Άγιε μου Βασίλη θέλω… να πάω στον Παναθηναϊκό

Απόγευμα Παρασκευής, προπαραμονή Χριστουγέννων του 2016: τα εμπορικά κέντρα γεμάτα κόσμο, τα Χριστουγεννιάτικα χωριά ανά την πρωτεύουσα γεμάτα από παιδικές φωνές, Αγιοβασίληδες και ξωτικά. Τσουχτερό κρύο, φωτάκια παντού, μια Αθήνα «ξεχασμένη» από τα προβλήματά της, πανέμορφη καθώς αφήνεται στο πνεύμα και στα φώτα των Χριστουγέννων. Μια Αθήνα οικογενειακή. Ένας κόσμος που εύχεται στον δικό του Άγιο Βασίλη να του φέρει αυτό που πραγματικά επιθυμεί.

Υπάρχει χώρος για ποδόσφαιρο σε μια μέρα σαν αυτή; Υπάρχει χώρος για αναλύσεις; Για… γκρίνιες και αντιπαραθέσεις; Εύκολη απάντηση. Κυρίως όταν μιλάμε για έναν μεγάλο σύλλογο όπως ο Παναθηναϊκός. Προπαραμονή Χριστουγέννων του 2016 ο Δημήτρης Κουρμπέλης γίνεται με κάθε επισημότητα παίκτης του Παναθηναϊκού. Το θέμα συζήτησης δεν αφορά την ποδοσφαιρική του αξία. Ή τουλάχιστον, δεν αφορά μόνο την ποδοσφαιρική του αξία. Αφορά τη χρηματιστηριακή. Πόσο τελικά κόστισε η μεταγραφή του Κουρμπέλη στον Παναθηναϊκό; Πως μια ομάδα που έχει οικονομικές εκκρεμότητες απέναντι σε νυν παίκτες της, βγάζει από τα ταμεία ένα ποσό των 700.000 ευρώ για να πάρει έναν 23χρονο ποδοσφαιριστή του Αστέρα Τρίπολης; Είναι τελικά τόσα τα χρήματα ή αυτό θέλει να «επικοινωνήσει» η πρώην ομάδα του; Είναι το ποσοστό μεταπώλησης μεγάλο ή όχι; Όλοι οι… προπονητές της εξέδρας είχαν μια απάντηση να δώσουν. Αρκεί να πατούσες το hashtag #kourbelis και θα διαπίστωνες πως τα χρήματα που αφορούν τη μεταγραφή του 23χρονου μέσου από τον Αστέρα στον Παναθηναϊκό έχουν εξελιχθεί σε… talk of the (Christmas) town.

Είναι, τελικά, τόσο σημαντικά τα χρήματα; Παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο στη ζωή μας; Θα αποδώσει καλύτερα αν πουλήθηκε έναντι 700.000 ευρώ ή χειρότερα αν ο Παναθηναϊκός τον αγόρασε τσάμπα; Και, στην τελική, τι γνώμη έχει ο ίδιος ο Δημήτρης Κουρμπέλης για τα χρήματα; Την είχε πει ο ίδιος, σε παλαιότερη συνέντευξη του. «Είμαι πολύ τυχερός χωρίς εισαγωγικά. Και ευχαριστώ κάθε μέρα τον Θεό. Νιώθω πολύ τυχερός με όσα βλέπω δίπλα μου. Ένα παράδειγμα να σου δώσω. Οι συμμαθητές μου, που μεγαλώσαμε μαζί, είναι φοιτητές και περνάνε δύσκολα. Δεν μπορούν να τα έχουν όλα και όταν βλέπω εγώ ότι έχω μία άλφα οικονομική κατάσταση, κατανοώ το πόσο σημαντικό είναι. Ωστόσο σαν χαρακτήρας είμαι σε γενικές γραμμές αισιόδοξος. Δεν γίνεται να περάσουν όλα τα χρόνια και να παραμείνουμε σε αυτή την κατάσταση. Κάποια στιγμή θα βελτιωθούν τα πράγματα, αλλά πρέπει να έχουμε υπομονή».

