Μοιάζει να χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι και να υψώνει για πρώτη φορά τη φωνή του. «Είμαι ο Θανάσης. Είμαι ο Θανάσης». Στην πραγματικότητα όχι, δε θα χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι.
Αγαπάει και προστατεύει υπερβολικά τα μικρά του αδέρφια, για να τα δει ανταγωνιστικά οπουδήποτε εκτός παρκέ. Ούτε, φυσικά, θα ύψωνε τη φωνή του, στην προσπάθεια να επιβάλει τον εαυτό του.
Διαβάστε το αφιέρωμα εδώ
