Είναι για… τρελοκομείο η κατάσταση. Όλα όσα συμβαίνουν στον Παναθηναϊκό εδώ και 1,5-2 μήνες είναι πραγματικά για να τρελαίνεσαι. Μια ομάδα που σου άφηνε αισιοδοξία πως θα διεκδικήσει στα ίσια το φετινό πρωτάθλημα, μια ομάδα που χαιρόσουν να τη βλέπεις και όλοι ομολογούσαν ότι τουλάχιστον στις πρώτες 4-5 αγωνιστικές έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο, ξαφνικά βρίσκεται στα… τάρταρα. Με «μαύρο» παρόν και εντελώς αβέβαιο μέλλον.
Με παίκτες που δείχνουν πως δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε την αγωνιστική τους εικόνα, ούτε την ψυχολογία τους και μοιάζουν χαμένοι σε έναν δικό τους κόσμο. Με οικονομικά προβλήματα, που πάντα επηρεάζουν τα αποδυτήρια και έχουν αντίκτυπο στο γήπεδο, με τον κόσμο να τους αποδοκιμάζει πλέον όπου κι αν τους βλέπει (και με το δίκιο του), με «βαριές κι ασήκωτες» ήττες στην πλάτη τους (Σταντάρ, Ολυμπιακός).
Με προπονητή ο οποίος φαίνεται πως χάνει, όσο περνάει ο καιρός, ακόμα και το μεγαλύτερο έως τώρα όπλο του: το παιχνίδι των παικτών για εκείνον. Δεν μοιάζουν, πλέον, να ενδιαφέρονται όσο και πριν για το αν θα έχουν εκείνον στον πάγκο και την επόμενη μέρα. Αντίθετα, πιο πιθανό φαίνεται να υπάρχουν ακόμα και κάποιοι που θα έβλεπαν με θετικό μάτι μια αλλαγή προπονητή, μια φρεσκάδα στην ομάδα και έναν νέο αέρα που θα έφερνε μια τέτοια κίνηση.
«Πληρώνει» πολλά ο Παναθηναϊκός το τελευταίο διάστημα. Και πληρώνει και πράγματα που μέσα στον γενικό χαμό δεν βγαίνουν στην επιφάνεια, όπως θα γινόταν σε άλλες περιπτώσεις. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του Μπεργκ. Ο Σουηδός είναι σκιά του εαυτού του εδώ και αρκετό καιρό. Είναι αρνητικός για την ομάδα. Παρουσιάζεται νευρικός και πολλές φορές δείχνει σαν να μην νοιάζεται για το τι συμβαίνει γύρω του. Πιθανότατα η σοκαρισμένη εικόνα του το βράδυ μετά το Καραϊσκάκη όταν αντίκρισε τους οπαδούς στο Κορωπί (αυτόπτες μάρτυρες έλεγαν πως κοιτούσε αποσβολωμένος και δεν μίλησε) να έχει επηρεάσει τα πάντα. Ο Μπεργκ, όμως, δεν είναι το «πρόβλημα» και δεν μιλάει κανείς για το πόσο το ντεφορμάρισμά του επηρεάζει όλη την ομάδα, διότι έπεσαν όλοι πάνω στον Στιλ, που… έφταιγε για τα πάντα.
Πληρώνει πολλές φορές ο Παναθηναϊκός τα νεύρα του Βιγιαφάνιες, που περισσότερο φωνάζει στους διαιτητές, παρά παίζει, πληρώνει τον… αδιόρθωτο Γουακάσο, που είναι φουλ ποιοτικός και άλλο τόσο «μουρμούρας», πληρώνει τον… άφαντο εδώ και μεγάλο διάστημα Λεντέσμα, άρα και την έλλειψη (για δεύτερη σερί χρονιά) κλασικού αμυντικού μέσου, πληρώνει την έλλειψη δεύτερου επιθετικού πίσω από τον Μπεργκ (ο Ρινάλντι εξακολουθεί να μπαίνει στο 86’, χωρίς κανείς να καταλαβαίνει το γιατί), πληρώνει το «ένα μπορώ, τρία δεν μπορώ» του Λέτο, πληρώνει που «βαφτίσαμε» τον Μέστο… Ιταλό Σεϊταρίδη, πληρώνει που στο σχήμα με τους τρεις πίσω δεν υπάρχει… τρίτος. Διότι ο σούπερ Μολέδο και ο αξιόπιστος Κουτρουμπής είτε θα έχουν τον κακό Ιβανόφ, είτε τον Σάμπα, που δεν μπορεί να βγάλει σερί ματς και παρουσιάζεται – ακόμα – βαρύς.
Φταίει λοιπόν στα περισσότερα η διοίκηση, ο Αλαφούζος με τις κινήσεις που κάνει κι εκείνες που δεν κάνει, φταίει φυσικά ο Στραματσόνι και για τη διαχείριση των αγώνων και για πολλές απ’ τις επιλογές του ακόμα και στον τρόπο προσέγγισης αγώνων (δεν γίνεται να παίζεις με τρεις στόπερ σε Βέροια και Νέα Σμύρνη και με δύο στο Καραϊσκάκη), όμως φταίει και το υλικό. Εκείνο που υπάρχει κι εκείνο που δεν… υπάρχει.
Το «καλύτερο ρόστερ της εξαετίας», όπως βιαστήκαμε όλοι μας να το ονομάσουμε, ίσως τελικά να μην είναι και τόσο καλύτερο. Ή αν προτιμάτε, να μην είναι τόσο καλό όσο θέλαμε να πιστεύουμε και όσο νομίζαμε πως είναι.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
