Τι άλλο μπορεί να είναι ένας μεγάλος αθλητής που αποχωρεί απ’ την ενεργό δράση εκτός από τις στιγμές, τα έργα του; Είδωλο, μύθος, σύμβολο, ο Δημήτρης Διαμαντίδης σήκωσε το βαρύ φορτίο του θαυμασμού μας (μην ξεχνάτε πως αναφερόμαστε στον πιο αντιδημοσιογραφικό σταρ στην ιστορία του Ομίλου), ως ο παίκτης που ποτέ δεν αμφισβητήσαμε ή αποκαθηλώσαμε, αυτός που αφέθηκε στην απόλυτη ματαιοδοξία της αγιοποίησής του σ’ εποχές που το ποδόσφαιρο κερνούσε την μια πίκρα μετά την άλλη…
Το ήσυχο παιδί από την Καστοριά ήθελε απλώς να κάνει αυτό που αγαπά και να περνά απαρατήρητος ακόμα και σε μέρες που λατρευόταν σε σημείο υστερίας. Ο Διαμαντίδης δεν κυριάρχησε απλώς στα παρκέ μα δημιούργησε σταδιακά μια μανία «team above all» που επηρέασε καταλυτικά τη μόδα και τον χαρακτήρα μιας ολόκληρης εποχής. Η καριέρα του θα δώσει αφορμές για πολλές τηλεοπτικές παραγωγές με τον Δημήτρη Κοντό να κάνει την αρχή με το καταπληκτικό ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε το καλοκαίρι και χθες «ανέβηκε» ελεύθερα στο Youtube χωρίς ν΄ αφήσει μάτι για μάτι στεγνό!
Τα λόγια κι οι πράξεις του Διαμαντίδη έγιναν εμπνεύσεις επειδή είναι ο ίδιος εμπνευσμένος και τέτοια πρότυπα πάντα χρειάζονται. Αγγιξε τον ουρανό με πάθος κι επειδή ένιωσε ότι όλο αυτό ξεπερνούσε τις αντοχές του γήινου σώματός του, επέλεξε να πατά τη Γη με βλέμμα διαρκώς ταπεινό. Ο πρώτος αθλητής στην ιστορία της Euroleague που έπεισε ότι ένα κλέψιμο, μια ασίστ έχει την ίδια βαρύτητα μ’ ένα καλάθι ενσωματώνοντας στη γκάμα του την συναισθηματική ένταση του μπροστάρη που χειρονομεί, φωνάζει, «στήνει» τους συμπαίκτες του στην άμυνα. Εγινε αιώνιος χάρη στη λάμψη της ΟΜΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ που ανέκαθεν θα τον ευγνωμονεί για το βελούδινο ένδυμα με το οποίο την έντυσε.
Αν μπορούσαμε να τον συγκρίνουμε με κάποιον αυτός θα ήταν ο…Στίβεν Σπίλμπεργκ. Σαν τον σκηνοθέτη, έτσι κι αυτός με την ίδια ευκολία ζωντάνευε τα πιο γλυκά μας όνειρα και ταυτοχρόνως ξυπνούσε τους χειρότερους εφιάλτες (στους αντιπάλους)! Ο καλαθοσφαιριστής που πεισματικά αρνιόταν ν’ αποχωρήσει από τον Παναθηναϊκό (παρότι μπορούσε να βρει ασύγκριτα μεγαλύτερα συμβόλαια στο εξωτερικό), εκείνος που όταν οι Έλληνες έφευγαν για να βρουν ξένες πατρίδες ανάγκασε τις τελευταίες ν’ ανακαλύψουν αυτόν! Ο Δημήτρης έντυσε τον αγώνα του με τόνους ιδρώτα προσκαλώντας μας όλους στο μεγαλειώδες όραμά του. Γεννημένος αρτίστας, δεν εκμεταλλεύτηκε το χάρισμά του για να πάρει περισσότερα χρήματα μα έπραξε το αντίθετο, χαλιναγώγησε την ομορφιά του τετράγωνου μυαλού του στην πειθαρχημένη υπηρεσία της τέχνης του.
Μετέτρεψε το ρόλο του «floor general» στον πλέον σημαντικό, έχρισε πρωταγωνιστές, «έσπρωξε» ταλέντα, εκτόξευσε κασέ, εκτίναξε το brand name του σωματείου, έγινε ο δεύτερος (μετά τον Σαραβάκο) που έπιασε αυτούς εκεί κάτω πελάτες κι όμως οι αποτιμητές του έργου του θα δώσουν περισσότερη σημασία στη θρησκευτική, αθόρυβη προσήλωση να γίνει καλύτερος. Το 2011, χωρίς Σάρας, Σπανούλη δίπλα του, ύμνησε το ανθρώπινο σώμα κι αποκάλυψε το βάθος της ψυχής παίζοντας το μπάσκετ της ζωής του, οδηγώντας στην κορυφή της Ευρώπης τον «άγουρο» ακόμα Καλάθη, τον Βουγιούκα, τον Μάριτς, τον Τέπιτς και τον Καϊμάκόγλου.
Ο αθλητής που έγινε trademark του ίδιου του του σπορ, σύμβολο του ν’ αγωνίζεσαι και να κερδίζεις, ίσως όχι πάντα μα στο κάτω κάτω αυτή δεν είναι η μαγεία του αθλητισμού; Κοινωνός του ευ αγωνίζεσθαι, κουβαλά πάνω του μια παλιομοδίτικη ποιότητα χρησιμοποιώντας μια εκλεπτυσμένη εκδοχή τόλμης. «Είπα…δεν το χάνεις ρε Βασιλάρα, μας έχεις…», η απάντησή του στους ξεκαρδισμένους δημοσιογράφους για το τι σκέφτηκε μπροστά στο Βασίλη Σπανούλη στην τελευταία φάση της καριέρας του, ατάκα επιβεβαίωσης πως ο αυτοσαρκασμός είναι προνόμιο λίγων.
Η στάση ζωής του θ’ απασχολεί γι αμέτρητα χρόνια, «μαγνητίζοντας» δημοσιογράφους, ιστορικούς και (γιατί όχι;) φιλοσόφους, άλλωστε οι δημοσιογράφοι είναι οι ιστορικοί της καθημερινότητας, οι ιστορικοί οι ρεπόρτερ των αιώνων κι οι φιλόσοφοι οι ιστορικοί της αιωνιότητας. Ο «3-D» διέδωσε σ’ εκατομμύρια ανθρώπους την αντίληψη πως ο κόσμος μπορεί ν’ αλλάξει προς το καλύτερο χρησιμοποιώντας απλώς μια μπάλα. Αρκεί να ξέρει κανείς τι να την κάνει.
Το «thanks for the memories» ειδικά απ’ τα παιδιά της γενιάς μου που βίωσαν ένα προς ένα τα βήματά του προς την εκτόξευση, είναι ελάχιστο. Θα ξαναβρούμε χρόνο να γράψουμε γι αυτόν όταν -αφού ξαποστάσει- επιστρέψει στο ΟΑΚΑ υπηρετώντας τον Παναθηναϊκό από άλλο πόστο. Αφουγκραζόμαστε από τώρα το δέος των μελλοντικών, νεομεταγραφέντων αθλητών που θα βλέπουν μπροστά τους καθημερινώς τον άνθρωπο που αν δεν είχε γεννηθεί άντρας, θα είχε γεννηθεί μπάλα!
Δημήτρη σ΄ ευχαριστούμε για όλα…
