Ο πολυνίκης του θεσμού, Παναθηναϊκός, κατέκτησε στη Θεσσαλονίκη το 18ο Κύπελλο της ιστορίας του, ένα κατόρθωμα το οποίο μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζει ως κάτι απλό, αλλά με μια δεύτερη, συνολική ματιά, συνιστά ένα «εκκωφαντικό» γεγονός, καθώς οι «πράσινοι» πλέον μετρούν «double score» κατακτήσεων απέναντι στον δεύτερο Ολυμπιακό που βλέπει το «τριφύλλι» με το «κιάλι» (18 έναντι 9).
Πέραν τούτου, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι οποίοι καθιστούν την κούπα αυτή ως ένα γεγονός εξόχως σημαντικό για την πορεία και την ιστορία του συλλόγου. Ο πρώτος έχει να κάνει με την άκρως επιτυχημένη διαχείριση του Παναθηναϊκού στις «κοσμογονικές» μεταβάσεις που βίωσε και βιώνει την τελευταία τετραετία. Ο «εξάστερος» έχει αποδείξει με όλους τους πιθανούς τρόπους πως είναι ικανός να «απορροφήσει» όλους τους «κραδασμούς» οι οποίοι εμφανίζονται στο διάβα του, συνεχίζοντας την πορεία του προς το μέλλον νικηφόρα.
Μετά την αποχώρηση του Ομπράντοβιτς, «γεννήθηκαν» πολλά ερωτηματικά αναφορικά με την επόμενη ημέρα της ομάδας και το κατά πόσο δύναται να σταθεί σε υψηλό επίπεδο. Παρόμοια ήταν και η ανησυχία μετά την «αποστρατεία» του μεγάλου Διαμαντίδη το περασμένο καλοκαίρι. Κι όμως, ο Παναθηναϊκός απέδειξε εμπράκτως πως είναι ένας «σύλλογος μεγάλος», ικανός να προχωρήσει μπροστά παρά τις όποιες -φυσιολογικές και μη- απώλειες και να προχωρήσει μπροστά, κάνοντας αυτό που γνωρίζει όσο κανείς άλλος τα τελευταία χρόνια. Να σηκώνει κούπες!
Πόσες ομάδες άραγε καταφέρνουν να περνούν με τόση επιτυχία τα λεγόμενα, χρόνια μετάβασης, από το παρελθόν στο μέλλον, δίχως να χάνουν την ταυτότητά τους και να κατακτούν μίνιμουμ ένα τρόπαιο τη χρονιά; Ο καθένας μπορεί να ψάξει όσο θέλει στα ιστορικά βιβλία, αλλά το πιο πρόσφατο παράδειγμα βρίσκεται μπροστά στα μάτια του και ακούει στο όνομα ”Παναθηναϊκός”.
Εδώ και τέσσερις περίπου μήνες, βρίσκεται στο «τιμόνι» του συλλόγου ένας άνθρωπος ο οποίος ήρθε με ανατεθειμένο ρόλο το «χτίσιμο» της νέας έκδοσης του «τριφυλλιού» και την επιστροφή του, αργά ή γρήγορα, στην κορυφή της Ευρώπης. Σε «στυγνά» και… κυνικά μαθηματικά, η κατάκτηση του Κυπέλλου δεν είναι παρά ένα ακόμη τρόπαιο στην (ήδη «φανταχτερή») τροπαιοθήκη του η οποία μετρά πάνω από 20 συλλεκτικά «κομμάτια» από τη θητεία του στη Μπαρτσελόνα.
Βέβαια, όσον αφορά την ιδεαλιστική και… συναισθηματική προσέγγιση του πράγματος, η κούπα αυτή αποτελεί ορόσημο στην καριέρα του Τσάβι Πασκουάλ. Το πρώτο βήμα της νέας εποχής του, η οποία συμβαδίζει με αυτή του Παναθηναϊκού. Ο ίδιος, κρίνοντας πάντα από την… τελειομανία, που τον διακρίνει, ίσως και να έχει αφήσει πίσω του τα πανηγύρια από τη χθεσινή βραδιά και να επικεντρώνεται στο μέλλον και στο ματς με την Ούνιξ.
Όμως, αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να παραγνωρίσει είναι το γεγονός πως η σκληρή δουλειά, την οποία έχει άλλωστε ως «μότο» του και την ευαγγελίζεται στις δηλώσεις του είτε μετά από ήττες είτε μετά από μεγάλες νίκες, όπως το «διπλό» στο «ΣΕΦ» που άνοιξε τον δρόμο για το 18ο Κύπελλο, απέδωσε εν τέλει καρπούς σε πρώτη φάση.
Ο ευφυής και δουλευταράς Καταλανός προπονητής, στο πίσω μέρος του μυαλού του αισθάνεται περήφανος καθώς η ομάδα του απέδειξε πως, παρά τις όποιες, φυσιολογικές, ανορθογραφίες, βαδίζει προς τη σωστή κατεύθυνση. Κι αυτό είναι ένα γεγονός που ο ίδιος αναγνωρίζει, όπως αναγνώρισε ιπποτικά τη δουλειά του προκατόχου του, Αργύρη Πεδουλάκη, αποδεικνύοντας πως, εκτός από εργατικός και ευφυής, είναι ένας κύριος με κάπα κεφαλαίο…
