Το «νερό» είχε μπει στ’ «αυλάκι» από την περασμένη χρονιά (2005) και ο -ασταμάτητος- Παναθηναϊκός φάνταζε έτοιμος να συνεχίσει το επιτυχημένο σερί του στο Κύπελλο και την επόμενη σεζόν.
Αυτή τη φορά, οι «πράσινοι» δεν χρειάστηκε να φύγουν από το λεκανοπέδιο, καθώς ο τελικός της διοργάνωσης είχε οριστεί να διεξαχθεί στο κλειστό του Γαλατσίου. Έτσι, η πορεία της ομάδας του Ομπράντοβιτς από την β’ φάση έως το τελικό είχε μόλις μία μακρινή «εξόρμηση» στη Θεσσαλονίκη. Ο Ηρακλής δεν ήταν ικανός να σταθεί εμπόδιο στις φιλοδοξίες του «τριφυλλιού» (87-72), ούτε βέβαια και ο Ολυμπιακός, ο οποίος υποδέχθηκε στην επόμενη φάση την «αρμάδα» του Ζοτς και δέχθηκε μετ’ ευκολίας 30 πόντους, σε εκείνο το αλησμόνητο 81-51.
Επόμενη «στάση», ΑΕΚ. Ο Παναθηναϊκός βρήκε μπροστά του την «Ένωση» στον διπλό ημιτελικό και έκαμψε εν τέλει την αντίστασή της με δυο νίκες (76-66 εντός, 78-73 εκτός). Μετά από αυτήν την εξέλιξη, το μόνο που χώριζε τον Παναθηναϊκό από την κατάκτηση του τροπαίου για 9η φορά στην ιστορία του ήταν το σκληροτράχηλο Μαρούσι του Παναγιώτη Γιαννάκη.
Στον τελικό της 18ης Μαρτίου του 2006, η ομάδα των Βορείων Προαστίων επιβεβαίωσε τη δυναμική της, αλλά δεν μπόρεσε να αποφύγει την ήττα από τον Παναθηναϊκό (68-57) του -εξαιρετικού σε εκείνο το παιχνίδι- Κώστα Τσαρτσαρή, ο οποίος συνεισέφερε τα μέγιστα στην κατάκτηση του τροπαίου με τους 16 πόντους που σημείωσε, τρεις περισσότερους από τον Γιάκα Λάκοβιτς (13π) και αναδείχθηκε δικαίως ως ο πολυτιμότερος παίκτης του τελικού.
