Ο διάδοχος του Αντρέα Στραματσόνι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος καθόλη τη διάρκεια της ζωής του ακολουθεί πιστά μια ορισμένη φιλοσοφία, πράγμα σπάνιο στις μέρες μας.
Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις, τους ανθρώπους γύρω του αλλά και η αντιμετώπισή του στα διάφορα εμπόδια που παρουσιάζονται είναι ο ίδιος από την εποχή που συστηνόταν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ως ο «μικρός Μαρίνος» του Εθνικού Αλεξανδρούπολης μέχρι τη μετάβασή του στον ηγέτη «Ουζουνίδη» του Παναθηναϊκού και της Εθνικής Ελλάδος τη δεκαετία του ’90.
Στην προπονητική του καριέρα, η οποία ξεκίνησε το 2004 από την ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Έβρο μέχρι σήμερα, ο Μαρίνος Ουζουνίδης έχει αποδείξει πως γνωρίζει τη θέση του, είναι ικανός να προχωρά «βήμα το βήμα» και να να εκπληρώνει τα πρότζεκτ που αναλαμβάνει, εάν και εφόσον είναι 100% σίγουρος γι’ αυτά. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν είναι καθόλου δύσκολο γι’ αυτόν να πάρει «το καπελάκι του» και να αποχωρήσει, επιβεβαιώνοντας πως έχει «εβρίτικο κεφάλι»…
17 Απριλίου 1996…
Δύο εβδομάδες μετά τον θρίαμβο της Ολλανδίας, ο Παναθηναϊκός υποδέχεται τον Άγιαξ στον επαναληπτικό ημιτελικό του Champions League, στο κατάμεστο ΟΑΚΑ. Οι «πράσινοι» βρίσκονται ενενήντα λεπτά μακριά από την επανάληψη της εποποιίας του Ουέμπλεϊ αλλά τα «τρομερά μωρά» του «Αίαντα» φροντίζουν να δείξουν το ποιος είναι το «αφεντικό» της αναμέτρησης από νωρίς και εν τέλει να πάρουν την πρόκριση στον τελικό.
Εκείνη η νύχτα θα μείνει «χαραγμένη» στο μυαλό του Μαρίνου Ουζουνίδη ενός εκ των βασικών συντελεστών εκείνης της «τρελής» πορείας της ομάδας του Ρότσα, ο οποίος είδε το παιχνίδι από την εξέδρα λόγω τιμωρίας. Αρκετά χρόνια αργότερα, παραδέχθηκε πως αυτό το ματς του δημιούργησε ένα από τα ελάχιστα απωθημένα του:
«Θα ήθελα να παίξω στη ρεβάνς με τον Αγιαξ το 1996. Δεν ξέρω αν θα περνούσαμε αλλά τον αντίπαλο θα τον δυσκολεύαμε περισσότερο. Θα είχαμε περισσότερες πιθανότητες πρόκρισης. Δεν ήταν θέμα ατομικό αλλά χημείας που είχε τότε η αμυντική μας γραμμή. Μην νομίζει ο κόσμος ότι το λέω εγωιστικά, μιλάω για χημεία, για ομαδική λειτουργία. Η συνοχή της αμυντικής γραμμής είναι πάντα ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στο ποδόσφαιρο»…
Ας ξετυλίξουμε όμως το «κουβάρι» από την αρχή…
Ξεκίνημα από τις «ρίζες»
Πολλοί ποδοσφαιριστές έχουν αναφέρει κατά καιρούς πως γνωρίζουν επακριβώς ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να «κρεμάσουν» τα εξάταπα.
Η στιγμή του Ουζουνίδη ήρθε στα 35 του, το καλοκαίρι του 2003, όταν και έγραψε τις τελευταίες του «σελίδες» στην ποδοσφαιρική του καριέρα φορώντας τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ. Η πρώτη του «θητεία» στο άθλημα δεν τον άφησε παραπονεμένο (πλήν δύο εξαιρέσεων οι οποίες θα αναφερθούν παρακάτω).
Ο ίδιος άφηνε στην άκρη την ιδιότητα του ποδοσφαιριστή έχοντας συμπληρώσει είκοσι χρόνια στα γήπεδα με 418 συμμετοχές στους συλλόγους που αγωνίστηκε αλλά και 50 εμφανίσεις με το «εθνόσημο» το οποίο υπηρέτησε και ως αρχηγός.
