Τα τέσσερα ευρωπαϊκά παιχνίδια του τριφυλλιού δεν προσφέρονται για συμπεράσματα. Υπήρξε ένας γενικός μπούσουλας αλλά το αήττητο και τα 7-1 τέρματα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά αν στην Αθήνα ο Λουκ Στιλ δεν σταματούσε τις καθαρές ευκαιρίες που δημιούργησαν οι Σκανδιναβοί με το αποτέλεσμα στο 0-0. Στη ρεβάνς με τη Μπρόντμπι, ουδείς κατάλαβε γιατί υπήρξε τέτοια παθητικότητα στο πρώτο ημίχρονο έχοντας μαξιλαράκι ασφαλείας τριών τερμάτων. Ο ΠΑΟ θα μπορούσε να χάνει 2-0 στο μισάωρο (θυμάστε το σχεδόν βέβαιο γκολ του Πούκι που απέτρεψε πάνω στη γραμμή ο Ιβάνοφ) και τότε θ’ άνοιγε το μπαούλο με τους εφιάλτες…
Ότι έχουμε δει ως τώρα προσφέρεται μόνο για παρατηρήσεις, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο οργανισμός προετοιμάστηκε για αγώνες do or die με το άγχος να χτυπά κόκκινο. Με τον Λεντέσμα να διαθέτει το γλυκό πόδι που θα εμφανίζει διαρκώς χώρους-βούτυρο στο ψωμί για τις γρήγορες κάθετες κινήσεις των πλάγιων μπακ ή των Ιμπαρμπο, Γουακάσο που κινούνται στην πλάτη του Μπεργκ ο Παναθηναϊκός βρήκε (μετά από χρόνια) τον X-factor που τον κάνει μη προβλέψιμο και γοητευτικότερο στο μάτι.
Το αν αυτό το στυλ παιχνιδιού θα έχει διάρκεια θα εξαρτηθεί από τον βαθμό καταπόνησης του Αργεντινού μαέστρου που τα έχει τα χρονάκια του. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το τριφύλλι έδωσε τα κρισιμότερα παιχνίδια της σύγχρονης ιστορίας του με άμυνα…έκτακτης ανάγκης. Χωρίς Σαμπά, Τελάντερ ο Στραματσόνι συνέθεσε τριπλέτα με παιδιά που δύσκολα θα ξαναπαίξουν μαζί όταν οι προαναφερθέντες βρεθούν σε καλή φυσική κατάσταση. Όταν προκύχψει φόρμουλα συντονισμού της αμυντικής λειτουργίας η επίθεση των πράσινων θα πάρει αυτό ακριβώς που χρειάζεται.
Αν τα θηρία στα μετόπισθεν μεταδίδουν ασφάλεια ο «Βίγια» θα βρει περισσότερα λεπτά στο βασικό σχήμα και θα κάνει άνω-κάτω τους αντιπάλους. Αν μέχρι σήμερα οι κινήσεις Λουντ-Γουακάσο από τον άξονα σε συνδυασμό μ’ αυτές Χουλτ-Μέστο δημιουργούσαν διαδρόμους, σκεφτείτε τι θα συμβεί με την δεδομένη ικανότητα του Λούκας να πασάρει κάθετα βρίσκοντας τον σέντερ φορ πάνω στο τρέξιμό του. Με συχνά ανεβάσματα των πλάγιων και κάθετα τρεξίματα των κεντρικών μέσων στην περιοχή κάθε προσπάθεια των στόπερ για προσαρμογή πάνω σε Μπεργκ, Ιμπάρμπο, Σέμπα είναι αδύνατον να φτουρήσει.
Στη Βοιωτία ίσως ήταν η μοναδική φορά από το 1996 (!!!) που ότι κι αν διαβάσαμε, ότι κι αν ακούσαμε δεν υπήρχε …μισός οπαδός να δηλώνει μη ευχαριστημένος από την προσπάθεια που παρακολούθησε. Ο Παναθηναϊκός χρησιμοποίησε ΟΛΟ το πλάτος του γηπέδου ανεβάζοντας στα καρέ του Λεβαδειακού έξι κι εφτά παίκτες που σημειωτέον έτρεχαν σε υψηλές ταχύτητες από το πρώτο λεπτό ως τις καθυστερήσεις. Οι γηπεδούχοι έκαναν αμέτρητα λάθη και το παιχνίδι είχε τελειώσει από το δεκάλεπτο αφού σε συνθήκες υψηλού πρέσινγκ, γρήγορου τρανζίσιον από παιδιά που ξέρουν μπάλα κάνεις την προσευχή σου να φύγεις από το χορτάρι με όσο το δυνατόν λιγότερα γκολ στην πλάτη.
Η διαφορά στην εφαρμογή του πλάνου συγκριτικά με πέρσι ήταν είναι ότι κοντά στον ασβέστη έχεις παίκτες να προσθέτουν ταχύτητα,έκρηξη, ντρίμπλα, σέντρα και στο κέντρο ο Λεντέσμα φτιάχνει χώρους είτε πασάροντας κάθετα, είτε βρίσκοντας με «εικοσάρες» τους παίκτες που βγαίνουν από τα άκρα. Με ποσοστό ευστοχίας στις μεταβιβάσεις κοντά στο 90% όταν φορτώνεις διαρκώς τους σταρ στην περιοχή κάποια στιγμή θα έρθει το γκολ. Πως μετά να μην χαμογελά ο Μπεργκ; Οι συμπαίκτες του κάνουν τα σχέδια που προσάρμοζαν την αμυντική συμπεριφορά του αντιπάλου πάνω του να τσαλακώνονται. Το νέα «βέλη» που έχει στη φαρέτρα του ο προπονητής αφήνουν πολλές υποσχέσεις. Τα καλύτερα (θέλουμε να ελπίζουμε) είναι μπροστά.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
