Ο Παναθηναϊκός ταξιδεύει για το Τελ Αβίβ προκειμένου να συναντήσει και να αντιμετωπίσει (6/4) τη Μακάμπι, ή αλλιώς το… μπασκετικό «alter ego» του, με το οποίο «συγκατοικεί» στην τρίτη θέση της λίστας των ευρωπαϊκών τροπαίων (έξι κατακτήσεις). Σε ένα παράλληλο σύμπαν, εκεί όπου η ιστορική «κληρονομιά» και η αίγλη θα έπαιζαν μπάσκετ, η «μονομαχία» της Πέμπτης θα αποτελούσε την πιο σημαντική αναμέτρηση της τελευταίας αγωνιστικής της regular season, ωστόσο οι περιστάσεις και οι καταστάσεις δίνουν μία διαφορετική «χροιά».
Οι δύο ομάδες μπορεί να μοιάζουν σε πολλά, να έχουν διανύσει παρόμοιες αποστάσεις στα λαμπρά πεδία της δόξας, ωστόσο διαφέρουν αρκετά στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις -αναγκαίες- μεταβατικές περιόδους τους. Ο μεν Παναθηναϊκός συμμετείχε για τελευταία φορά σε Final-4 το 2012, όμως κατάφερε, εύκολα ή δύσκολα, να «απορροφήσει» τους κραδασμούς που έφερε η λήξη της κοινής πορείας του με τον Ομπράντοβιτς και να διατηρηθεί σε «τροχιά» τίτλων, «γυροφέρνοντας» την παρουσία του στην τετράδα, έστω κι αν στο τέλος έβρισκε εμπόδια.
Από την άλλη πλευρά, η Μακάμπι είχε την ευλογία να πανηγυρίσει σχετικά πρόσφατα την τελευταία ευρωκούπα της (2014), ωστόσο απέτυχε παταγωδώς στον σχεδιασμό της επόμενης ημέρας, αδυνατώντας να βγάλει εις πέρας τις βασικές υποχρεώσεις της, όπως επίτασσε το όνομα αλλά και η ιστορία της. Πέρσι δεν κατάφερε να φτάσει στο Top 16 ενώ φέτος έχει αποκλειστεί από τις αρχές του δευτέρου γύρου, «επιπλέοντας» με δυσκολία μέσα από τη θαλασσοταραχή.
Όλοι οι παραπάνω λόγοι μας αφαιρούν το δικαίωμα να προσμένουμε ένα μεγάλο ντέρμπι από τα παλιά, καθώς δεν έχει κανένα πρακτικό κίνητρο, πέραν από την υπεράσπιση του -πάλαι ποτέ- ισχυρού ονόματός της, το οποίο «παλεύει» να χάσει. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός είναι εκείνος που έχει άμεσες επιδιώξεις και διεκδικήσεις από τη «μάχη» του «Μενόρα Μιβτάχιμ Αρένα», με μοναδικό στόχο το «διπλό» που θα «κλειδώσει» δίχως… παρεμβολές το πλεονέκτημα έδρας εν όψει προημιτελικών.
