Νια ήμουν και γέρασα και ακόμα γράφω για το τι πάει λάθος στην Εθνική. Θυμάμαι, ήμουν στην Τουρκία, το 2001, όταν ο διευθυντής μου στο Sportime μου είχε ζητήσει κείμενο, απολογιστικού χαρακτήρα, για τον αποκλεισμό, στην Αττάλεια. Είχε προηγηθεί αυτός στο Ντιζόν και γενικά το κλίμα ήταν όπως είναι τώρα.
Ο τίτλος θυμάμαι ήταν “το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι”. Αν το Googlαρεις και βάλεις δίπλα “Εθνική” πιστεύω θα σου “βγει” χιλιάδες φορές. Εννοώ, δεν είχα ανακαλύψει την Αμερική. Έδινα κάποια στοιχεία που αποδείκνυαν τους ισχυρισμούς μου (π.χ το ρόστερ ήταν σε μεταβατική περίοδο και κάποιοι αρνούνταν να κάνουν αυτό ο πέρασμα -με την Εθνική να πληρώνει το μάρμαρο) και η ζωή συνεχίστηκε. Παρουσία του Παναγιώτη Γιαννάκη που ήταν και ο τελευταίος που έβαλε μια δομή σε αυτό που λέγεται Εθνική Ελλάδος μπάσκετ. Είχε βεβαίως, στο ρόστερ του παίκτες με χαρακτήρα νικητή, προσωπικότητα και αλλεργία στον εξευτελισμό.
Μετά Γιαννάκη άρχισε να αποχωρεί ο ένας παίκτης, μετά τον άλλον, κάποιοι πολύ πριν την ώρα τους και αν θες να σου πω την πάσα αλήθεια, αυτή ήταν η πρώτη ένδειξη του ότι κάτι πάει πολύ λάθος. Γιατί υπήρχαν λόγοι που έγιναν αυτές οι έξοδοι, λόγοι που δεν τακτοποιήθηκαν και πλέον το πράγμα έχει φουντώσει σε δυσθεώρητα μεγέθη.
Αφήστε τη φουστανέλα και παίξτε μπάσκετ
Η Εθνική δεν είναι θέμα φουστανέλας και γιαταγανιού. Είναι θέμα… παιχνιδιού. Δηλαδή, επιλέγεις τους καλύτερους παίκτες που έχει η χώρα σου, για να συνθέσουν ένα σύνολο, ικανό να παίξει καλό μπάσκετ, εκπροσωπώντας ένα έθνος σε διεθνή διοργάνωση. Ναι, σου λέω το προφανές, γιατί μάλλον το ‘χουμε ξεχάσει. Βλέπεις, από αυτήν την παιδική (σε ερμηνεία) πρόταση, προκύπτουν πολλές υπο-ενότητες.
Δηλαδή:
1) ποιοι επιλέγουν: στη δική μας Εθνική έχει λόγο και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, γεγονός που έχει ομολογήσει διεθνής στο παρελθόν.
2) πώς επιλέγουν: βάσει προγράμματος που έχει ένα χρονικό ορίζοντα (π.χ. ένα Παγκόσμιο ή Ολυμπιακούς αγώνες), όπως κάνουν σοβαρά έθνη ή τελευταία στιγμή όπως το κάνουμε εμείς εδώ στο… Ελάντα. Στη Φινλανδία για να καταλάβεις, δούλευαν για την ενσωμάτωση του Μάρκανεν τρία χρόνια. Ναι, τι άλλα;
3) πώς δουλεύεται η ομάδα: με την ατάκα “προπονητή δεν χρειαζόμαστε, έχουμε παίκτες” του Γιώργου Βασιλακόπουλου, δυο μήνες πριν το τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ, τον Γκρεκ Πόποβιτς να φέρναμε πάλι χεσμένο θα τον είχαν οι παίκτες, αφού ο πρόεδρος τους επέτρεψε αυτήν την νοοτροπία.
4) ποια είναι η απόλυτη προτεραιότητα: κοινώς, σε τι προσδοκούν οι διεθνείς. Την προσωπική τους ανάδειξη ή την επιτυχία του συνόλου. Και μη μου λες ότι και αυτό είναι αυτονόητο, γιατί όπως φαίνεται… δεν είναι.
