Βρισκόμαστε σε μια εποχή που τα πάντα μοιάζουν «μαύρα» για τον κόσμο του Παναθηναϊκού και η απαισιοδοξία για το μέλλον είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που επικρατεί σε κάθε φίλο του «τριφυλλιού».
Όχι τόσο για το «καθαρά» αγωνιστικό κομμάτι, αλλά για τα γύρω – γύρω. Για όσα συμβαίνουν εκτός γηπέδου, για την επίδειξη δύναμης του ΠΑΟΚ με τα όσα γνωστά συνέβησαν από τον διαιτητή Κύζα, με τις δηλώσεις του Ιβάν Σαββίδη μετά το τέλος του ματς, όπως και για την αδυναμία της διοίκησης να βάλει ένα τέλος στις όποιες αδικίες βιώνει το κλαμπ. Αδικίες που έρχονται από διαφορετικούς «εκτελεστές», από διαφορετικές ομάδες, οι οποίες δείχνουν ξεκάθαρα πιο ισχυρές απ’ ότι οι «πράσινοι».
Αυτό ακριβώς ήταν και το νόημα των αποδοκιμασιών και των πανό που «σηκώθηκαν» από τον λιγοστό κόσμο που βρέθηκε στο «Απόστολος Νικολαΐδης» στο ματς με την ΑΕΛ.
Οι φίλοι του Παναθηναϊκού βλέπουν έναν Γιάννη Αλαφούζο να βάζει χρήματα, να προσπαθεί, αλλά στο τέλος η προσπάθειά του αυτή να μην αποδίδει καρπούς και η χρονιά να καταλήγει ξανά αποτυχημένη. Βλέπουν τα λάθη τη διοίκησης να γίνονται όλο και περισσότερα, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα κάθε -μα κάθε χρόνο- να μην αλλάζει το παραμικρό. Ο Παναθηναϊκός να μένει εκτός στόχων, να διεκδικεί την πρωτιά στα πλέι οφ και το χειρότερο απ’ όλα: Να βλέπει τους βασικούς του διεκδικητές να δυναμώνουν εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου.
Αν κάτι πρέπει να «πετάξει» από πάνω του το κλαμπ είναι η νοοτροπία που επικρατεί σε μεγάλο βαθμό στη διοίκηση. Το έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν. Το πρόβλημα της ομάδας δεν είναι τόσο αγωνιστικό, όσο διοικητικό.
Κανείς δεν είπε ότι μια ΠΑΕ πρέπει να διοικείται από ανθρώπους με λογικές γκάνγκστερ. Αυτά δεν τα θέλει κανένας υγιώς σκεπτόμενος φίλαθλος, δεν τα επιθυμεί κανένας νορμάλ άνθρωπος. Από την άλλη, αν δεν υπάρχει και η λογική «χτυπάω το χέρι στο τραπέζι», κανένας Παναθηναϊκός δεν θα επιβιώσει ανάμεσα σε Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Κάτι το οποίο επιβεβαιώνεται με τα όσα βλέπουμε κάθε χρόνο και πιθανότατα θα βλέπουμε στη συνέχεια περισσότερο, μετά και τη φανερή ισχυροποίηση των δυο «δικεφάλων».
Αν οι «πράσινοι» θέλουν να δουν το μέλλον με αισιοδοξία, αν θέλουν να μην παρατηρούν «φαινόμενα Κύζα» και τον κόσμο να έρχεται στο γήπεδο για να επιδοκιμάζει και όχι να αποδοκιμάζει, τότε θα πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους. Να δουν τι έχει γίνει λάθος, να μην κλείσουν τα μάτια και να αποβάλλουν μια και καλή τα κακώς κείμενα του παρελθόντος, προχωρώντας στη χάραξη μιας νέας διαφορετικής πολιτικής. Μιας πολιτικής όχι βασισμένης στις επιστολές, αλλά στην ευθεία αντιμετώπιση της πραγματικότητας Face to face. Αλλιώς, πάλι του χρόνου τέτοια εποχή τα ίδια θα συζητάμε.
Υπάρχουν, πάντως, και θετικά τα οποία ο Παναθηναϊκός ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να κρατήσει για τη συνέχεια. Κι αυτά έχουν όνομα και επώνυμο. Για την ακρίβεια, ονοματεπώνυμα. Μαρίνος Ουζουνίδης – Νίκος Λυμπερόπουλος.
Με αυτούς τους ανθρώπους, οι «πράσινοι» έγιναν ξανά μια νορμάλ ποδοσφαιρική ομάδα και έδειξαν ότι και καλό ρόστερ διαθέτουν και προοπτικές υπάρχουν για κάτι καλύτερο. Στο αγωνιστικό κομμάτι, το πρόβλημα είναι ένα: Το βάθος στο ρόστερ. Η ποδοσφαιρική λογική, όμως, και η πραγματική δουλειά έχουν επανέλθει στο Κορωπί και αυτό οφείλεται στον προπονητή και τον τεχνικό διευθυντή. Με σωστές μεταγραφικές «πινελιές» το καλοκαίρι, ο Παναθηναϊκός μπορεί να ισχυροποιηθεί πολύ ενόψει της νέας σεζόν. Να ισχυροποιηθεί εντός γηπέδου. Για τα… εκτός, απαιτείται η αλλαγή νοοτροπίας που αναφέραμε παραπάνω.