Πικρία, υπομονή, ετοιμότητα

Υπομονή, όπως εκείνη που έδειξε όταν είχε φτάσει στο κατώφλι της Εθνικής ομάδας των Ανδρών, αλλά την τελευταία στιγμή η κλήση έγραφε το όνομα του Πέτρου Μάνταλου και όχι το δικό του. «Πάντα όταν φτάνεις τόσο κοντά αλλά δεν καλείσαι στο τέλος, υπάρχει πικρία. Αλλά αυτή ήταν η απόφαση των υπευθύνων για τις κλήσεις και εγώ τη σέβομαι απόλυτα. Και φυσικά υπάρχει το πείσμα για να προσπαθήσω και να τα καταφέρω την επόμενη φορά. Δεν κλήθηκα τότε στην Ανδρών και πήγα στην Ελπίδων όπου χτύπησα και έμεινα εκτός δράσης για καιρό. Είναι κάτι που δεν το έχω στο μυαλό μου. Δεν σκέφτηκα ότι αν με καλούσαν στην Ανδρών θα είχα γλιτώσει τον τραυματισμό. Πάντα θα υπάρχουν αυτά, οι ατυχίες, αλλά πέρασαν. Είμαι της φιλοσοφίας πως ό,τι έγινε έγινε και συνεχίζουμε».

Υπομονετικά περιμένει την επόμενη φορά που η Εθνική θα έρθει κοντά του. Γνωρίζει πολύ καλά πως η χώρα στην οποία αγωνίζεται κάνει «διακρίσεις». Άλλο ο Αστέρας Τρίπολης, άλλο ο Παναθηναϊκός. Αν έμενε στον Αστέρα ίσως να μην ερχόταν ποτέ η κλήση στην Εθνική. Τώρα, τα δεδομένα αλλάζουν.

Άλλαξαν τα δεδομένα και όσον αφορά το βήμα παραπάνω στην καριέρα του. Από τα 20 του είχε αρχίσει να απασχολεί σοβαρά τους σκάουτερς όλων των μεγάλων του ελληνικού πρωταθλήματος. Η ΑΕΚ είχε ασχοληθεί πιο σοβαρά απ’ όλους, ο Ολυμπιακός είχε κάνει διερευνητικές επαφές. Τελικά, η παρουσία του Μαρίνου Ουζουνίδη στον Παναθηναϊκό τον έφερε στους «πράσινους». Είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου. Ένιωθε έτοιμος, πιο έτοιμος από ποτέ για αυτό το βήμα. «Πρέπει να παραμείνεις συγκεντρωμένος στην ομάδα σου και σε αυτό που έχεις να κάνεις. Είναι τιμητικό να σε ζητάνε μεγάλες ομάδες, αλλά αν πανικοβληθείς θα το χάσεις το παιχνίδι. Πρέπει να ξέρεις πρώτα εσύ ο ίδιος πότε είσαι έτοιμος για το επόμενο βήμα και τότε να το κάνεις».

Φεύγοντας απ’ το χωριό στα 15

Ο Κουρμπέλης θυμάται τον εαυτό του με μια μπάλα στα πόδια από πολύ μικρή ηλικία. Καθόλου πρωτότυπο. (Σχεδόν) Όλοι οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές κάπως έτσι μεγάλωσαν. Κλείνοντας το βιβλίο για να βγουν στην αλάνα και να κλωτσήσουν εκείνο το τόπι που σε κάνει να ονειρεύεσαι. Ο Δημήτρης έφυγε από το χωριό του (το Κορακοβούνι Αρκαδίας) όταν ακόμα ήταν παιδί. Μικρό παιδί. Αμούστακο, άβγαλτο, «ψαρωμένο». Μόλις στα 15 του χρόνια.

Η ομάδα του στο Γυμνάσιο έφτασε στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του σχολικού πρωταθλήματος. Στα ημιτελικά αγωνίστηκε με ένα σχολείο της Τρίπολης, όπου προπονητής ήταν ο γυμναστής της δεύτερης ομάδας του Αστέρα. Αυτό ήταν. Είχε μπροστά του ίσως τα πιο κρίσιμα 90 λεπτά της ζωής του. Και τα κατάφερε.

«Με είδε στο παιχνίδι και με πήρε στη συνέχεια τηλέφωνο να μου πει ότι ήθελε να έρθει μαζί με ανθρώπους του Αστέρα για να τα πούμε από κοντά. Ήρθαν και κάπως έτσι άφησα το Κορακοβούνι και πήγα στην Τρίπολη και στις Ακαδημίες του Αστέρα. Το να φύγεις από το σπίτι σου στα 15 είναι ένα μεγάλο βήμα. Ευτυχώς, είχα την απόλυτη στήριξη από την οικογένειά μου και τους ευχαριστώ ακόμα και τώρα γιατί τρέξανε πραγματικά πάρα πολύ. Τους οφείλω πολλά πράγματα για τη μέχρι τώρα πορεία μου στο ποδόσφαιρο και θα τους είμαι πάντα ευγνώμων».

Η καψούρα με τον Ροναλντίνιο

Αγωνίζεται ως αμυντικός μέσος, αν χρειαστεί μπορεί να παίξει και στο κέντρο της άμυνας. Σπάνια θα ακούσεις από έναν παίκτη αυτής της θέσης να έχει για είδωλο κάποιον μεσοεπιθετικό. Κι όμως, αν ρωτήσεις τον Δημήτρη Κουρμπέλη για το ποδοσφαιρικό του είδωλο, έχει έτοιμη και την απάντηση, αλλά και τον λόγο. «Ροναλντίνιο. Καψούρα μεγάλη. Όπως και η Μπαρτσελόνα. Λόγω του Ροναλντίνιο ξεκίνησα να παίζω πολύ μπροστά. Έβλεπα εκείνον, έβλεπα τον Ρονάλντο, τον Ζιντάν. Τέτοιου είδους ποδοσφαιριστές. Μικρός, στο χωριό μου, έπαιζα επιθετικός. Όσο περνούσε ο καιρός γυρνούσα προς τα πίσω. Στο κέντρο σαν δεκάρι. Και μετά λίγο πιο πίσω, μέχρι που κατέληξα στη θέση που αγωνίζομαι σήμερα. Αμυντικός χαφ. Αν παίξεις αμυντικός χαφ, δύσκολα μπορείς να παίξεις σε άλλη θέση».

«Αφήστε με να πάω στον Παναθηναϊκό»

«Ο Αστέρας Τρίπολης δεν διαπραγματεύεται ποτέ. Λέει μια τιμή για κάποιον ποδοσφαιριστή του κι αν ο άλλος σύλλογος δεχτεί τους όρους, τότε προχωράμε». Όχι, αυτή η φράση δεν ανήκει στον Δημήτρη Κουρμπέλη, όπως όλες οι προηγούμενες, αλλά στον Μποροβήλο. Ο παράγοντας του Αστέρα θέλησε να «δικαιολογήσει» αυτό για το οποίο σας μιλούσαμε στην αρχή του κειμένου. Τα χρήματα που απαιτήθηκαν για τη μετακίνηση του 23χρονου μέσου από τον Αστέρα στον Παναθηναϊκό.

Ο ίδιος είχε κλείσει τ’ αυτιά του στα χρήματα. Δεν τον ενδιέφερε πόσο θα πουληθεί. Το μόνο που ήθελε ήταν να πάει στον Παναθηναϊκό. Ο τρόπος προσέγγισης του Μαρίνου Ουζουνίδη και η δουλειά που κάνει ο Έλληνας προπονητής με τους νεαρούς παίκτες ήταν αρκετά για να τον πείσουν να φορέσει τα «πράσινα». Ο Τάσος Μπακασέτας, κολλητός του φίλος ακόμα και σήμερα, του είχε εξηγήσει το πόσο μπορεί να εξελιχθεί στα χέρια του Ουζουνίδη. Ο ίδιος ο Κουρμπέλης μίλησε μία και μοναδική φορά στους ανθρώπους του Αστέρα. «Βρείτε τα και αφήστε με να πάω στον Παναθηναϊκό».

Απόγευμα Παρασκευής, προπαραμονή Χριστουγέννων του 2016: ο Δημήτρης Κουρμπέλης ενημερώνεται από τους ανθρώπους του Αστέρα πως η μεταγραφή του έχει ολοκληρωθεί. Επιβιβάζεται στο ΙΧ, φεύγει από την Τρίπολη και φτάνει στην φωτισμένη Αθήνα. Ο προορισμός του δεν είναι κάποιοι εμπορικό κέντρο, ούτε κάποιο Χριστουγεννιάτικο χωριό. Από την Εθνική μπαίνει στην Αττική οδό, κατευθύνεται στη Λεωφόρο Κηφισίας, στρίβει δεξιά στη Ζηρίδη, σταματά στον αριθμό 10. Στην είσοδο των γραφείων της ΠΑΕ Παναθηναϊκός τον περιμένουν άνθρωποι της ομάδας για να τον καλωσορίσουν. Ο δικός του Άγιος Βασίλης του έφερε αυτό που πραγματικά επιθυμούσε. «Χρόνια πολλά, καλά Χριστούγεννα», του λένε. «Σίγουρα. Καλύτερα από ποτέ…».