Στο μυαλό του Ουζουνίδη, τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Το ποδόσφαιρο θα συνέχιζε να απασχολεί την καθημερινότητά του, κάτω από άλλο πόστο, αυτό του προπονητή. Βέβαια, η σταθερή και ρεαλιστική προσέγγισή του δεν του επέτρεπε να παρασυρθεί από τα «μεγάλα», αλλά να ξεκινήσει τη δεύτερη «ζωή» του, όπως ακριβώς έπραξε με την «πρώτη». Από τα χαμηλά…
Οι Καππαδόκες Αλεξάνδρας (2004-5), ομάδα που αγωνιζόταν στην πάλαι ποτέ Δ’ Εθνική, ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για τα πρώτα βήματά του στην άκρη του πάγκου. Το «αγροτικό» που λέμε και στην ποδοσφαιρική «αργκό». Το ταξίδι του είχε μόλις ξεκινήσει.
Η Λεμεσός και η Λάρισα
Θεωρητικά, η μεταπήδηση από μια ομάδα μικρού βεληνεκούς σε μια άλλη που έχει βλέψεις πρωταθλητισμού είναι ένα ρίσκο το οποίο ενέχει πολλούς κινδύνους.
Στην περίπτωση του Μαρίνου Ουζουνίδη, όλα ήταν υπολογισμένα και από τη στιγμή που ο ίδιος αισθάνθηκε έτοιμος να πραγματοποιήσει το βήμα από την Αλεξάνδρεια στον ΑΠΟΕΛ, όλα τα υπόλοιπα φάνταζαν λεπτομέρειες. Είχε προλάβει να θητεύσει στον πάγκο της Ξάνθης ως βοηθός του Γιάννη Μαντζουράκη τη σεζόν 2005-6 και αυτές τις εμπειρίες θα «κουβαλούσε» μαζί του στην Κύπρο.
Η επιστροφή του Έλληνα τεχνικού στη Λεμεσό (2006), μια τριετία μετά την παρουσία του ως ποδοσφαιριστή εκεί, του έδινε ένα μικρό «μπόνους» όσον αφορά τη γνώση των καταστάσεων που επικρατούν στον περίγυρο της ομάδας. Αυτό το προβάδισμα τον βοήθησε να «εγκλιματιστεί» γρήγορα και να κατακτήσει το πρωτάθλημα Κύπρου μόλις στην πρώτη του σεζόν.
Θα έλεγε κανείς πως η θέση του ταίριαζε «γάντι» και αναμφίβολα η μακροημέρευσή του στον πάγκο του συλλόγου ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρη. Ωστόσο, ο ίδιος ο Ουζουνίδης, προτίμησε να ακούσει την «εσωτερική φωνή» του και τις δικές του ανάγκες. Παρά το γεγονός πως στην Κύπρο θεωρούταν ήδη επιτυχημένος, έχοντας 28 νίκες, 13 ισοπαλίες, 10 ήττες και ένα πρωτάθλημα, για εκείνον είχε αρχίσει να χάνεται η «μαγεία»…
«Αυτό που κοιτάω από τη δική μου πλευρά είναι να ευχαριστιέμαι αυτό που κάνω. Οταν καταλάβω ότι δεν με ευχαριστεί θα πω γεια σας. Θα μπορούσα να μείνω πχ στον ΑΠΟΕΛ, πρωταθλήματα διεκδικούσε εκεί η ομάδα. Ξύπνησα ένα πρωί, δεν αισθανόμουν καλά και είπα γεια…»
To «αντίο» αυτό μπορεί να προξένησε έκπληξη σε πολλούς και να έδωσε τροφή για διάφορα σχόλια, αλλά για τον Ουζουνίδη, όπως ο ίδιος είχε φροντίσει να αποδείξει, πρέπει να υπάρχει ένα όραμα, ένα κίνητρο, ή έστω η όρεξη για να συνεχίσεις να «χτίζεις» κάτι άξιο και μεγάλο. Το «κεφάλαιο Κύπρος» είχε παρέλθει οριστικά για εκείνον. Σειρά, πήρε η προοπτική της Λάρισας…
Το καλοκαίρι του 2008, ο Ουζουνίδης κλήθηκε να συνεχίσει το αναπτυσσόμενο πρότζεκτ που είχε τεθεί από τον Κώστα Πηλαδάκη και το είχε φέρει κατά πολύ εις πέρας ο προκάτοχός του και συμπαίκτης του στον Παναθηναϊκό, Γιώργος Δώνης. Έπειτα από την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος κόντρα στους «πράσινους» το 2007 αλλά και την επιτυχημένη πρώτη απόπειρα της ΑΕΛ στην Ευρώπη μετά από καιρό, το ζητούμενο από εκείνον ήταν η σταθεροποίηση της ομάδας στα ψηλά, εντός και εκτός Ελλάδας.
