Ο χειμώνας του 2016 ήταν από τους πλέον… οργασμικούς για τον Παναθηναϊκό, όσον αφορά τις κινήσεις του στο μεταγραφικό παζάρι. Στην προσπάθειά του να ενισχύσει το υπάρχον ρόστερ αλλά και να δώσει τη δική του «πινελιά» στο όραμά του Στραματσόνι, ο σύλλογος άνοιξε τις «πύλες» του Κορωπίου σε εννέα (!) ποδοσφαιριστές, αριθμός που άνετα εντάσσεται στα ρεκόρ του «τριφυλλιού».
Οι οκτώ νέοι, πλαισιώθηκαν στις αρχές Φεβρουαρίου από μία δυνατή επιστροφή, αυτή του Σεμπαστιάν Λέτο. Μιας φιγούρας γνώριμης από το πρόσφατο ένδοξο παρελθόν, ωστόσο αρκετά αλλοιωμένη από τις ατυχίες και τα σημάδια του πόνου.
Η μεγάλη επιστροφή
Η επιστροφή του «Σέμπα» προκάλεσε ντελίριο ενθουσιασμού στις τάξεις των φίλων της ομάδας και όχι άδικα, καθώς ο ίδιος αποτέλεσε τον «πρέσβη» ενός «γκλαμουράτου» παρελθόντος, με «κοινωνούς» και συμπορευόμενους, ανθρώπους όπως ο Τζιμπρίλ Σισέ και ο Ζιλμπέρτο Σίλβα. Την τριάδα που, με την συνδρομή της, έφερε, εκτός των άλλων, το τελευταίο νταμπλ του συλλόγου, αλλά και τις τελευταίες σημαίνουσες ευρωπαϊκές πορείες.
Στις 5 Φεβρουαρίου του 2016 βρέθηκε στα γραφεία της ΠΑΕ, η οποία ανακοίνωσε και επισήμως την επιστροφή του για 1.5 χρόνο. Μία ημέρα αργότερα, έγινε ο απόλυτος πρωταγωνιστής, εντός Λεωφόρου. Μοιραία, όλα τα φώτα «έπεσαν» πάνω του στην «τελετή» της παρουσίασης των νέων αποκτημάτων, με τον κόσμο να φωνάζει μετά από καιρό, ρυθμικά το όνομά του.
Η Λεωφόρος «σκεπάστηκε» από το σύνθημα που αγαπήθηκε όσο λίγα στην «πράσινη» εξέδρα, όπως αγαπήθηκε και από το ελληνικό κοινό η «πηγή» του, το κομμάτι «Seven Nation Army» από τους «White Stripes» στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Το σύνθημα παρέμεινε απαράλλαχτο, ο αποδέκτης ήταν ο ίδιος, οι συνθήκες όμως εντελώς διαφορετικές. Στο χορτάρι του «Απ. Νικολαΐδης» παρουσιάστηκε μία αγαπημένη, μα εντελώς αλλοιωμένη φιγούρα…
Ατυχίας το ανάγνωσμα
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού παρατήρησε εκ του σύνεγγυς τα πρώτα σημάδια αυτής της αλλαγής. Ο Λέτο του 2016 δεν είχε ουδεμία σχέση με εκείνον του 2009. Το «σκαρί» του είχε περάσει τα πάνδεινα, στο μεσοδιάστημα μεταξύ της πρώτης θητείας του και της επιστροφής του. Η αρχή, τοποθετείται σε εκείνες τις ημέρες του 2011, όταν ο πρώτος σοβαρός τραυματισμός του στον γόνατο τον έθεσε νοκ-άουτ, την ώρα που ηγείτο της ομάδας, έχοντας σημειώσει 15 γκολ σε 17 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα…
Η ατυχία αυτή, ήταν λες και άνοιξε τον «ασκό του Αιόλου» για τον «Σέμπα», καθώς λίγα χρόνια αργότερα, ως μέλος της Λανούς, λίγο έλειψε να πάθει τεράστια ζημιά, χτυπώντας το κεφάλι του την ώρα που έκανε ασκήσεις ρουτίνας με βάρη. Οι πρώτες εξετάσεις δεν έδειξαν κάτι το ανησυχητικό, αλλά στη συνέχεια, οι ζαλάδες που ένιωθε τον οδήγησαν στην νευροχειρουργική επέμβαση για την αποκατάσταση της βλάβης…
Ιδού ο νέος Λέτο
Κουβαλώντας αυτές τις πληγές και τις τραυματικές αναμνήσεις, πριν καν συμπληρώσει τα τριάντα, ο Λέτο αποφάσισε να πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Η «αγκαλιά» του συλλόγου και κατ’ επέκταση των οπαδών που τον αγάπησαν όσο κανείς άλλος, αποτελούσε στήριγμα και «ανάσα» για εκείνον.
