Δυο σημαδιακές ημερομηνίες, οι οποίες απέχουν τρεις (παρά κάτι) μήνες, δύο εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα. Εάν μπορούσαμε με κάποιον τρόπο να καταγράψουμε τη χαοτική διαφορά που υπάρχει μεταξύ της 15ης Δεκεμβρίου του 2016 και της 6ης Μαρτίου του 2017, τότε θα βλέπαμε πως ο ίδιος πρωταγωνιστής έχει πίσω του δυο εντελώς διαφορετικά background…
Μια αρχή γεμάτη ελπίδες
Στην πρώτη περίπτωση, οι λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν με ακρίβεια την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στις τάξεις των οπαδών του Παναθηναϊκού, την ημέρα που ο Αλεσάντρο Τζεντίλε έλεγε το τελικό «si» στον σύλλογο, θα ήταν οι εξής: ενθουσιασμός, πάταγος, προσμονή.
Στο προσκήνιο, ο 25χρονος, εκδιωγμένος από την Αρμάνι, γιος του Νάντο Τζεντίλε, πραγματοποιούσε ένα μπασκετικό… θέσφατο, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του με καθυστέρηση 17 ετών. Η είσοδος του στην οικογένεια του «εξάστερου» ήταν εν πολλοίς εκθαμβωτική. Ο κόσμος τον αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή. Ο προπονητής του, που τον «γλυκοκοίταζε» από τον καιρό που καθοδηγούσε την Μπαρτσελόνα, τον περίμενε με ανυπομονησία. Ο ίδιος δε, δήλωνε έτοιμος να πραγματοποιήσει το πολυπόθητο «restart» στην καριέρα του, σε ένα περιβάλλον καθ’ όλα οικείο για εκείνον.
Η φωτογραφία που έγινε viral αμέσως μετά την άφιξή του, η οποία απεικόνιζε τον νεαρό Αλεσάντρο να κρατά στα παιδικά χέρια του την ευρωκούπα της Θεσσαλονίκης, προσέθετε λίγες ακόμη «στάλες»… μαγείας στην νέα, μυθιστορηματική αρχή του Ιταλού στο ΟΑΚΑ. Η σύνδεση του Νάντο με τον Αλεσάντρο και η επιθυμία του πρώτου που μεταφράστηκε, μετά πολλής προσπάθειας, σε πράξη, συγκίνησε τα ΜΜΕ, τους απλούς φιλάθλους αλλά και τους φύσει ρομαντικούς μπασκετικούς παρατηρητές…
Για τους παραπάνω λόγους, η «φωτογραφία» της 15ης Δεκεμβρίου ήταν «ντυμένη» με χαμόγελα και φιλοδοξίες, οι οποίες απέρρεαν από στέρεες βάσεις, δομημένες από τον ίδιο τον Αλεσάντρο Τζεντίλε που, μέχρι να «πυροδοτήσει» μαζί με τον Γιασμίν Ρέπεσα την «βόμβα» της άσβεστης κόντρας τους, τον κατέτασσαν στις λίστες με τους ανερχόμενους ηγέτες του ιταλικού μπάσκετ.
Το μεσοδιάστημα της πτώσης
Όταν «κόπασαν» οι εκδηλώσεις υποδοχής του Ιταλού και τα φώτα έσβησαν, ήρθε αυτομάτως η ώρα για το δύσκολο μέρος της υπόθεσης. Πίσω απ’ τη «μαρκίζα», ο Παναθηναϊκός, γνώριζε πως ρίσκαρε αποσπώντας την υπογραφή του Αλεσάντρο Τζεντίλε, μίας μονάδας η οποία διέθετε αρκετά πλεονεκτήματα και εξίσου «χτυπητές» αδυναμίες.
Πέραν των όσων κυκλοφόρησαν μέσω των ιταλικών αλλά και ελληνικών ΜΜΕ όσον αφορά τα «σκιώδη» μέρη του χαρακτήρα του, τα… πρακτικά προβλήματα που έπρεπε να λύσει ο 25χρονος γκαρντ/φόργουορντ ήταν αυτό της αγωνιστικής απραξίας, της έλλειψης ρυθμού αλλά και της εύρεσης μιας θέσης στο rotation. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να βρει τα απαραίτητα «παραθυράκια» προκειμένου να δώσει στον Τζεντίλε μια βάση ώστε να μπορέσει να εγκλιματιστεί και να θέσει εαυτόν διαθέσιμο.
Ο ίδιος μπήκε στη διαδικασία να αρχίσει τη «σύνθεση» του «παζλ», ώστε να ξεκινήσει να γράφει τις δικές του ένδοξες ιστορίες στο «πράσινο» βιβλίο. Επανέκτησε μέρος της χαμένης φυσικής του κατάστασης μέσω των προπονήσεων, αλλά δεν μπόρεσε εξαρχής να βρει το «κουμπί» στον ψυχολογικό τομέα. Παρά τα όσα διατεινόταν και παρά την προσπάθεια που κατέβαλε, ορισμένες φορές γινόταν εμφανές το γεγονός πως έψαχνε να βρει τον εαυτό του ως ένα απλό «γρανάζι» μιας -υπό κατασκευή- μηχανής και όχι ως ο ηγέτης της.
