Γράφτηκαν χιλιάδες λέξεις χθες για τον Γιάννη Κυράστα που έφυγε από τη ζωή ξαφνικά την 1η του Απρίλη πριν από 13 χρόνια. Άνθρωποι που τον έζησαν καλά έγραψαν όλα εκείνα που μεγάλωσαν το μύθο του μέσα σε ελάχιστο χρόνο: ο Κυράστας από τα πρώτα κιόλας παιχνίδια του στον πάγκο του Παναθηναϊκού παρουσίαζε μια ομάδα θεαματική και αποτελεσματική, ικανή να τα βάλει με “τέρατα” και να τα κερδίσει ολομόναχη.
Δεν κατάφερε να πάρει εκείνο το πρωτάθλημα που επί της ουσίας άνηκε στον δικό του Παναθηναϊκό. Τον “Παναθηναϊκό του Κυράστα”, όπως έχει μείνει. Διαχρονικά οι ομάδες που έμεναν στην ιστορία ως “ομάδα του τάδε προπονητή” ήταν εκείνες που είχαν κερδίσει καθολική αναγνώριση, όχι μόνο από τον κόσμο τον δικό τους αλλά και απ’ όλο το φίλαθλο κοινό (εξαίρεση, μόνο, ο “Παναθηναϊκός του Πατέρα”, που πήρε το νταμπλ το 2010).
Ποτέ μετά τον Κυράστα δεν υπήρξε προπονητής που να έβαλε σφραγίδα στον Παναθηναϊκό, τέτοια ώστε ακόμα και 15 χρόνια μετά να μπορούμε να τον συζητάμε. Περίπου τέσσερις μήνες από τη μέρα που ο Μαρίνος Ουζουνίδης ανέλαβε τον Παναθηναϊκό, ο κόσμος – όχι μονάχα του Παναθηναϊκού, αλλά και των υπολοίπων – προσωποποιεί την ανοδική πορεία των “πράσινων”. “Ο Παναθηναϊκός του Ουζουνίδη” ακούς δεξιά κι αριστερά.
Δεν χωρά καμιά αμφισβήτηση πάνω σε αυτό. Από την παρουσίασή του κιόλας ο Ουζουνίδης έκανε κάτι που θα πρέπει να κάνει ΚΑΘΕ προπονητής του Παναθηναϊκού ή οποιασδήποτε μεγάλης ομάδας: “Δεν υπάρχει χρόνος. Στον Παναθηναϊκό δεν έχεις και δεν πρέπει να έχεις χρόνο”. Τελεία και παύλα. Ζεις και πεθαίνεις με το αποτέλεσμα. Κρίνεσαι μέρα τη μέρα. Δουλεύεις για ένα και μόνο στόχο, την κορυφή. Οτιδήποτε λιγότερο δεν είναι “Παναθηναϊκός”. Έριξαν πολύ τον πήχη προπονητές προηγούμενων ετών. Βολεύονταν με την ιδέα ενός Κυπέλλου, μιας νίκης επί του Ολυμπιακού, μιας ευρωπαϊκής πρόκρισης.
“Μακιγιάριζαν” την αποτυχία. Έψαχναν τη δικαιολογία. Φέρονταν σαν να είναι φυσιολογικό να τερματίζει ο Παναθηναϊκός 20 βαθμούς μακριά απ’ την πρώτη θέση, να δίνει μάχη για την πεντάδα και να βάζει τα πάντα κάτω απ’ το χαλάκι επειδή μπορεί να έπαιρνε κάποιο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, αλλά να έχανε με κάτω τα χέρια από την ΑΕΚ, να μην πάλευε απέναντι σε μικρότερου βεληνεκούς ομάδες και να θεωρούσε την Ευρώπη σαν… αναγκαίο κακό. Την Ευρώπη, που μεγάλωσε γενιές Παναθηναϊκών και τους κράτησε όρθιους σε καιρούς δύσκολους.