Όλα τα παραπάνω συνηγόρησαν στο να παρουσιαστεί μία εντελώς διαφορετική «έκδοση» του. Το πρώτο εμφανές σημάδι της ταλαιπωρίας και της έλλειψης αγωνιστικού ρυθμού ήταν το «τσιμπημένο» βάρος του. Παράλληλα, το ταλαιπωρημένο του σώμα «αρνούταν» την επανατοποθέτησή του στη φυσική του θέση, στα «φτερά». Πλέον ο ίδιος προσδιοριζόταν ως φορ.
Δίχως την πάλαι ποτέ «φονική» του «έκρηξη», δίχως τα τρεξίματα και την άγνοια κινδύνου, φορώντας προστατευτική μάσκα στο κεφάλι, αλλά με τα «παράσημα» της ηγετικής φυσιογνωμίας του και των πεπραγμένων του ως ο μοναδικός σκόρερ του τελικού Κυπέλλου του 2010, ως παρολίγον «μύθος» στην ξέφρενη πορεία του το 2011 μέχρι το πρόβλημα στο γόνατο και αναλλοίωτη τη γνώση του αθλήματος, ο Σεμπαστιάν Λέτο επέστρεψε διψασμένος για να αποδείξει πολλά…
Ο «μαχητής» του «τριφυλλιού»
Χρειάστηκε ένας μήνας ώστε να δοθεί το «ΟΚ» για την πρώτη του συμμετοχή στην επανεμφάνισή του. Τον Φεβρουάριο υπέγραψε, τον Μάρτιο έκανε το (δεύτερο) ντεμπούτο του. Όταν ο Λέτο διάβαινε προς τον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ, το ημερολόγιο έγραφε 6 Μαρτίου του 2016, με αντίπαλο τον Ατρόμητο.
Πέρασε ως αλλαγή στο 67ο λεπτό της αναμέτρησης στη θέση του Λούκας Εβανζελίστα και χρειάστηκαν μόλις τρία λεπτά ώστε να φανεί το άμεσο «impact» του, δίνοντας ασίστ στον Λούκας Βιγιαφάνιες, ο οποίος «καθάρισε» το ματς σκοράροντας στο 70ο λεπτό για το 2-0…
Αυτός ήταν ο Λέτο… Βαρύς, ταλαιπωρημένος αλλά συνάμα «διψασμένος» να αποδείξει πως δεν είναι «τελειωμένος». Έτσι κι αλλιώς, ο ίδιος κατάφερε να αποδείξει πως η έρμη η μπάλα δεν ξεχνιέται, ό,τι κι αν συμβεί και πως, ακόμη και τώρα, στο επίσης ταλαίπωρο ελληνικό πρωτάθλημα, δεν υπάρχουν ποδοσφαιριστές με την ποιότητά του.
Παράλληλα, ο «Σέμπα» μας έστειλε ένα νέο «μήνυμα», καλώντας μας να ξεχάσουμε το «ντελικάτο» παρελθόν του και να απολαύσουμε μία νέα, διαφορετική, αλλά άκρως γοητευτική έκδοση του «μαχητή» Λέτο…
Let’s fight!
Ο μαχητής Λέτο θα εκμεταλλευτεί αρκετές από τις ευκαιρίες που του δόθηκαν στη συνέχεια, «ξελασπώνοντας» την ομάδα στα δύσκολα, τόσο στην πρώτη «κουτσουρεμένη» σεζόν του (2015-16) τόσο και στη δεύτερη, που τελείωσε πριν από λίγες ημέρες.
Στο πρώτο κομμάτι της δεύτερης παρουσίας του στο «τριφύλλι» αγωνίστηκε σε 12 παιχνίδια (863′) σημειώνοντας πέντε γκολ και μοιράζοντας οκτώ ασίστ, αποδεικνύοντας πως μπορεί να ανταπεξέλθει στον ρόλο της «χρυσής» εναλλακτικής λύσης, καθώς τα πόδια του δεν άντεχαν συνεχόμενες παρουσίες στην ενδεκάδα.
