Η αργοπορία και όλα τα… ευτράπελα της ωριαίας καθυστέρησης του τζάμπολ της αναμέτρησης, ουδόλως διαφοροποίησαν την αδημονία, την ατμόσφαιρα και το όλο σκηνικό στο «Nick Galis Hall».
Η παρουσία των οπαδών των δύο ομάδων σε ένα γήπεδο όπως αυτό του Άρη, δημιούργησε μια φαντασμαγορική ατμόσφαιρα, η οποία συνοδεύτηκε από ένα σχετικά ανταγωνιστικό παιχνίδι (όσο μπορούσε κόντραρε ο Άρης) και τα όσα λίγα συνέβησαν δεν είναι δυνατόν να αμαυρώσουν τον τελικό.
Ο Παναθηναϊκός «μάζεψε» μία ακόμα κούπα, πήρε το 18ο κύπελλο της ιστορίας του, συνεχίζει να είναι συλλέκτης… τίτλων και πλέον βλέπει τους αντιπάλους του με… κιάλια.
Κάθε τίτλος είναι γλυκός. Ο καθένας είναι ξεχωριστός. Αλλά ο αποψινός, ήταν ο πιο ωραίος. Μακράν. Στην έδρα του αντιπάλου, ο οποίος είχε διπλάσιους οπαδούς στο Αλεξάνδρειο. Με όλα όσα είχαν συμβεί πριν, με τον Παναθηναϊκό τελικά να συναινεί στο να γίνει το ματς στο «Παλέ» και ας δίνει πλεονέκτημα στον Άρη. Ε πώς να το κάνουμε. Είναι αλλιώς να το παίρνεις εκτός έδρας.
Μακράν το πιο «γλυκό» κύπελλο απ’ όλα. Ένα μόνο μπορεί να συμβεί πλέον, προκειμένου να ξεπεραστεί το αποψινό. Τελικός κυπέλλου στο ΣΕΦ και ξανά κούπα για τον Παναθηναϊκό. Αν συμβεί και αυτό στο μέλλον, τότε θα μιλάμε για πράγματα ακατόρθωτα. Για πράγματα για τα οποία οι άλλοι σύλλογοι, ούτε που θα ονειρεύονται. Μέχρι τότε και προς το παρόν, 18ο και… συνεχίζουμε…