Η πρώτη του σεζόν στον κάμπο (2008-9), επιβεβαίωσε όσους πρότειναν και επέμεναν για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της ομάδας από εκείνον. Το «αλογάκι» της ΑΕΛ έτρεξε κούρσα… πρωταθλητισμού και έχοντας τον Ουζουνίδη να του «κρατά» τα «γκέμια» κατέγραψε το καλύτερο αήττητο σερί της ιστορίας του (13 αγώνες) και τερμάτισε στην 5η θέση του πρωταθλήματος, ολοκληρώνοντας μια από τις καλύτερες σεζόν της μετά την εποχή του Μητσιμπόνα.
Το πλάνο του 40χρονου (τότε) προπονητή είχε αρχίσει να αποδίδει «καρπούς» και παράλληλα εκείνη την περίοδο, έμπαιναν τα θεμέλια της ανέγερσης του AEL FC Arena, ενός γηπέδου που θα αποτελούσε το «στολίδι» της κεντρικής Ελλάδας, ενισχύοντας τη δυναμική του συλλόγου. Ωστόσο μια σειρά από αρνητικά γεγονότα, ήταν ικανά να αντιστρέψουν το υπάρχον κλίμα στις τάξεις της ομάδας.
Τον Ιούλιο του 2009, η Ρέικιαβικ θα έδινε το πρώτο μεγάλο «χαστούκι» στην ομάδα της Λάρισας. Η ερασιτεχνική ομάδα από την Ισλανδία άφηνε την ΑΕΛ εκτός Europa League, επικρατώντας της με 2-0 στο «παγωμένο» νησί, ενώ άντεξε την πίεση της ελληνικής ομάδας στη ρεβάνς (1-1).
Ωστόσο η απώλεια της Ευρώπης δεν μετρούσε «μία» μπροστά στην ανθρώπινη απώλεια, όπως αυτή που βίωσε ο σύλλογος με τον αιφνίδιο θάνατο του Αντόνιο Ντε Νίγκρις, τέσσερις μήνες αργότερα. Ο Αργεντινός ποδοσφαιριστής «έσβησε» το βράδυ της 15ης Νοεμβρίου του 2009 από έμφραγμα του μυοκαρδίου, συγκλονίζοντας όχι μόνο τη Λάρισα αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα.
Ο αντίκτυπος της απώλειας αυτής, μοιραία μεταφέρθηκε στον αγωνιστικό χώρο και η φιλόδοξη ΑΕΛ έφτασε να βλέπει με το «κυάλι», αποδίδοντας κατώτερα του αναμενομένου στο πρωτάθλημα. Όταν πλέον το «τρένο» της Ευρώπης είχε οριστικά χαθεί, «γράφτηκαν» οι τίτλοι τέλους στη συνεργασία του Ουζουνίδη με την ομάδα, τον Φλεβάρη του 2010.
Μετά από συνάντηση με τον Κώστα Πηλαδάκη, ο Έλληνας τεχνικός του μετέφερε τον προβληματισμό του για την εικόνα της ομάδας και αμέσως μετά υπέβαλε την παραίτησή του η οποία έγινε δεκτή από τον ισχυρό άνδρα των «βυσσινί».
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ξάνθη
Η πορεία του Μαρίνου Ουζουνίδη στους πάγκους μετατέθηκε στα βόρεια και συγκεκριμένα στον Ηρακλή. Ο στόχος και η φιλοδοξία του Εβρίτη προπονητή για τον «γηραιό» ήταν η επαναφορά του ως μια υπολογίσιμη δύναμη στα ελληνικά πεπραγμένα. Όμως για ακόμη μία φορά, το κλίμα αβεβαιότητας που επικρατούσε στα διοικητικά και τα οικονομικά του συλλόγου έφεραν την παραίτησή του μετά από έξι μήνες.
Τον Απρίλιο του 2011, ο Χρήστος Πανόπουλος τον προσέγγισε, θεωρώντας τον ως τον ιδανικό υποψήφιο για να ανιστρέψει την τότε κακή παρουσία της ομάδας στη Σούπερ Λίγκα. Ο Ουζουνίδης έπιασε δουλειά το καλοκαίρι της επόμενης σεζόν (2011-12), αλλά η Σκόντα δεν μπόρεσε να επανέλθει στα ευρωπαϊκά στάνταρ της τερματίζοντας στην 11η θέση. Το highlight εκείνης της σεζόν ήταν η νίκη επί του Ολυμπιακού στα «Πηγάδια» με 1-0.
