Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που είχαμε ευχαριστηθεί έστω και ένα καλό ημίχρονο του Παναθηναϊκού. Προσωπικά, θυμάμαι το πρώτο μέρος στη Λιέγη, κόντρα στη Σταντάρ, να είναι το τελευταίο παιχνίδι που οι πράσινοι είχαν παίξει ορθολογικά, είχαν στριμώξει τον αντίπαλο, του έκαναν ευκαιρίες και σημείωσαν δύο γκολ. Θα είχαν πάρει και τη νίκη σε εκείνο το ματς, αν ο διαιτητής του αγώνα δεν είχε δώσει εκείνο το ανύπαρκτο πέναλτι στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου.
Η διαιτησία έμελλε να βάλει για τα καλά το χεράκι της και χθες το απόγευμα στους “Ζωσιμάδες”. Ο ΠΑΣ Γιάννινα προηγήθηκε με ένα γκολ που δεν θα έπρεπε να μετρήσει, ενώ από νωρίς στο ματς οι γηπεδούχοι έπρεπε να μείνουν με δέκα παίκτες λόγω της αγκωνιάς του Καρανίκα στον Μπεργκ: οι διαιτητές φαίνεται πως όπου βρίσκουν την ευκαιρία θα χτυπούν τον Παναθηναϊκό ακόμα και τώρα, που δημιουργεί περισσότερα προβλήματα ο ίδιος στον εαυτό του. Συγχωρέστε με, αλλά αυτή τη φορά δεν βλέπω… Ολυμπιακό πίσω από τις αποφάσεις των διαιτητών. Έχουν ξεφύγει οι “ερυθρόλευκοι” στη βαθμολογία και το πρωτάθλημα δεν γυρίζει. Άλλοι είναι εκείνοι που θέλουν να ξεπεράσουν τον Παναθηναϊκό για να μη βρεθούν “μπλεγμένοι” στη μάχη της πεντάδας. Και ο Παναθηναϊκός οφείλει να δει τι συμβαίνει με τις περιβόητες… συμμαχίες και τους “φίλους”, που και πέρσι και πρόπερσι είχαν διαιτητική εύνοια, την ώρα που οι “πράσινοι” πληγώνονταν συνεχώς από τα σφυρίγματα.
Ελπίζουμε να δουν το πρόβλημα στην ΠΑΕ και να ασχοληθούν με αυτό και το κλείνουμε – προς το παρόν – εδώ. Αγωνιστικά, ο Παναθηναϊκός του δευτέρου ημιχρόνου στα Γιάννενα θύμισε επιτέλους μεγάλη ομάδα. Έπνιξε τον αντίπαλο, τον έβαλε στην περιοχή και τον σφυροκοπούσε, δημιουργούσε τη μία φάση πίσω από την άλλη, είχε πλάνο στο παιχνίδι του και ορθολογικό τρόπο να φτάνει μέχρι την αντίπαλη εστία. Ένα γκολ, ένα δοκάρι και τέσσερις ακόμα κλασικές ευκαιρίες για να πάρει τη νίκη, χωρίς να υπολογίζουμε τις μικρό-ευκαιρίες. Επιτέλους είδαμε κανονικό ποδόσφαιρο. Και αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά επί εποχής Ουζουνίδη.
Είναι τυχαίο; Όχι. Ο Ουζουνίδης είδε το ρόστερ του να γεμίζει με την επιστροφή των Κουλιμπαλί, Εμποκού, Κουτρουμπή και με τη μεταγραφή του Κλωναρίδη. Είχε περισσότερες λύσεις και σίγουρα περισσότερες επιλογές κοιτάζοντας στον πάγκο του κι ας του έλειπαν Κουρμπέλης και Λέτο. Μάλλιασε η γλώσσα του να λέει πως θα αλλάξουν τα πράγματα αν υπάρξει μεγαλύτερο βάθος στον πάγκο, αλλά τα τραγικά οικονομικά του Παναθηναϊκού δεν του επέτρεψαν να το κάνει μέσω μεταγραφών. Μόλις, όμως, βρήκε 2-3 επιλογές παραπάνω, άφησε και το πρώτο του προπονητικό… στίγμα.
Έστειλε τους ακραίους να παίξουν πιο κοντά στον Μπεργκ, με αποτέλεσμα ο Σουηδός να μην είναι αυτή τη φορά μόνος του, αλλά να βρίσκει στηρίγματα. Και αυτά τα στηρίγματα του έδωσαν την ευκαιρία να θυμίσει τον καλό του εαυτό: ο Μπεργκ ήταν μέσα σχεδόν σε όλες τις φάσεις που δημιούργησε ο Παναθηναϊκός. Ακόμα και οι αλλαγές στα συστήματα κατά τη διάρκεια του αγώνα βοήθησαν τον Παναθηναϊκό: στο τελευταίο εικοσάλεπτο, οι πράσινοι έβγαιναν με πέντε και έξι παίκτες στην επίθεση, δημιουργώντας συνεχώς κινδύνους. Αν ήταν λίγο πιο τυχεροί ή πιο αποτελεσματικοί, θα είχαν φύγει με μια νίκη που άξιζαν.
Με το ματς του Κυπέλλου κόντρα στον Αστέρα να έρχεται, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να κοιτάξει πως αγωνίστηκε κόντρα στον ΠΑΣ και να έχει αυτό το παιχνίδι σαν οδηγό του. Το Κύπελλο είναι μεγάλη υπόθεση για τους πράσινους. Η διεκδίκηση του τίτλου, παίζοντας με έναν μεγάλο αντίπαλο σε ημιτελικό και τελικό, θα φέρει πίσω αρκετό από το χαμένο ενδιαφέρον του κόσμου. Και θα αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό να… σώσει κάπως τη χρονιά του, βάζοντας θεμέλια για την επόμενη.
