Στο ποδόσφαιρο, ανεξάρτητα από το όνομα του αντιπάλου, πάντα παίζει ρόλο η ιστορία. Δε συμφωνώ με όσους ισχυρίζονται πως ο Παναθηναϊκός δεν έχει κανένα λόγο να σκέφτεται την – ποδοσφαιρική – εκδίκηση απέναντι στην Γκαμπάλα, επειδή λέει η ομάδα του Αζερμπαϊτζάν είναι ένας μικρός σύλλογος χωρίς κάτι ιδιαίτερο στην ιστορία της.
Υπάρχει λόγος – και – για ρεβάνς κόντρα στους Αζέρους. Για να αποκαταστήσει το όνομά του και για να ξορκίσει εκείνον τον “δαίμονα” που σε μια χρονιά η οποία ξεκινούσε ελπιδοφόρα για τους “πράσινους” και με πολλά όνειρα, η Γκαμπάλα στάθηκε η αιτία για να… τελειώσει η σεζόν από τον Αύγουστο. Εκείνος ο Παναθηναϊκός, των αρκετών σπουδαίων ονομάτων και των μεγάλων προσωπικοτήτων, διαλύθηκε ψυχολογικά από τον αποκλεισμό και δεν κατάφερε ποτέ να ορθοποδήσει.
Είναι πολλοί που ισχυρίζονται πως αν εκείνο το δοκάρι του Νίνη στον επαναληπτικό της Λεωφόρου είχε πάει μέσα (μόλις στο 3′ του αγώνα), η Γκαμπάλα θα είχε φάει πολλά, ο Παναθηναϊκός θα είχε προκριθεί και η χρονιά θα είχε εξελιχτεί με διαφορετικό τρόπο. Άρα, ναι, της χρωστάει και της χρωστάει πολλά…
Περισσότερα, όμως, χρωστάει στον ίδιο του τον εαυτό. Η σεζόν ξεκινάει με αμφισβήτηση, με μπόλικη απαισιοδοξία από τον κόσμο και με περισσότερα άλυτα θέματα από κάθε άλλη φορά. Αν, όμως, συζητήσεις με οποιονδήποτε φίλο της ομάδας θα σου πει μία συγκεκριμένη φράση: “Πιστεύω στον Ουζουνίδη”. Και πράγματι, ο Μαρίνος αποδεικνύει πως μπορείς να ελπίζεις στη δουλειά του ώστε να έχεις από κάπου να πιαστείς για να πάρεις την παρέα σου και να πας στο γήπεδο.
Ο Παναθηναϊκός έχει ευκαιρία αύριο το βράδυ, στο πρώτο επίσημο ματς της σεζόν του, να φτιάξει τον κόσμο του. Να του χαρίσει όμορφο ποδόσφαιρο, μια “καθαρή” νίκη φυσικά, που θα τον στείλει πιο άνετο στο Μπακού και να τον κάνει να περιμένει το επόμενο παιχνίδι. Να πηγαίνουν μαζί, ομάδα και κόσμος, παιχνίδι με το παιχνίδι και να αφήσουν τον χρόνο να δείξει αν η σεζόν θα κυλήσει με διαφορετικό τρόπο από τις προηγούμενες.
Άλλωστε, οι μοναδικοί που μπορούν πλέον να εμπνεύσουν και να δώσουν πίσω στον κόσμο το χαμένο του κέφι είναι οι παίκτες και ο προπονητής. Ο κόσμος – απλός και οργανωμένος – μοιάζει πλέον εντελώς “απέναντι” από κάθε τι διοικητικό, όραμα για γήπεδο δεν υπάρχει πουθενά και τη στιγμή που και η ΑΕΚ μπήκε στην τελική ευθεία για τη Φιλαδέλφεια, οι εξαγγελίες για Γουδί ή για μια… κούκλα Λεωφόρο είναι πλέον ανέκδοτο, το “ενιαίος και αδιαίρετος” προκαλεί μόνο ειρωνικά γελάκια και ο “πόλεμος” κατά της διαφθοράς του ποδοσφαίρου έχει πάψει εδώ και καιρό.