Η έλλειψη αυτοπεποίθησης και προσαρμογής στα νέα δεδομένα, έκαναν την εμφάνισή τους από το ντέρμπι του «ΣΕΦ», τρεις μήνες πριν την… ημερομηνία «μηδέν» (6/1), όταν ο ίδιος, όσο κι αν προσπάθησε, δεν κατάφερε να πετύχει ούτε ένα καλάθι, παρά το γεγονός πως οι συμπαίκτες του τον τροφοδότησαν αρκετές φορές. Η πρώτη φορά πάντα είναι δύσκολη και σίγουρα, η εμφάνιση αυτή δεν έμοιαζε πως θα προδίκαζε εν τέλει το «διαζύγιο».
Στο Φάληρο, ο Τζεντίλε κατέγραψε μηδέν πόντους σε οκτώ λεπτά συμμετοχής, φανερά επηρεασμένος και αγχωμένος από την όλη κατάσταση. Θεωρητικά, όλοι οι αθλητές πέρασαν τα δικά τους φεγγάρια, φτάνοντας μέχρι το μηδέν. Ωστόσο, ο Αλεσάντρο Τζεντίλε, παρά τις διαβεβαιώσεις για βελτίωση και την φανερή επιμονή του Πασκουάλ να τον εντάξει στο «κλίμα», η οποία αρκετές φορές στοίχισε στην ίδια την ομάδα, παρέμεινε στο μηδέν με τον Ερυθρό Αστέρα, τη Γαλατά, τη Μπάμπεργκ και τη Νταρουσάφακα.
Αντίο, λέξη ιταλική
Ο Δεκέμβριος έδωσε τη θέση του στον Ιανουάριο και εν τάχει, οι δυο επόμενοι μήνες του χειμώνα έδωσαν τη θέση τους στην άνοιξη. Σε αυτό το διάστημα ο Παναθηναϊκός βρήκε ημέρες δόξας αλλά και απογοήτευσης, όπως ταιριάζει σε κάθε σύλλογο που ψάχνει να βρει τα πατήματα του και να χτίσει ένα γερό μελλοντικό οικοδόμημα.
Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, αρκετοί παίκτες έφτασαν στο «ζενίθ» τους και αποθεώθηκαν, άλλοι άρχισαν να λυγίζουν από την κούραση και τους τραυματισμούς, γεγονός που συμβαίνει σε κάθε ζωντανό μπασκετικό «οργανισμό». Κι όμως, μια μονάδα εξ αυτών, εξακολουθούσε να παραμένει στάσιμη, χαμένη στη «μετάφραση». Ο Αλεσάντρο Τζεντίλε παρέμενε ο ίδιος καλαθοσφαιριστής με το ξεκίνημα. Φανερά «έξω από τα νερά» του και ανήμπορος να βρει τον ρυθμό και το χέρι του, «σπατάλησε» όσες ευκαιρίες του έδωσε ο Τσάβι Πασκουάλ, ακόμη κι όταν αυτές δόθηκαν με το… στανιό.
Ο ίδιος έδειξε φανερά ενοχλημένος με την αδυναμία του να ανταπεξέλθει στους ρυθμούς και τα θέλω του συλλόγου. Τα έβαλε με τον εαυτό του, παρέμεινε στο ΟΑΚΑ όταν οι προβολείς έσβηναν για να κάνει προσωπική προπόνηση. Το αποτέλεσμα παρέμενε όμως το ίδιο και δεν προσέγγιζε ούτε την επιθυμητή βάση, ώστε να υπάρχει ο απαραίτητος αντίλογος.
Η εικόνα του Τζεντίλε σε προπονήσεις αλλά και στους επίσημους αγώνες συνέχιζε να κατευθύνεται προς τον «γκρεμό» και οι γνωρίζοντες διατείνονταν πως το τέλος πλησίαζε. Το τετ α τετ του 25χρονου καλαθοσφαιριστή με τον Τσάβι Πασκουάλ «έγραψε» τον επίλογο μιας βραχύχρονης συνεργασίας. «Αλεσάντρο, δεν θα σε ξαναβάλω να παίξεις»
Κάπως έτσι, γράφτηκε και ο επίλογος μιας ιστορίας που ξεκίνησε πανέμορφα και τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες, διαλυμένες προσδοκίες και όνειρα που έμειναν στη σφαίρα της φαντασίας. Γι’ αυτό και η δεύτερη «εικόνα», αυτή της 6ης Μαρτίου του 2017 δεν έχει καμία σχέση με την πρώτη. Εδώ, ο πρωταγωνιστής φεύγει με σκυμμένο το κεφάλι…
🏀 Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ
