Πολλές φορές τα νούμερα δε λένε όλη την αλήθεια, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, τη σειρά με τη Φενέρ δηλαδή, αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Οι «πράσινοι» έπεσαν αισθητά στην προημιτελική σειρά, είτε γιατί ήταν εγκλωβισμένοι στις «δαγκάνες» της Φενέρ, είτε γιατί «πνίγηκαν» στην πίεση της πρόκρισης.
Σε κάθε περίπτωση, ο Παναθηναϊκός άφησε τον καλό του εαυτό στη regular season και κράτησαν στα πλέι οφ τον κακό τους εαυτό, αυτόν που είδαν όλοι σε πολλά ματς στη φετινή Ευρωλίγκα.
Επίθεση… απούσα
12 ολόκληρους πόντους, λιγότερους σκόραρε ο Παναθηναϊκός στα πλέι οφ, ανά αγώνα. Από τους 76,3 της κανονικής περιόδου, στους 64,6 των ματς με τους Τούρκους. Μια διαφορά αισθητή αν μη τι άλλο.
Του έλειψαν τα τρίποντα
Ο Παναθηναϊκός «έζησε» και «πέθανε» όλη τη χρονιά, από τα 6,75. Κέρδισε πολλά ματς με αυτόν τον τρόπο, άλλα τα γύρισε, κάποια τα έχασε. Σε αυτά τα τρία ματς που το χρειαζόταν δεν το είχε. Από το 35,4 % της κανονικής περιόδου, στο 28,8% των αγώνων με τη Φενέρ και αν το συνδυάσει κανείς με το εξωπραγματικό 50% της Φενέρ στα τρία αυτά παιχνίδια, τότε αντιλαμβάνεται το πόσο μέτρησε αυτό το στατιστικό στην οικονομία της σειράς.
Το σημαντικότερο απ’ όλα δεν είναι μετρήσιμο…
Πέραν των αριθμών, υπάρχει και ένα άλλο σημείο, που δεν μπορεί να καταγραφεί. Αυτό της έλλειψης μαχητικότητας. Ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε χωρίς ψυχή, χωρίς τσαμπουκά (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), δεν έβαλε το ΕΜΕΙΣ μπροστά, η αλήθεια είναι πως δε βοηθήθηκε και από τον πάγκο όσο έπρεπε και μοιραία, έχασε με κάτω τα χέρια τρία ματς.
