Η αλήθεια είναι πως έχω… προειδοποιήσει πολλές φορές, φίλους και συνεργάτες πως πλησιάζει η ημέρα που θα ηχογραφώ τις συνομιλίες μας, ώστε όποτε αρχίζουν τα “μα” και τα “μου” να πατώ το play του σχετικού ντοκουμέντου και… να συνεχίζω ό,τι άλλο κάνω.
Μια, δυο φορές, έχω ηχογραφήσει ατάκες φίλων, εξηγώντας πως είναι για μελλοντική χρήση. Διότι το κάνω ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ τους και φυσικά, για γεγονότα που είναι αστεία. Δηλαδή, από αυτά που γελάς, όχι που σε πιάνει κατάθλιψη. Για παράδειγμα, έχω αρχείο 17” με τον άνθρωπο που κάθεται δίπλα μου στη δουλειά. Σε αυτό συναινεί πως έχω δικαίωμα να τον χτυπήσω, την επόμενη φορά που θα γίνει η… πηγή του πυρετού μου. Βλέπεις, είχαν προηγηθεί τουλάχιστον δυο εβδομάδες που εμφανιζόταν με συνάχι (βήχα, συνάχι και όλα τα συναφή) και το “είχαμε” γυρίσει σε νηπιαγωγείο -που το ένα παιδάκι “κολλάει” το άλλο. Αναζητώντας τον “patient zero”, τον πρώτο ασθενή της… επιδημίας, είχαμε καταλήξει στον τύπο που μόλις σου είπα. Έκρινα πως κάτι έπρεπε να κάνω και εξασφάλισα αυτό που μόλις σου είπα.
Παρατηρείς το διασκεδαστικό του πράγματος, σωστά; Παρατηρείς επίσης, ότι μου έδωσε το ΟΚ για να πατήσω το rec. Αυτό που έγινε χθες δεν είχε ούτε πλάκα, ούτε συμφωνία μεταξύ των παρευρισκόμενων. Και για αυτό δεν το άκουσα. Διότι κατ’ αρχάς, από σεβασμό στον εαυτό μου, ΑΡΝΟΥΜΑΙ να ακούσω προϊόν υποκλοπής. Εκτός και αν ο “Ζοτς” ήταν ενήμερος. Κάτι που θα μάθουμε φαντάζομαι, μέσα στην ημέρα, αν δηλαδή ο Ομπράντοβιτς αποφασίσει να κινηθεί νομικά. Δικαίωμα που έχει. Δεν ξέρω αν θα το ασκήσει ή αν θα το αποφύγει, πιστεύοντας πως κατά αυτόν τον τρόπο θα συνεχίσει να σέβεται τους ανθρώπους που του παρείχαν ό,τι χρειαζόταν, για να φτάσει τον Παναθηναϊκό σε 27 τελικούς και σε 22 τίτλους, περισσότερο από άλλους.
Κάπου εδώ θα ήθελα να θυμίσω επίσης, πως ακόμα και όταν παίρνεις μια συνέντευξη, οφείλεις να δίνεις το πλήρες περιεχόμενο. Άπαξ και επιλέξεις ένα απόσπασμα (το όποιο απόσπασμα), μπορείς να κατηγορηθείς για μεροληψία ή ακόμα και για διαστρέβλωση. Όπως θα σου θυμίσω ότι υπάρχει και το off the record, δηλαδή αν ο συνεντευξιαζόμενος χρησιμοποιήσει αυτή τη φράση, κατ’ αρχάς ο αυτοσεβασμός και μετά η δεοντολογία επιτάσσει να μην κάνεις χρήση όσων ακούς. Θα μου πεις, τι σχέση έχει αυτό που έγινε χθες με τις συνεντεύξεις. Θα σου απαντήσω “ΚΑΜΙΑ”, αλλά οι παραπάνω πληροφορίες ξεκάθαρα κάνουν ακόμα πιο τρελό αυτό που έγινε το βράδυ της Τρίτης 23/5. Άσε που και μόνο το γεγονός ότι δόθηκε μόνο ένα απόσπασμα, στη δημοσιότητα, μπορεί να κριθεί ως ύποπτο. Δηλαδή, να σου πει κάποιος “γιατί, ενόσω μπήκες στη διαδικασία, δεν το έδωσες όλο; Υπάρχει κάτι που δεν θες να μάθουμε;”. Λέω εγώ τώρα…
Δεδομένου λοιπόν, ότι δεν έχω ακούσει το ηχητικό που το αφεντικό της ΚΑΕ Παναθηναϊκός αποφάσισε να βγάλει στη δημοσιότητα (μηδέ το video), θα σταθώ σε άλλα πράγματα. Για αρχή, στο κίνητρο.