5) αν υπάρχουν διακριτοί ρόλοι: καλώς ή κακώς σε κάθε ομάδα υπάρχει ένας που “φτιάχνει” τα αποδυτήρια. Τις παλιές εποχές ήταν ο Νίκος Ζήσης. Εντός παρκέ ήταν άλλοι οι ηγέτες, αλλά ο Ζήσης διασφάλιζε τη γενικότερη αρμονία, που είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ για το εύρυθμο της Εθνικής. Εν ώρα αγώνων, δεν έβλεπες πως κάποιος νοιάζεται να ξεχωρίσει, περισσότερο από άλλον. Ήταν παρέα (ακόμα και αν δεν λάτρευαν ο ένας τον άλλον) και είχαν κοινό στόχο, που αποδεδειγμένα -βάσει της διάθεσης που έδειχναν- σέβονταν. Όλοι.
6) αν σέβονται ο καθένας τον εαυτό του: αυτό το άφησα για το τέλος, διότι παλαιόθεν ό,τι και αν συνέβαινε μεταξύ τους, δεν γινόταν τίτλος παγκοσμίως. Όταν σέβεσαι τον εαυτό σου, δεν επιτρέπεις να ξεφτιλίζεσαι -σε κανένα επίπεδο. Και όταν σέβεσαι τον εαυτό σου, δίνεις ό,τι έχεις. Ακόμα και αν χάσεις, νιώθεις πως έκανες το καθήκον σου. Το βλέπεις αυτό με τη φετινή Εθνική;
Αφότου είχε επισημοποιηθεί η απουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο (που τελικά στην ΕΟΚ ήξεραν από τις 3/8 πως οι Μπακς δεν συμφωνούν με τη συμμετοχή του, λόγω ενοχλήσεων στο γόνατο, δικαίωμα που είχαν γιατί του δίνουν 100 εκατ. δολάρια, αλλά για κάποιο λόγο είδαμε να εξελίσσεται η υπόθεση σε σίριαλ, αντί να τελειώνει με ειλικρινή τοποθέτηση ένθεν κι ένθεν), είχα γράψει στο Twitter πως η Εθνική θα διακριθεί.
Δεν ήμουν μεθυσμένη. Πίστευα όμως, στο ότι οι πολύ καλοί παίκτες που υπάρχουν στο ρόστερ (και έχουν κατακτήσει πολλά σε επίπεδο συλλόγων), θα προτάξουν τον αθλητικό εγωισμό και θα δώσουν και την τελευταία ρανίδα αίματος, ώστε να αποδείξουν πως αξίζουν να πατήσουν το πόδι τους σε βάθρο. Ακόμα και αν ο Greek Freak δεν ήταν μαζί τους -πίστευα πως η απουσία θα έδινε επιπλέον κίνητρο.
Διαψεύστηκα πανηγυρικά, την ημέρα που αντάλλαξαν γροθιές οι Μπουρούσης και Παππάς, πριν την αναχώρηση και την αδυναμία των υπευθύνων να πάρουν μια σοβαρή απόφαση. Βλέπεις, όταν γίνεται κάτι τόσο σοβαρό, καλείσαι να δείξεις ποιος είσαι και τι θες από τη ζωή σου. Σε άλλα νέα, αυτός δεν ήταν ο μόνος τσακωμός -ήταν ο ένας που είχε και χειροδικία. Γενικά, υπήρχε μια ένταση μεταξύ των διεθνών και πολλές μανούρες, τις οποίες γνώριζαν οι προπονητές και οι διοικητικοί Και τι έκαναν; Τίποτα.
Η ατιμωρησία ήταν αυτή που οδήγησε σε αυτά που βλέπουμε από τον 2ο αγώνα στο Ελσίνκι, μέχρι σήμερα. Γιατί μετά πόσταρε και ο Αγραβάνης το απαράδεκτο InstantStory και φυσικά, θα ήταν άδικο να τιμωρηθεί -εφόσον οι άλλοι που δάρθηκαν, ήταν στον αφρό. Όποιος έχει παρατηρητικότητα, μπορούσε να δει πως εν ώρα αγώνων οι περισσότεροι ενδιαφέρονταν για τον εαυτό τους και όχι για την ομάδα.
Θα σε γυρίσω στην αρχή και τη φουστανέλα. Δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι το βάρος της φανέλας -που έχει χάσει… πολλά κιλά από το 2009 και εντεύθεν. Αρκεί να παίξεις μπάσκετ. Δηλαδή, άμυνα, κανα πικ εντ ρολ, να αλλάζεις καμια πάσα ή έστω να βλέπεις ποιος είναι… σε πλεονεκτική θέση και να τον εκμεταλλεύεσαι. Η γλώσσα του σώματος πρόδωσε τους διεθνείς, πολύ νωρίτερα από τη στιγμή που τους πρόδωσε το παιχνίδι. Όταν συμπαίκτης σου δέχεται φάουλ και δεν κάνεις ένα βήμα προς το μέρος σου να τον σηκώσεις, είσαι αλλού ντ’ αλλού. Όταν, σε τάιμ άουτ, σε καλεί συμπαίκτης σου για “ζντο” και εσύ γυρνάς την πλάτη και μπαίνεις στο παρκέ, δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι. Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες είναι που σε ξεγυμνώνουν… πριν έλθει η ώρα να το κάνει το μπάσκετ.