Τέσσερις μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ο Ουζουνίδης όχι μόνο σε κάνει να καταλαβαίνεις πως αυτό που βλέπεις στο γήπεδο είναι ένας κανονικός Παναθηναϊκός, αλλά έχει εξαφανίσει από το μυαλό του, τη σκέψη του και φυσικά το λεξιλόγιό του όλα εκείνα που έψαχναν να βρουν οι προκάτοχοί του με την πρώτη στραβή. Δεν υπάρχει δικαιολογία στην ήττα. Και γι’ αυτό οι ήττες, καιρό με τον καιρό, γίνονται όλο και λιγότερες.
Η νίκη επί της ΑΕΚ, αλλά κυρίως ο τρόπος που έπαιξε ο Παναθηναϊκός, ιδιαίτερα στο πρώτο ημίχρονο, ήταν “Παναθηναϊκός”. Απέναντι σε μια ομάδα που σε όλα της τα ματς επί Χιμένεθ έμπαινε “με τα χίλια”, ο Παναθηναϊκός του Ουζουνίδη αποφάσισε να μπει εκείνος “με τα χίλια”. Όπως έκανε και λίγες μέρες πριν με τον Ολυμπιακό. Ήταν καθηλωτικός, κυρίαρχος, εντυπωσιακός και αποτελεσματικός στα πρώτα 45 λεπτά.
Χάλασε η εικόνα του στο δεύτερο, λένε οι περισσότεροι, ξεχνώντας πως είχαμε να κάνουμε με ντέρμπι, σε έδρα αντιπάλου. Με στιγμές που μπορεί να σου χαλάσουν σε λίγα λεπτά ό,τι έχτιζες για πολύ ώρα. Η ΑΕΚ μπήκε στο ματς απ’ το πουθενά: καθαρή τύχη το πέναλτι που κερδίζει, αφού από ολόκληρο γήπεδο ο Ζέκα σημαδεύει τον Βιγιαφάνιες (άσχετα αν βρήκε ή δεν βρήκε στο χέρι). Η συνέχεια είναι φυσιολογική. Ο γηπεδούχος θα πιέσει, θα πάρει φόρα από την κερκίδα, θα εκμεταλλευτεί το μομέντουμ και θα ψάξει τη μία φάση. Αν δεν υπήρχε το πέναλτι, το ματς θα είχε τελειώσει από πολύ νωρίτερα.
Ο τρόπος με τον οποίο ο Παναθηναϊκός φτάνει στη νίκη, θα του δώσει ακόμα περισσότερη αυτοπεποίθηση και θα τον κάνει να πιστέψει ακόμα περισσότερο στον εαυτό του, κάτι που έχει ανάγκη πιο πολύ απ’ οτιδήποτε άλλο. Ένα παρόμοιο ματς είχε γίνει στη Λιέγη, επί Στραματσόνι. Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος, προηγήθηκε με 2-0 όπως και στο ΟΑΚΑ, η Σταντάρ μείωσε με ανύπαρκτο πέναλτι, όπως και η ΑΕΚ και μόλις έκανε το 2-2, οι “πράσινοι” όχι μόνο δεν βρήκαν αντίδραση, αλλά θα πόνταρες πως θα το έχαναν. Λίγους μήνες μετά, ένα ματς κάτω από τις ίδιες συνθήκες, ο Παναθηναϊκός το παίρνει με… buzzer beater του κορυφαίου του ποδοσφαιριστή. Ιδανικό. Η διαφορά μεταξύ του “Παναθηναϊκού της Λιέγης”, με τον “Παναθηναϊκό του ΟΑΚΑ” είναι χαώδης. Η διαφορά του “Παναθηναϊκού του Στραματσόνι” με τον “Παναθηναϊκό του Ουζουνίδη” είναι μυθική. Η διαφορά του “Παναθηναϊκού του Κυράστα” με τον “Παναθηναϊκό του Ουζουνίδη” ολοένα και μειώνεται…
