Πάει και αυτό. Ο Αλεσάντρο Τζεντίλε ήρθε εν μέσω… πανζουρλισμού, από τον κόσμο του Παναθηναϊκού ο οποίος συνέδεσε-απόλυτα λογικά βάζοντας το θυμικό του μπροστά-τον Σάντρο με τον Νάντο, τον πατέρα του που όχι μόνο πέτυχε στο «τριφύλλι», αλλά έμεινε στο πάνθεον της «πράσινης ιστορίας».
Κακά τα ψέματα, απ’ όλους και για όλα. Δεν υπήρχε κανείς που να μη χάρηκε για τη μεταγραφή Τζεντίλε. Μα κανείς. Όλοι πανηγύριζαν. Φίλαθλοι και δημοσιογράφοι. Υπήρχαν και αυτοί που μέσα από το ρεπορτάζ έλεγαν και υποστήριζαν πως είναι λανθασμένη κίνηση. Τέλος, υπάρχουν και αυτοί που πανηγύριζαν και τώρα κράζουν. Έχουμε απ’ όλα. Κωλοτούμπες να δει κανείς.
Η αφεντιά μου ανήκει στο πρώτο γκρουπ. Εκείνων που υποστήριζαν μετά μανίας πως πρόκειται για μεταγραφή χρυσάφι. Θεώρησα πως ο Τζεντίλε, μέσα από το πρόγραμμα του Πασκουάλ θα μπορέσει να βρει τον εαυτό του και θα εκτόξευε ξανά τη φήμη του στα ύψη, βοηθώντας τόσο τον εαυτό του, όσο και τον Παναθηναϊκό. Κάτι τέτοιο, δυστυχώς δεν έγινε.
Ο Τζεντίλε για διάφορους λόγους, αγωνιστικούς και μη, δεν μπόρεσε σε κανένα σημείο να προσαρμοστεί. Και η μη προσαρμοστικότητά του, είχε αιτίες που πήγαζαν από τον ίδιο. Αν δεν είχε την όρεξη και τη θέληση, θα ήταν δύσκολο να σηκώσει το δυσθεώρητο βάρος, αυτής της φανέλας. Ο Πασκουάλ του έδωσε ευκαιρίες που δεν έδωσε ούτε στον Νίκολς, που ήταν από την αρχή στο ρόστερ, μήτε στον Χαραλαμπόπουλο, ο οποίος έμεινε στον «πάγο» για να παίζει ο Ιταλός. Συνεπώς, δεν μπορεί να έχει κανένα παράπονο.
Ο Ιταλός πήρε τη θέση του στο κάδρο της ιστορίας του μπασκετικού Παναθηναϊκού, σε τελείως αντίθετη θέση με αυτή του πατέρα του. Ο ένας ανήκει στο κλαμπ των «μεγάλων» και ο άλλος σε αυτό των «απογοητεύσεων». Το ταλέντο του είναι αδιαμφισβήτητο, αλλά μόνο στο δικό του χέρι είναι το αν θα ξαναπαίξει μπάσκετ, ανάλογο με αυτό του παρελθόντος. Ο Τζεντίλε για τον Παναθηναϊκό τελείωσε. Έχει σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί πλέον…
Ως επίλογο, δύο λόγια για τον Τζέιμς Γκιστ. Ο Αμερικανός επιστρέφει οσονούπω. Μετράει αντίστροφα. Πιθανώς να βρίσκεται στην αποστολή στο ματς με τη Ρεάλ Μαδρίτης, στις 16/3. Σε κάθε περίπτωση και επειδή μιλάμε για έναν τραυματισμό αρκετά σοβαρό, θα πρέπει όλοι να κρατούν μικρό καλάθι, αναφορικά με την ετοιμότητά του. Είναι κατανοητό πως ενθουσιάζει η επιστροφή του Γκιστ, αλλά πρέπει να σκεφτόμαστε λογικά. Μετά από πολύμηνη απουσία, κάθε αθλητής χρειάζεται χρόνο, γι’ αυτό λοιπόν, υπομονή.
