Μεταξύ του θριάμβου στο Φάληρο και της «τζάμπα» ήττας στο Βελιγράδι μεσολάβησε ένα διάστημα δέκα ημερών. Κατά τη διάρκεια των ημερών αυτών, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το θυμικό του κόσμου «τραμπαλίστηκε» διαγράφοντας πορεία παράλληλη με την απόδοση της ομάδας.
Από τη «μέθη» του μεγάλου «διπλού» στο «ΣΕΦ» στην απότομη προσγείωση της Κωνσταντινούπολης και από την αίσθηση υπεροχής, η οποία δημιουργήθηκε μετά τη νίκη επί της Μπαρτσελόνα, πίσω ξανά σε μια «μίνι-εσωστρέφεια», που έλαβε ταχύτατα διαστάσεις υπερβολής και οξεία διάθεση κριτικής, μετά την ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα.
Αυτή η αλλοπρόσαλλη «τραμπάλα» της κοινής γνώμης αναφορικά με την συνολική παρουσία του Παναθηναϊκού στις ευρωπαϊκές αναμετρήσεις, επεκτάθηκε και στο πεδίο της ατομικής κριτικής, «αγγίζοντας» μέχρι και εκείνους που στο προηγούμενο διάστημα είχαν «φορέσει» τη «μπέρτα» του υπερήρωα.
Ξάφνου, ο «βιονικός» Καλάθης του χθές έγινε αντικείμενο χλευασμού μετά το airball στη βολή, ο Τζεντίλε «βαπτίστηκε» ακατάλληλος, ο Τζέιμς παίκτης του «συρμού» και ο Πασκουάλ ανίκανος να διαχειριστεί το βάρος του συλλόγου και της κληρονομιάς που κουβαλούν τα έξι αστέρια στη φανέλα του.
Η κυκλοθυμία που διέπει τους Έλληνες φιλάθλους είναι λίγο πολύ γνωστή. Έπειτα από μια ήττα όπως τη χθεσινή, οι παρέες που παρακολούθησαν το παιχνίδι μπορεί να ξεστόμισαν πάνω στην ένταση και τα νεύρα τους κάποιες από αυτές τις ατάκες, πράγμα απόλυτα λογικό. Όμως, όταν «κάθεται» ο κουρνιαχτός και οι σφυγμοί επανέρχονται στο φυσιολογικό τους, έρχεται στο «φως» μια άλλη πραγματικότητα, την οποία όλοι μας οφείλουμε να παρατηρούμε και συνάμα να την εξετάζουμε.
Ο Παναθηναϊκός του ΣΕΦ είναι η ίδια ομάδα με αυτή που αγωνίστηκε στο παρκέ της «Χάλα Πιονίρ» το βράδυ της Πέμπτης. Με τους Γκάμπριελ και Ρίβερς πρωταγωνιστές, τον Καλάθη υποτονικό, τον Τζεντίλε να «ψάχνεται», τον Τζέιμς να παίρνει πάνω του προσπάθειες, τον Γκιστ τραυματία και τον Πασκουάλ στην άκρη του πάγκου.
Το γεγονός που διαμόρφωσε με διαφορετικό τρόπο την κατάληξη των αναμετρήσεων αυτών είναι οι λεπτομέρειες, με τις οποίες -αναγκαστικά- «ζει» και «πεθαίνει» η φετινή έκδοση του Παναθηναϊκού. Μιας ομάδας που πραγματοποιεί ένα νέο ξεκίνημα και παρά το ότι έχει δομηθεί αρκετά σοφά σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, δεν παύει να ψάχνει τα «πατήματά» της, την ομοιογένειά της και τον χαρακτήρα της.
Οι παραπάνω «αρετές», οι οποίες διαχωρίζουν τα καλά σύνολα από τις δομημένες ομάδες, δεν έρχονται από τη μια στιγμή στην άλλη, ούτε τις προσφέρει με ένα «κλικ» ένας συντελεστής μοναχός του. Ο Πασκουάλ για παράδειγμα, δεν είναι θαυματοποιός, αντίθετα, εδώ και αρκετά χρόνια λειτουργεί κάτω από μια συγκεκριμένη φιλοσοφία που βασίζεται στη δουλειά και τη θέληση.
Το φετινό ρόστερ του Παναθηναϊκού δουλεύει σκληρά πάνω στις αδυναμίες του, με ένα σπουδαίο προπονητή και προσπαθεί μέσω των λιγοστών ωρών προπόνησης που διαθέτει, ελέω του νέου συστήματος διεξαγωγής της Ευρωλίγκας, να «χτίστει» και να «θωρακιστεί» για το μέλλον. Μια πραγματικότητα δύσκολη, που απαιτεί τόνους «δακρύων, αίματος και ιδρώτα», αλλά, όπως προλέχθη, διαχωρίζει τους καλούς από τους κορυφαίους.
Εν τέλει, η ήττα που γνώρισε ο Παναθηναϊκός στο Βελιγράδι στάθηκε ικανή να τον «πονέσει», να του «τσιγκλήσει» τον εγωισμό, να τον βάλει ίσως και σε.. μικροπεριπέτειες όσον αφορά το πλασάρισμά του στην εξάδα. Το αποτέλεσμα αυτό, όμως, ούτε τον «κατεδάφισε», ούτε του «ψαλίδισε» τις ελπίδες για διάκριση, όπως διατείνονταν πολλοί μέσω των social media. Στηρίξτε την ομάδα μέχρι τέλους! Το αξίζει…