Φέτος, οι παρουσίες του στον αγωνιστικό χώρο «πύκνωσαν», μαζί με το impact του. Κατάφερε να παίξει σε 35 ματς, σε όλες τις διοργανώσεις, σκοράροντας 11 φορές και μοιράζοντας έξι ασίστ, με αποκορύφωμα τα δυο γκολ που «έφτιαξε» στη Λιέγη (2-2) αλλά και τα καθοριστικά του γκολ στη Ριζούπολη, στην χιονισμένη Λεωφόρο, κόντρα στην Κέρκυρα αλλά και κόντρα στην ΑΕΚ στα πλέι οφ.
Αρχή και φινάλε…
Στους πρώτους μήνες του 2017, ο Παναθηναϊκός έδειχνε να βρίσκει σιγά σιγά τα πατήματά του υπό την καθοδήγηση του Μαρίνου Ουζουνίδη, ο οποίος μετά κόπων, μπόρεσε σιγά σιγά να βγάλει τις αρετές των διαθέσιμων μονάδων του στο γήπεδο, μοιράζοντας παράλληλα σαφείς ρόλους όσον αφορά το rotation.
Το διάστημα εκείνο, οι ενδείξεις έκαναν λόγο για συνέχεια στην κοινή πορεία των «πρασίνων» με τον «Σέμπα», ωστόσο ο επίλογος έμελλε να γραφτεί αλλιώτικα. Οι δύο πλευρές έδειχναν πως επιθυμούσαν να πορευτούν μαζί στο μέλλον, αρκεί να έλυναν τα πρακτικά ζητήματα, όπως ορίζει η… γραφειοκρατία των συμβολαίων.
Στις πρώτες, ανεπίσημες νύξεις των δύο πλευρών για το ζήτημα αυτό εντοπίστηκε χάσμα. Η μεν πλευρά του Αργεντινού φέρεται πως ζητούσε ένα ποσό το οποίο ο Παναθηναϊκός δεν φαινόταν έτοιμος να πάρει το ρίσκο να το καλύψει, θέλοντας να διατηρήσει τον έλεγχο στα «πληγωμένα» του ταμεία και το μπάτζετ του.
Όσο ο καιρός περνούσε, το θέμα αυτό «επισκιάστηκε» κάπως από όλα τα έκτακτα που προέκυψαν, ιδιαίτερα μετά τα όσα συνέβησαν στον δεύτερο ημιτελικό της Τούμπας. Κατά τη διάρκεια των πλέι οφ δε, οι δηλώσεις («Όλοι ξέρουν αυτό που θέλω. Είμαι οικογενειάρχης και έχω κάποιες καταστάσεις που πρέπει να σκεφτώ. Δεν είχα ακόμα κάποια επαφή και ίσως αυτές να είναι οι τελευταίες μου εμφανίσεις με τον Παναθηναϊκό») και οι κινήσεις (αποχαιρετισμός του κόσμου) του ίδιου του «Σέμπα» προοικονομούσαν το τέλος.
Ένα τέλος που «γράφτηκε» και επισήμως την 1η Ιουνίου του 2017. Ο Νίκος Λυμπερόπουλος ανακοίνωσε στον Λέτο πως ο σύλλογος δεν επιθυμεί τη συνέχιση της συνεργασίας του με τον ίδιο και λίγο αργότερα, η ΠΑΕ, μέσω επίσημης ανακοίνωσής της ευχαρίστησε τον 31χρονο φορ για την προσφορά του.Ένας «χωρισμός» που ίσως «πόνεσε» τους οπαδούς, αλλά με βάση τα τελευταία δεδομένα έμοιαζε «βελούδινος» και για τις δύο πλευρές.
Πολλοί διατείνονται πως στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν χωρούν συναισθηματισμοί. Κι όμως σε περιπτώσεις όπως του Λέτο, φαίνεται να χωράνε στο ευρύτερο πλαίσιο, δίνοντας την εντύπωση πως ακόμη και αυτό, το δεύτερο «αντίο» μπορεί να μην είναι… οριστικό. Ίσως, κάποια στιγμή στο μέλλον, ο ίδιος επιστρέψει, πιθανότατα με άλλον ρόλο, όχι αγωνιστικό.
Προς το παρόν ουδείς γνωρίζει τι μπορεί να επιφυλάσσει η μοίρα…