Διαφορά δεν υπήρξε ούτε στις αρχές της επόμενης αγωνιστικής περιόδου. Η αδυναμία της Ξάνθης να ανταπεξέλθει στα «θέλω» του προπονητή της ήταν έκδηλη και η ήττα από τον ΠΑΟΚ τον Σεπτέμβριο του 2012, ήταν η «σταγόνα» που ξεχείλισε το «ποτήρι» για τον Ουζουνίδη, ο οποίος παραιτήθηκε από τον «ακριτικό» πάγκο για να προκαλέσει το απαραίτητο «σοκ»:
«Η εικόνα της ομάδας δεν είναι η απαιτούμενη. Χρειάζεται ένα γερό σοκ ώστε να επανέλθει η κανονικότητα και αυτό θα το πράξω εγώ, δηλώνοντας την παραίτησή μου».
Βέβαια αυτή η παραίτηση αποδείχθηκε προσωρινή καθώς ο αντικαταστάτης του, Νίκος Κωστένογλου, δεν μπόρεσε να κάνει τη διαφορά «πέφτοντας» και εκείνος «θύμα» της «οργής» του Πανόπουλου ο οποίος άλλαζε τους προπονητές με χαρακτηριστική ευκολία. Έτσι, τρεις μήνες μετά την παραίτησή του, επιστρατεύθηκε ξανά για χάρη της Ξάνθης (Δεκέμβριος 2012).
Όμως, το «γυαλί» είχε ήδη «ραγίσει». Αν και όπως είχε παραδεχθεί σε συνέντευξή του «είναι κακό να κοιτάς το παρελθόν», ο ίδιος φρόντισε να κάνει μια μικρή «απόκλιση» σε όσα πίστευε και να επιστρέψει. Ωστόσο η πρακτική αυτή δεν τον έκανε να νιώσει άνετα και την άνοιξη του 2013 ανακοίνωσε στον ιδιοκτήτη της Ξάνθης πως θέλει να αναλάβει ένα μεγαλύτερο πρότζεκτ.
Ο Χρήστος Πανόπουλος έδειξε κατανόηση στα «θέλω» του Ουζουνίδη και οι δύο πλευρές χώρισαν «φιλικά». Εκείνη την περίοδο είχαν ακουστεί πολλά για τις σχέσεις των δύο ανδρών, αλλά ο νεαρός προπονητής είχε φροντίσει να «βάλει» τα πράγματα στη θέση τους.
«Οχι, ήταν ένας από τους καλύτερους. Καμιά φορά ακούγονται πράγματα… Εχω όμως πολύ καλές σχέσεις μαζί του, είναι σωστός παράγοντας. Δεν έχει βέβαια κανείς το αλάθητο, εμένα πάντως με εμπιστεύτηκε έστω και αν με…ξεκούρασε κανά δυο μήνες.»
Η Κρήτη και η «Πλατεία»
Στα 45 του χρόνια, έχοντας ήδη συμπληρώσει μία γεμάτη δεκαετία στους πάγκους, πίστευε πως ήρθε η στιγμή να πραγματοποιήσει το «βήμα παραπάνω». Τα «πόδια» του συνέχιζαν να πατάνε «γερά» στη γή, ωστόσο η εμπιστοσύνη που είχε στις δυνάμεις του «φώναζε» πως μπορούσε να αναλάβει μια ομάδα «πρώτης γραμμής».
Αν και το όνομά του «έπαιζε» συνεχώς στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, κάθε φορά που ένας εκ των τεσσάρων «μεγάλων» βρισκόταν σε αναζήτηση προπονητή, δεν τελεσφόρησε κάποια συμφωνία καθότι για τον ίδιο, όπως είχε αναφέρει, «πρέπει η ομάδα που θα με προσεγγίσει να μου κάνει το… κλικ».
Έτσι, η διετία 2013-14 τον βρήκε στην Κρήτη, θητεύοντας στις δύο εκπροσώπους του νησιού. Πρώτα στον Πλατανιά (Μάιος 2013 – Νοέμβριος 2014) και ύστερα στον Εργοτέλη (Ιανουάριος – Μάιος 2014), βοηθώντας τον να τερματίσει στην 7η θέση του πρωταθλήματος συγκεντρώνοντας 44 βαθμούς, χάνοντας στο «παρά πέντε» το ευρωπαϊκό εισιτήριο.
