος» παίκτης που ήξερε να παίξει τη θέση, απλώς του έλειπε η τεχνική και το «όνομα» κάτι που τον έκανε εύκολο στόχο για κόσμο, Τύπο που σκάρωσε ουκ ολίγα λογοπαίγνια με το παρατσούκλι του («καρχαρίας»).
Ατόφια κλάση ο Γιόνας Κόλκα (Φινλανδία), από τους πιο μπαλαδόρους winger που πέρασαν από την ομάδα, δυστυχώς έπεσε στα χρόνια της «παράγκας» χωρίς να γευτεί τίτλους. Ο Γιαν Μικαέλσεν (Δανία) πρόλαβε να κολλήσει με την εξέδρα σε σημείο να πεις ότι αν δεν ήταν στο γήπεδο θα βαρούσε το τύμπανο στη 13. Έπαιξε σε 106 ματς, σκόραρε έξι φορές όντας ο…Γουακάσο της ομάδας ως το 2004, ποδοσφαιριστής που έκανε τα πάντα στη μεσαία γραμμή.
Οι Σουηδοί Μίκαελ Νίλσον, Μίκαελ Άντονσον, Ματίας Μπιάρσμιρ, Εμίρ Μπαϊράμι είχαν διεθνείς συμμετοχές, κανείς όμως δεν έκανε την διαφορά, ο τελευταίος είχε πολλά προβλήματα τραυματισμών, ο Αντονσον είδε τον προπονητή που τον επέλεξε (Μπάκε) ν’ αποχωρεί γρήγορα κι αυτόν να «καίγεται». Ο Μπιάρσμιρ ήταν η διάδοχη λύση στον πολυμετοχικό μετά την αποτυχία να αγοραστεί ο Όλαφ Μέλμπεργκ, κατάντησε αναπληρωματικός του Γκούμα, του Καντέ και του Σαριέγκι (ασχολίαστο).
Ο Μάρκους Μπεργκ (Σουηδία) θα συζητιέται χρόνια στα πράσινα στέκια, το ίδιο φιλοδοξεί να πετύχει κι ο Ρόμπιν Λουντ, ενώ προσόντα έχει κι ο Ράσμους Τελάντερ (Δανία) αλλά ταυτόχρονα και ευπαθές μυϊκό σύστημα.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
