Τέλος και φέτος η Ευρωλίγκα για τον Παναθηναϊκό, στο ίδιο ακριβώς σημείο όπως συμβαίνει στα τελευταία πέντε χρόνια. Στην μετά Ομπράντοβιτς εποχή, ο Παναθηναϊκός αποκλείεται συνεχώς στη φάση των «8», μόνο που φέτος, η πίκρα ήταν μεγαλύτερη, αφενός διότι είχε το πλεονέκτημα έδρας για πρώτη φορά, μετά το 2012 και αφετέρου διότι οι εμφανίσεις της ομάδας το τελευταίο διάστημα, ήταν αν μη τι άλλο, ενθαρρυντικές.
Η καλύτερη ομάδα νίκησε, νίκησε με περίσσια άνεση και πέρασε. Το θέμα μας όμως είναι ο Παναθηναϊκός. Η επόμενη μέρα, η ψυχολογική ανάταση που πρέπει να υπάρξει και η σεζόν, που μπορεί να κλείσει με ένα νταμπλ.
Αν θέλετε την άποψη μου, ακόμα και αν πάρει το πρωτάθλημα, η σεζόν δε θα είναι επιτυχημένη. Προφανώς και δε θα χαλάσει κανέναν, αν ο Παναθηναϊκός πάρει άλλη μια κούπα. Αλλά ας μη γελιόμαστε. Η φανέλα, το ειδικό βάρος, ο οργανισμός που λέγεται Παναθηναϊκός, είναι γεννημένος για ευρωπαϊκές διακρίσεις. Τα πρωταθλήματά του, δεν τα έχουν όλες οι άλλες ελληνικές ομάδες μαζί.
Οι «πράσινοι» οφείλουν από σήμερα, να χαράξουν πλάνο για τις επόμενες σεζόν. Διατήρηση κορμού, τόνωση του ελληνικού στοιχείου. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να βρει και να πάρει καλούς Έλληνες παίκτες. Ξένους καλούς έχει και όσους αλλάξει, θα πάρει καλύτερους στη θέση τους.
Η διοίκηση, μαζί με τον Τσάβι Πασκουάλ, πρέπει να χαράξουν το πλάνο και την «πολιτική» της επόμενης μέρας, αρχίζοντας από σήμερα κιόλας. Οι αυτοκρατορίες δε χτίζονται σε μια μέρα. Θέλουν χρόνο, κόπο, ιδρώτα, γερό στομάχι, υπομονή και επιμονή. Με ράβε-ξήλωνε δε θα γίνει τίποτα.
Από δω και στο εξής, ξεκινά μια προσπάθεια εμψύχωσης, αλλαγής σκηνικού, προκειμένου μέχρι τους τελικούς, η ομάδα να βρει το κίνητρο, την απαραίτητη αυτοπεποίθηση για να διεκδικήσει το νταμπλ. Αν μείνει στον αποκλεισμό, θα χάσει και αυτόν τον στόχο.
Οι κινήσεις του παρελθόντος, σου δείχνουν και το μέλλον, αρκεί να μπορείς να τις «διαβάσεις». Επί πέντε χρόνια, χτίσιμο και γκρέμισμα, δεν οδήγησαν πουθενά. Αν «διαβάσει» το ένδοξο παρελθόν του, ο Παναθηναϊκός θα βρει τον δρόμο.
