Δυστυχώς θα καθυστερήσει αρκετά ο καιρός που σε τούτη εδώ τη γωνιά ή σε κάποιο άλλο μπλογκ θα έχουμε να γράφουμε κάτι ευχάριστο για τον Παναθηναϊκό. Κάθε Κυριακή που περνάει, κάθε αγώνας που δίνει η ομάδα, τόσο περισσότερο σου δίνει την εντύπωση πως αυτή η άρρωστη κατάσταση έχει μπολιαστεί τόσο βαθιά, τόσο «μέσα της», που χρειάζεται κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην πολυμετοχικότητα. Να εμφανιστούν κάποιοι άνθρωποι, να δώσουν όραμα, ελπίδα και φυσικά λεφτά, να διαφοροποιήσουν το σκεπτικό όλων των ανθρώπων που δουλεύουν στον σύλλογο, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, να σβήσουν κάθε ίχνος μιζέριας και κακομοιριάς και να θυμίσουν σε όλους τι εστί Παναθηναϊκός. Τι εστί Παναθηναϊκός όχι μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά και στην εξέδρα, στα επίσημα, στις σουίτες, ΠΑΝΤΟΥ.
Διότι ο τωρινός Παναθηναϊκός δεν βγάζει… Παναθηναϊλικί. Υποδέχεται τον Κομπότη (ναι τον Κομπότη, τον γνωστό Κομπότη) με… τιμές, δίνοντας συνέχεια σε καλοκαιρινά φιλικά με τον Λεβαδειακό. Προσοχή: δεν λέει κανείς ο Κομπότης και ο κάθε Κομπότης να μην έρθει να δει την ομάδα του στη Λεωφόρο. Δεν μπορεί να του στερήσει το δικαίωμα αυτό κανένας. Αλλά ποιος ο λόγος να πάει στη θέση του, έχοντας περπατήσει μέσα από το γήπεδο, συνοδευόμενος από τον Παναγόπουλο και τον Βλάχο, αντί να μπει από την κανονική είσοδο επί της Αλεξάνδρας; Έγινε τόσο «φίλος» ο Κομπότης ξαφνικά; Κι αν έγινε, πότε έγινε; Και σε τι αποσκοπεί αυτή η φιλία; Όποιος αγνοεί την ιστορία, η ιστορία θα του το επιστρέψει…
Ο τωρινός Παναθηναϊκός δεν βγάζει Παναθηναϊλίκι, όταν ο πρόεδρος του απουσιάζει ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΑ απ’ τα περισσότερα εντός έδρας παιχνίδια του. Σου δίνει την εντύπωση πως τώρα που η ομάδα περνάει κάποιες από τις δυσκολότερες μέρες της ιστορίας της (έτσι βλέπω τις μέρες που ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να ξεπεράσει την Ξάνθη και τον Πανιώνιο στη βαθμολογία), εκείνος δεν μπορεί να αντικρίσει τον κόσμο και δεν έχει τη δύναμη να ακούσει αποδοκιμασίες στο πρόσωπό του. Σαν να αφήνει τους παίκτες να λειτουργούν ως… κυματοθραύστες, ώστε τα «σκάγια» να μην τον πετύχουν, παρά το γεγονός πως εκείνος φέρει την απόλυτη ευθύνη για την κατρακύλα του Παναθηναϊκού σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Και φυσικά, αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός δεν βγάζει Παναθηναϊλίκι όταν ο αρχηγός του δεν μπορεί να αλλάξει δύο πάσες της προκοπής με αντίπαλο τη χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος, όταν ο Μπεργκ εκνευρίζεται ακόμα και με το… χορτάρι της Λεωφόρου και αρχίζει τα «fuck off» προς κάθε κατεύθυνση, όταν ο Βιγιαφάνιες γράφει κανονικά τις εντολές του προπονητή του να μην διαμαρτύρεται και πηγαίνει καροτσάκι τους διαιτητές σε κάθε σφύριγμα. Αν οι παίκτες που υποτίθεται πως έχουν ειδικό βάρος έχουν αυτή την εικόνα, από ποιον αλήθεια περιμένουμε να αλλάξει τη μοίρα της ομάδας; Απ’ τον Ρινάλντι, τον Ρέις και τον Μέστο; Και ο Σισέ κάποτε πλάκωνε στα «fuck off» όποιον περνούσε από μπροστά του, αλλά είχε φροντίσει πρώτα να κάνει τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή…
Ο αληθινός Παναθηναϊκός προσωποποιήθηκε στον Νίκο Λυμπερόπουλο αμέσως μετά το ματς. Ήταν ο μόνος που είχε το σθένος να βγει και να αντικρίσει τον κόσμο, να τα πει face to face με εκείνους που ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ακόμα για να βρίσκονται τα μεσημέρια της Κυριακής στη Λεωφόρο, έστω κι αν γνωρίζουν πως περισσότερο θα χαλάσουν παρά θα φτιάξουν τη μέρα τους. Αληθινός Παναθηναϊκός είναι κάποιοι υπάλληλοι της ΠΑΕ που είναι απλήρωτοι εδώ και μήνες, αλλά προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό και όχι ο εκατομμυριούχος Γουακάσο που του άργησαν μια δόση και κάνει σαν του έφαγαν το… μπιφτέκι του. Γουακάσο ο Παναθηναϊκός θα βρει πολλούς. Αληθινούς Παναθηναϊκούς, που να πονάνε την ομάδα, δεν θα έχει πολλές ευκαιρίες για να βρει. Ας φροντίσει τουλάχιστον να μη χάσει κι αυτούς που έχει, μήπως και υπάρξει κάποια στιγμή φως στο τούνελ και επιστρέψει ο σύλλογος εκεί που του αξίζει. Δυστυχώς, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος γι’ αυτό.
ΥΓ: «Μετάγγιση αίματος». Έτσι απάντησε ο Μαρίνος Ουζουνίδης όταν ρωτήθηκε τι χρειάζεται ο Παναθηναϊκός για να αλλάξει, εννοώντας φυσικά το αγωνιστικό κομμάτι. Αυτό ακριβώς χρειάζεται όλη η ομάδα, απ’ την κορφή ως τα νύχια και όχι μόνο στο ρόστερ της. «Μετάγγιση αίματος». Όσοι δεν νιώθουν που βρίσκονται, δεν είναι ντροπή να τα παρατήσουν. Καλύτερα να σε θυμάται ο κόσμος σαν κάποιον που έκανε ηρωική έξοδο, παρά σαν καρεκλοκένταυρο…
ΥΓ.1: Φεύγει ο Κλωναρίδης το καλοκαίρι ως ελεύθερος, για να πάει στη Λανς και να γυρίσει μετά από έξι μήνες ως δανεικός. Κανονική τρέλα…
ΥΓ.2: Όλοι μπάσκετ…