Η επόμενη αποστολή του ήταν από τις πιο δύσκολες στην καριέρα του. Ο Πανιώνιος των «χιλίων» αγωνιστικών και οικονομικών προβλημάτων τον κάλεσε στις τάξεις του τον Δεκέμβρη του 2014, ευελπιστώντας να σωθεί η χρονιά και η ομάδα να παραμείνει στον «αφρό».
Ο Ουζουνίδης «σήκωσε» μανίκια και στρώθηκε στη δουλειά, καταφέρνοντας την πρώτη σεζόν του στην «Πλατεία» να βγάλει από το «τέλμα» την καταδικασμένη (για πολλούς) ομάδα του «Ιστορικού», η οποία εξασφάλισε τη σωτηρία της χάρη στο αήττητο σερί έξι αγώνων (4 νίκες – 2 ισοπαλίες) το οποίο διήρκεσε από τον Φεβρουάριο έως τον Απρίλιο του 2015.
Η επόμενη χρονιά φάνταζε «μία από τα ίδια». Οι ισχνοί οικονομικοί πόροι και η περιπέτεια εξασφάλισης της ενημερότητας, έφερε τον Πανιώνιο «δέσμιο» των περιορισμών στις μεταγραφικές κινήσεις του. Όλοι έκαναν λόγο για σίγουρο υποβιβασμό, καθώς ο σύλλογος δεν θα μπορούσε να «βγάλει» επιτυχημένα μια σεζόν βασιζόμενος κατά κύριο λόγο σε «άγουρους» Έλληνες ποδοσφαιριστές.
«Ο περίγυρος μπορεί να λέει ότι θέλει, κανείς όμως δεν ξέρει τι γίνεται στο ξένο το σπίτι. Οι στόχοι μας ήταν συγκεκριμένοι. Να σωθεί η ομάδα όσο γίνεται πιο γρήγορα, να παίξει καλά, να πουλήσει παίκτες, να γίνει οικονομική εξυγίανση. Απλά πράγματα…»
Η εμπειρία του Ουζουνίδη σε συνδυασμό με τα ταλαντούχα νιάτα είχαν προκαλέσει την έκπληξη πολλών. Ο «ήδη υποβιβασμένος» στα μάτια πολλών, Πανιώνιος, κατάφερε να μπει στην πρώτη πεντάδα του πρωταθλήματος συγκεντρώνοντας 44 βαθμούς με ρεκόρ 12 νίκες 8 ισοπαλίες και 10 ήττες. Ήδη από τα μέσα της σεζόν, όλη η «πιάτσα» θαύμαζε τα κατορθώματα των «παιδιών απ’ την Πλατεία», τα οποία δεν ακολούθησαν το παράδειγμα της ΑΕΚ, όπως πολλοί πίστευαν.
Βέβαια, το ευρωπαϊκό όνειρο του Πανιωνίου «έσβησε» από τη στιγμή που η UEFA δεν έκανε δεκτό τον φάκελο της ομάδας. Εν τέλει, το περασμένο καλοκαίρι τα οικονομικά δεδομένα πήραν τη «χαρά» από την Πλατεία και την έφεραν στα Ιωάννινα, με τον τοπικό ΠΑΣ να παίρνει εκείνος το «εισιτήριο» για τα προκριματικά του Europa League…
Το σίριαλ του καλοκαιριού
Ενόσω λάμβανε χώρα η «τρελή» πορεία του Πανιωνίου, στο μυαλό του Μαρίνου Ουζουνίδη «τριβέλιζε» η ιδέα για το παραπάνω βήμα. Θεωρητικά ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να πράξει ό,τι δεν μπόρεσε δύο χρόνια αργότερα, μετά την οριστική φυγή του από την Ξάνθη. Πρακτικά όμως, ο τρόπος που χειρίστηκε κάποιες καταστάσεις, βασιζόμενος (όπως πάντα) στα δικά του στάνταρ, τη δική του «αλήθεια» δημιούργησαν ένα μικρό σίριαλ το περασμένο καλοκαίρι.
