Σήμερα, συμπληρώνει 109 χρόνια ζωής ο «σύλλογος μεγάλος». Μια ιδέα η οποία «γεννήθηκε» στην ψυχή του Γεωργίου Καλαφάτη και των δεκάδων άλλων αποχωρησάντων από τον Πανελλήνιο το 1908 και εξαπλώθηκε στις καρδιές και το θυμικό των Αθηναίων, στη συνέχεια όλων των Ελλήνων και έφτασε να προκαλεί με τα χρόνια το παγκόσμιο δέος και τον θαυμασμό.
Από τον Φεβρουάριο του 1908 έως σήμερα έχουν αλλάξει άπειρα πράγματα στον ρου της ελληνικής ιστορίας, η οποία γνώρισε στιγμές ηρωισμών αλλά και στιγμές απόλυτης κατήφειας. Ωστόσο μία παράμετρος έμεινε απαράλλαχτη σε βάθος χρόνου και συνέχιζε να μεγαλώνει, να προοδεύει και να δοξάζεται. Ο Παναθηναϊκός, ως σύλλογος, ως οντότητα, ξέφυγε πολύ γρήγορα από τα στενά όρια των Αθηνών και η φήμη του εξαπλώθηκε παντού, έχοντας πρωτεργάτες και μπροστάρηδες ανθρώπους με όραμα, πίστη και ιδανικά.
Η λίστα των μεγάλων, δεν μπορεί λοιπόν παρά να είναι πολυάριθμh. Από τον ιδρυτή Γεώργιο Καλαφάτη, στον Ολυμπιονίκη Κώστα Τσικλητήρα, που υπερασπίστηκε ένα διάστημα τα γκολπόστ του «τριφυλλιού» και από τον Απόστολο Νικολαΐδη, στον εμπνευστή του εμβλήματος του συλλόγου, Μιχάλη Παπάζογλου. Όλοι αυτοί είχαν φροντίσει να βάλουν το νερό στ΄ αυλάκι και να σταθεροποιήσουν την παρουσία αλλά και την διεύρυνση του μεγάλου αυτού σωματείου, που καλωσόρισε στους κόλπους του το τμήμα βόλεϊ (1919), στίβου (1920) και το τμήμα μπάσκετ (1922).
Το όμορφο αυτό παραμύθι συνέχισε ακάθεκτο την πορεία του και το καλοκαίρι του 1924, ο «βασιλιάς» απέκτησε το «παλάτι» του που δεν είναι άλλο από το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Μια έδρα η οποία φιλοξένησε και έζησε μεγάλες στιγμές, όχι μόνο του Παναθηναϊκού αλλά και σύσσωμου του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στο γήπεδο αυτό μεγαλούργησε η γενιά του Άγγελου Μεσσάρη, η οποία «έβαλε οκτώ στον Ολυμπιακό κι άλλα τέσσερα στον Άρη» τη δεκαετία του 30′ και αργότερα, στα χρόνια της Κατοχής, τα υπόγεια της ιστορικής έδρας των «πρασίνων» μετατράπηκαν σε πυρήνες ελευθερίας και αντίστασης.
Η «σπίθα» του μεσοπολέμου μετατράπηκε σε… πυρκαγιά μετά την απελευθέρωση, συντελώντας στο αήττητο πρωτάθλημα του 1964 και την παντοδυναμία του συλλόγου η οποία, με οδηγό τον Πούσκας έφτασε μια ανάσα από την κορυφή της Ευρώπης, στο θρυλικό έπος του Ουέμπλεϊ. Μια πορεία την οποία μιμήθηκαν αργότερα οι Γιατσεκ Γκμοχ (80’s) αλλά και ο Γιάννης Κυράστας (00’s) ο οποίος πήρε τη «μαγιά» της μετέπειτα Πρωταθλήτριας Ευρώπης του 2004 και έφτασε μαζί της μια ανάσα από τον ημιτελικό του Champions League το 2002.
Παναθηναϊκός όμως δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο, είναι και το μπάσκετ το οποίο κρατά ψηλά τη σημαία του συλλόγου τις τελευταίες δεκαετίες φτάνοντας να μετρά όχι ένα, ούτε δυο, αλλά έξι αστέρια στη φανέλα του, «μεθώντας» τους απανταχού οπαδούς του στα έπη του Παρισιού (1996), της Θεσσαλονίκης (2000), της Μπολόνια (2002), της Αθήνας (2007), του Βερολίνου (2009) και της Βαρκελώνης (2011), έχοντας παράλληλα τα αδιαμφισβήτητα πρωτεία εντός Ελλάδος…
Σήμερα λοιπόν σβήνουμε 109 στην… εικονική τούρτα του Παναθηναϊκού και με πάσα βεβαιότητα, ο καθένας από εμάς, φέρνοντας στο νου του όλες αυτές τις στιγμές δόξας αλλά και τα περιστατικά τα οποία έζησε παρακολουθώντας τον σύλλογο από κοντά αλλά και από την τηλεόραση, στα μαγικά ευρωπαϊκά του βράδια, σε όλα τα αθλήματα, δεν μπορεί παρά να μη δακρύσει…
Δάκρυα τα οποία κυλούν λόγω χαράς αλλά και συγκίνησης. Εξάλλου, σήμερα είναι ημέρα γιορτής, που καιρός για λύπες. Γιορτάζει ένας σύλλογος τον οποίο γνωρίσαμε, οι περισσότεροι εξ ημών από πιτσιρίκια και όπως ξέρετε τα παιδιά δεν ξεχνούν ποτέ αυτά που αγαπούν…
Χρόνια Πολλά Παναθηναϊκέ!
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
