Το παθητικό του Αγιαξ είναι πέντε γκολ στην Ολλανδία κι εφτά στην Ευρώπη, ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να τον διαλύσει στην Τούμπα αν οι επιθετικοί του (ειδικά ο Κλάους) ήταν πιο εύστοχοι στην τελική προσπάθεια). Πολλοί ενθουσιώδεις πράσινοι οπαδοί εκφράζουν ενστάσεις για τον τρόπο που σκέφτεται να παρατάξει ξανά την ομάδα ο προπονητής (3-5-2) αφού θεωρούν ότι στην άσχημη κατάσταση που βρίσκεται ο αντίπαλος κάλλιστα ο «Στράμα» μπορεί να επιλέξει ν’ αφαιρέσει ένα μπακ προσθέτοντας στη θέση του χαφ για να τους «πνίξει».
Θεωρητικά αφήνοντας Λεντέσμα και Ζέκα χωρίς βοήθειες (πόσο πια να τρέξει και πόσους χώρους να καλύψει αυτός ο Γουακάσο;) προσκαλείς τον «Αίαντα» στην περιοχή σου. Το είδαμε με την ΑΪΚ, το είδαμε με την Μπρόντμπι στην Αθήνα όπου αν δεν υπήρχαν τα αντανακλαστικά του Λουκ Στιλ τώρα μπορεί να ρίχναμε μαύρο δάκρυ. Βέβαια τότε η ομάδα ακόμα έκανε προετοιμασία και το άγχος ήταν φανερό, τώρα ότι κι αν γίνει ο ΠΑΟ δεν θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο.
Η αλήθεια είναι ότι πλην Μολέδο κανείς άλλος στόπερ δεν προσφέρει ηρεμία γι αυτό ο προπονητής επιλέγει να βάλει τρεις μπροστά από τον γκολκίπερ ξέροντας ότι σε κενούς χώρους τα πιτσιρίκια των Ολλανδών δεν συγχωρούν. Το είδαμε πρόπερσι όταν κάθε κατεβασιά της Αϊντχόβεν μύριζε γκολ με τον Αναστασίου να βάζει στο χορτάρι φουλ επιθετικό σχήμα που όμως αμυνόταν με εφτά, αφού Πράνιτς, Πέτριτς…δεν κι ο Νταβίντ Μέντες (σε θέση στόπερ!) δεν προλάβαινε ούτε να κοιτάξει Ντε Γιονγκ, Νάρσινγκ, Ντεπάι! Από τη στιγμή που το 3-5-2 σου έφερε 2/2 προκρίσεις και τέρματα 7-1 καλά κάνει ο κόουτς και πατά πάνω του, γιατί ν’ αλλάξεις κάτι πετυχημένο που διαχρονικά είναι η διάταξη που χρόνια ολόκληρα σου έχει δώσει τις πιο περηφανείς ευρωπαϊκές βραδιές.
Τα πρόσφατα παθήματα από διάφορες Οντένσε, Μάριμπορ, Εστορίλ, Καμπάλες κ.ο.κ, η βουτιά στην ειδική βαθμολογία της UEFA δείχνει ότι η «μύτη» απαγορεύεται δια ροπάλου, το panathinaikos χτίζεται από το μηδέν μιας κι έχει ξεχαστεί παντελώς από το 2010 κι ας υπήρξαν μεμονωμένοι αγώνες που έδειξαν ότι η παράδοση είναι βαριά και η γνώση της ευρωπαϊκής κληρονομιάς κάνει ακόμα και Φουρλάνους ή Τριανταφυλλόπουλους να ορθώσουν ανάστημα απέναντι σε Λάτσιο και Τότεναμ.
Οι προηγούμενοι προπονητές ποντάροντας στο ισχυρό brand του σωματείου εκτός συνόρων, έχοντας όμως και ακατάλληλους παίκτες να διαχειριστούν τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν στα ευρωπαΪκά παιχνίδια ξαμολιόντουσαν μπροστά κι ο ΠΑΟ δεν πρόφταινε να μετρά σφαλιάρες. Έφτασε το τριφύλλι να «καταστρέφεται» από κάτι Αζέρους μήνες πριν και τώρα ακούμε κάμποσους να λένε… «ποιος…Αγιαξ!!!».
Ο κόουτς ακόμα δεν είναι βέβαιος ότι οι παίκτες του μπορούν να διαχειριστούν τις συνθήκες που απορρέουν από έναν κολοσσό του αθλήματος (τέτοιος είναι ο Αγιαξ ακόμα κι αν κατεβαίνει στη σέντρα με τα τσικό) κι ευλόγως κοιτά να διασφαλίσει πρωτίστως πως δεν θα ηττηθεί. Μερικοί λένε ότι από τη στιγμή που ο βασικός στόχος της πρόκρισης επετεύχθη τώρα η ομάδα μπορεί να ευχαριστηθεί τα παιχνίδια και να ρισκάρει γιατί όμως ο «Στράμα» να χάσει το αήττητό και την άριστη ψυχολογία πάνω που οι παίκτες του αρχίζουν να «βρίσκουν» ο ένας τον άλλο;
Το 5-3-2 μπορεί ν’ αποκαλείται αναχρονιστικό μα πάντα πρέπει να κοιτάς τι παίκτες το υπηρετούν. Ο Μέστο κι ο Χουλτ δεν είναι μπακ που μπαστακώνονται κάτω από τη σέντρα, ίσα ίσα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο γι αυτό ο Ιταλός θέλει άλλο ένα στόπερ να καλύπτει τα συχνά τους ανεβάσματα. Οι του Άγιαξ δεν έχουν συνηθίσει ν’ αντιμετωπίζουν αντιπάλους που παίζουν με παραπάνω σέντερ μπακ στη διάταξη, αν σε βρουν ακάλυπτο πίσω στις αντεπιθέσεις θα σε λιανίσουν κι ως γνωστόν ούτε ο Χουλτ (βραχύσωμος κι αδύναμος μυϊκά) ούτε ο Τζάντο (λόγω ηλικίας κυρίως) έχουν δείξει ότι είναι πλάγιοι που θα «καταπιούν» αμυντικά ότι βγει στο χώρο ευθύνης τους.
Από τη στιγμή που υστερείς σε τομείς όπως η δύναμη προσθέτεις μπόλικη από αυτή στο κέντρο άμυνάς σου και με τρία «θηρία» μπροστά από τον Στιλ πλατιάζεις περισσότερο το γήπεδο σ’ επίπεδο ανάπτυξης χωρίς να τρέμει το φυλλοκάρδι σου όταν οι άλλοι έχουν τη μπάλα, μην ξεχνάμε ότι ο Παναθηναϊκός είναι ολοκαίνουργιο σύνολο που ακόμα προσπαθεί να βρει αυτοματισμούς.