Για τον Μίσσα δεν έχω να πω κάτι, πέραν του ότι προστίθεται σε μακροσκελή -πια- λίστα προπονητών που απέτυχαν ως ομοσπονδιακοί. Τον έχεις πει ξεπερασμένο, υπεύθυνο για όλα, αλλά θα διαφωνήσω σε ένα: ποιος τον διάλεξε; Ε, αυτός έχει την κύρια ευθύνη. Θα μπορούσε να πει “όχι”, σωστά; Τότε μάλλον θα ήταν άδειος ο πάγκος, διότι είχαν αρνηθεί ουκ ολίγοι να βάλουν το κεφάλι τους στη λαιμητόμο. Βλέπεις, αυτό είναι ο πάγκος της Εθνικής για όποιον κόουτς βλέπει τι έχει μπροστά του -και όχι το όραμα που δεν στηρίζεται κάπου, υπάρχει μόνο στο μυαλό.
Άπαξ όμως, και κάθισε ο Μίσσας στον πάγκο, οι διεθνείς όφειλαν να δείξουν σεβασμό. Όχι απαξίωση, με διεθνή να λέει πριν λίγα εικοσιτετράωρα πως δεν υπάρχει πλάνο -λέω εγώ τώρα.
ΥΓ: Δεν δέχομαι τις συγκρίσεις με το ποδόσφαιρο και τι θα είχε συμβεί στον Γκιριτζίκη αν συνέβαιναν τα ίδια και μπλα, μπλα, μπλα. Άσε που δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική της σύγκρισης στο τι είναι χειρότερο. Θα την καταλάβαινα στο… τι είναι καλύτερο, γιατί μόνο έτσι πας μπροστά.
Συμβάντα σαν και αυτά που ζει τώρα η Εθνική μπάσκετ, δεν διεκδικούν Όσκαρ πρωτοτυπίας. Εννοώ έχουν ξανασυμβεί -πολλάκις-, ενδεχομένως όχι στο ίδιο μέγεθος -ή ποσότητα. Έχω υπ’ όψιν μου ομάδα που ανέβηκε σε βάθρο και δυο παίκτες της δεν αντάλλασσαν ούτε καλημέρα. Όταν όμως, πατούσαν το πόδι τους στο παρκέ και πάσες άλλαζαν και με τις αλληλοκαλύψεις ασχολούνταν και έβαζαν την ομάδα πάνω από το “εγώ” τους και… τελικά κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Αυτό σημαίνει να είσαι επαγγελματίας και να αναγνωρίζεις τι είναι σημαντικό και τι όχι.
Δουλειά των διεθνών και όσων ασχολούνται με αυτές τις ομάδες είναι να λύνουν τα θέματα εν τη γενέσει τους, ενθυμούμενοι πως δεν παίζουν… τένις -δηλαδή για την πάρτη του και το θεαθήναι τους. Ακόμα και αν χρειαστεί να πάρουν δραστικά μέτρα. Αλλά στην Ελλάδα δεν έχω συναντήσει κάποιον παράγοντα -σε ομοσπονδία- που να είναι διατεθειμένος να αφήσει στην άκρη το επικοινωνιακό, για το καλό του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Το αντίθετο το ‘χω δει ουκ ολίγες φορές. Και αυτό θα έλεγες πως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Ακόμα και αν φτάσει στο βάθρο η Εθνική, η ουσία δεν αλλάζει. Και αυτή θέλει να αναγνωρίσουν οι υπαίτιοι του καταντήματος τις ευθύνες τους. Κάτι που δεν θα γίνει ποτέ, πολλώ δε από τη στιγμή που απολαμβάνουν της προστασίας ανθρώπων που ‘χουν μείνει σε άλλες εποχές
ΥΓ2: μετά τη δήλωση του Θανάση Αντετοκούνμπο, έγιναν διευκρινήσεις στο πούλμαν και σήμερα το πρωί κάθισαν όλοι μαζί και τα είπαν. Συμφώνησαν στο ότι έτσι όπως τα ‘χουν κάνει, οφείλουν να αποδείξουν πως είναι πολύ καλύτεροι. Άντε να δούμε τι σημαίνει αυτό στην πράξη.