Αν κρίνω από το post του Instagram με τα δολάρια, εικάζω (γιατί δεν μπορώ να μπω στο μυαλό άλλου) πως η πιο πρόσφατη δήλωση του Ομπράντοβιτς ότι δεν ήταν η μείωση του μπάτζετ, που τον οδήγησε στην έξοδο από τον Παναθηναϊκό ήταν που αποτέλεσε την αφορμή για να γίνει ό,τι έγινε. Πέραν του ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που ο “Ζοτς” έκανε την εν λόγω επισήμανση, υπήρχαν και πιο ορθολογικοί τρόποι να κατατεθούν οι όποιες ενστάσεις, χωρίς να δεχθεί ένα ακόμα τεράστιο πλήγμα η “πράσινη” ΚΑΕ. Γιατί με το να δημοσιοποιήσεις περιεχόμενο ιδιωτικής συνομιλίας, ως μέσο υπεράσπισης, χάνεις και το (όποιο) δίκιο μπορεί να έχεις. Και άντε να συμφωνήσουμε πως όλους μας κάνει έξαλλους η αδικία και αναζητούμε τρόπους να αποκαταστήσουμε την αλήθεια. Αφενός για όλες τις συνθήκες υπάρχουν διακριτά όρια -ηθικής, σεβασμού και αξιοπρέπειας- στο τι μπορείς να κάνεις, για να έχεις το αποτέλεσμα που θες. Αφετέρου, υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου. Δηλαδή, μιλάς εξ ονόματος σου. Διαχειρίζεσαι, εν πάση περιπτώσει, την πάρτη σου. Αυτό δεν ίσχυε χθες. Γιατί ναι μεν, ήταν κίνηση την οποία αποφάσισε το αφεντικό της ΚΑΕ, αλλά θεωρώ ότι θα έπρεπε να ‘χει σκεφτεί λίγο περισσότερο ότι πέραν του προσωπικού, υπήρχε η ομάδα, η ιστορία της και η κληρονομιά της. Ενδεχομένως δε, θα έπρεπε να τα βάλει όλα αυτά, πάνω από το “εγώ”.
Τώρα λοιπόν, που έγινε ό,τι έγινε ας δούμε… και τι θα ακολουθήσει. Πολλώ δε, μετά το συμβάν με το πούλμαν που έγινε γνωστό σε όλη την Ευρώπη και κατακρίθηκε από όλη την Ευρώπη, με ανθρώπους του χώρου να δίνουν και μια ακόμη διάσταση: το “πόσο εύκολες θα είναι στο εξής οι διαπραγματεύσεις με παίκτες, που θα γνωρίζουν ότι σε ενδεχόμενο στραπάτσο μπορεί να επαναληφθεί η οδύσσεια;”.
Θα μείνω εδώ και θα σου προσθέσω “πόσο εύκολες θα είναι στο εξής οι διαπραγματεύσεις, αν ξέρεις πως σε ηχογραφούν ή/και σε βιντεοσκοπούν;”.
Πριν σε αφήσω, να σου πω ότι κάποιοι φίλοι με τίμησαν με την είσοδο μου σε chat λίγων φιλάθλων, από αυτούς που “πονούν” τον Παναθηναϊκό, που τον ακολουθούν πολλά χρόνια και που χθες δεν κοιμήθηκαν, από το άγχος του “τι ξημερώνει αύριο;”. Είναι άνθρωποι με οικογένειες, με δουλειές. Δηλαδή, θέλω να σου πω ότι θα μπορούσαν να μην κοιμηθούν για 100 άλλα προβλήματα, αλλά η αγάπη τους είναι τέτοια που θεωρούν τον Παναθηναϊκό οικογένεια τους. Μεταξύ αυτών που επισήμαναν ήταν πως “χωρίζει τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα, για δεύτερη φορά σε ένα μήνα”. Γιατί δεν σου είπα πως υπάρχουν και εκείνοι που υμνούν την απόφαση να προχωρήσει στο κακούργημα (αυτό είναι η υποκλοπή), όπως υπάρχουν και αυτοί που προτιμούν να μη μιλούν, γιατί φοβούνται πως δεν υπάρχει κανείς να αναλάβει, αν φύγει ο νυν ιδιοκτήτης. Έχω να σου κάνω και εγώ μια ερώτηση: τι πιστεύεις ότι θα γίνει -και μάλιστα, στο εγγύς μέλλον- αν συνεχιστεί η παρόρμηση; Στο μυαλό μου, όταν μιλάς για ομάδα -και όχι για κατάστημα-, η λύση δίνεται μέσα από το σύνολο και είναι απαραίτητο να υπάρχει γόνιμη επικοινωνία. Κυρίως, πρέπει να υπάρχει σεβασμός.
