Προπονητής από προπονητή διαφέρει. Αυτό που λένε έκαστος στο είδος του καθώς ο καθένας έχει τον τρόπο του και την μεθοδολογία του. Φτάσαμε στο Τέχελεν με την ψυχή στο στόμα λόγω καθυστέρησης του αεροπλάνου (οι απεσταλμένοι δεν ταξίδεψαν με την αποστολή μέσω Γερμανίας) και «τρελής» κίνησης στους δρόμους και όπως καταλαβαίνετε δεν βλέπαμε την ώρα να δούμε την πρώτη μέρα του Μαρίνου Ουζουνίδη στη «δουλειά».
Και ήταν όπως ακριβώς τον περιμέναμε. Όπως τα είχε πει άλλωστε τόσο στις δηλώσεις του όσο και στις ομιλίες προς τους παίκτες. Με μάτι που γυαλίζει και με δίψα για να πετύχει. Με 100% συμμετοχή στην προπόνηση, με φωνές, με (ποδοσφαιρικά) γκάζια αλλά και «μπιζαρίσματα» στις καλές στιγμές. Γενικώς τα άκουσαν σχεδόν όλοι και από την καλή και από την ανάποδη και (μας) έδειξε ποιος (και γιατί) είναι το αφεντικό. Δεν είναι τυχαίο αυτό που βλέπαμε πέρσι. Ο Ουζουνίδης έχει τον τρόπο του να εμπνέει τους παίκτες και να τους περνάει τη δική του «τρέλα». Να τους συσπειρώνει γύρω από τα θέλω του αλλά και από την ομάδα.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν η ένταση που είχε το πρόγραμμα καθώς παρά την ταλαιπωρία από το ταξίδι ο Μαρίνος και οι συνεργάτες και πολύ ένταση έβαλαν στην προπόνηση και δυο ώρες διάρκεια είχε. Ισως αυτό είναι και το μυστικό που ο κόουτς του τριφυλλιού έχει επιλέξει να μην πηγαίνει καθημερινά σε διπλές προπονήσεις. Οι παίκτες είχαν διάθεση να τα δώσουν όλα και ο Μαρίνος ζητούσε (με τον… τρόπο του) ακόμη περισσότερα.
Φυσικά και ακόμη είναι πολύ νωρίς. Και για να μιλάμε για το πως γίνονται οι προπονήσεις αλλά και για τα πάντα. Αλλωστε ο Παναθηναϊκός σύντομα θα αλλάξει ειδικότερα από τη μέση και μπροστά. Αν θα είναι καλύτερος ή χειρότερος θα φανεί στο… χειροκρότημα. Αν και επί της ουσίας ψάχνουμε το πόσο καλύτερος θα γίνει και αν αυτό θα αρκεί καθώς με τις μεταγραφές που θα γίνουν δεδομένα θα ανέβει το επίπεδο σε σχέση με την παρούσα φάση. Σε κάθε περίπτωση θα είναι μια ΑΛΛΗ ομάδα την οποία όταν θα είναι κομπλέ θα μπορέσουμε να την κρίνουμε και με μεγαλύτερη ασφάλεια. Μέχρι τότε πάμε βήμα – βήμα…