Τον περασμένο Απρίλιο, ο ίδιος βρισκόταν ένα βήμα πριν την υπογραφή του νέου του συμβολαίου με τους «πάνθηρες»: «Μένουν κάποιες λεπτομέρειες. Έχουμε συμφωνήσει στο γενικό πλαίσιο αλλά θα πρέπει να συζητηθούν και κάποια άλλα πράγματα που αφορούν το συμβόλαιο. Δεν νομίζω πάντως ότι θα υπάρξει πρόβλημα. Φαίνεται ότι το θέμα είναι τυπικό, τουλάχιστον από τη δική μου πλευρά.», είχε παραδεχθεί τον Απρίλιο, ενώ λίγο πριν την έναρξη των πλέι οφ ο ίδιος αποκάλυψε πως «έπεσαν» οι «υπογραφές».
Την ήρεμη άνοιξη ακολούθησε ένα «καυτό» καλοκαίρι. Την ώρα που ο Πανιώνιος έκανε την προετοιμασία του για τη νέα σεζόν, ο Ολυμπιακός «χτύπησε» την πόρτα του 48χρονου προπονητή. Η ομάδα του Πειραιά είχε μόλις λύσει τη συνεργασία της με τον Βίκτορ, μετά το «κάζο» της Μπερ Σεβά και ο Βαγγέλης Μαρινάκης έβλεπε στον Ουζουνίδη τον ιδανικό αντικαταστάτη του Ισπανού.
Θεωρητικά, η εξέλιξη αυτή θα «κούμπωνε» τέλεια με τις φιλοδοξίες του νεαρού προπονητή, ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο έγινε γνωστή η συμφωνία του με τους «ερυθρόλευκους» έστρεψε τα βλέμματα όλων εναντίον του. Από τη μία πλευρά, ο κόσμος του Πανιωνίου τον θεώρησε ως έναν «τυχοδιώκτη», ενώ στο ίδιο κλίμα κινήθηκε και η διοίκηση της ομάδας.
«Πολλοί είναι αυτοί που κατά το παρελθόν, αλλά κατά πως φαίνεται και στο παρόν προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το όνομά του, για να βγουν ίσως οι ίδιοι από την αφάνεια αλλά και προκειμένου πάνω σε αυτό να χτίσουν την καριέρα τους και να συμπληρώσουν το βιογραφικό τους…», ανέφερε η ανακοίνωση της ΠΑΕ που «φωτογράφιζε» τον βορειοελλαδίτη τεχνικό.
Παράλληλα, ο κόσμος του Ολυμπιακού αντέδρασε άμεσα στο ενδεχόμενο της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας της ομάδας από εκείνον, καθώς το παρελθόν του στον Παναθηναϊκό, τον καθιστούσε ως «persona non grata» στο λιμάνι. Οι αντιδράσεις των οπαδών των «ερυθρολεύκων» ήταν τόσο έντονες που ανάγκασαν τον Βαγγέλη Μαρινάκη να τελειώσει τον Ουζουνίδη πριν καν προπονήσει την ομάδα στο «Ρέντη»…
Αλλά… το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον!
Δεκέμβριος 2016…
«Η Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός ανακοινώνει την έναρξη της συνεργασίας της με τον 48χρονο Έλληνα προπονητή, Μαρίνο Ουζουνίδη, ο οποίος υπέγραψε συμβόλαιο διάρκειας 1,5 έτους…»
Είκοσι χρόνια μετά από εκείνο το 0-3, κατεβαίνει από τα επίσημα του ΟΑΚΑ, φοράει το κουστούμι του και κάθεται στον πάγκο της Λεωφόρου. Με στόχο να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό ξανά σε στιγμές δόξας…
Ο Ουζουνίδης, λειτουργώντας ως επαγγελματίας προπονητής, έφτασε ένα βήμα από τον «αιώνιο» αντίπαλο, ενώ απασχόλησε και τους υπόλοιπους «μεγάλους» κατά καιρούς. Αλλά όπως λένε και οι αρχαίοι «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον».
Ο ρεαλιστής μα φιλόδοξος Ουζουνίδης, αναλαμβάνει τους «πράσινους» σε μια περίοδο πολύ διαφορετική απ’ ότι τους άφησε στο παρελθόν. Οι συνθήκες μόνο εύκολες δεν είναι καθώς το πέρασμα του Στραματσόνι δεν άφησε παρά «καμμένη γη».
Ωστόσο, όπως έχει αποδείξει και στο παρελθόν, ο ίδιος έχει γεννηθεί για τα δύσκολα και από τη στιγμή που έδωσε τα «χέρια» με τον Γιάννη Αλαφούζο, τότε σίγουρα το πρότζεκτ και το όραμά του για την αναγέννηση του Παναθηναϊκού έχει ήδη «φωλιάσει» μέσα του.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
