Θα θυμάσαι από πέρυσι, πως ουκ ολίγες ομάδες ρίσκαραν τα μακρινά σουτ του Καλάθη. Και του Γκιστ. Αυτό έκανε και η Μπάμπεργκ, ομάδα που το περασμένο καλοκαίρι “έχασε” πέντε βασικούς -Ντάριους Μίλερ, Τάις, Στρέλνιεκς, Μέλι και Κοσέρ, με τους δυο πρώτους να φεύγουν για ΝΒΑ και οι υπόλοιποι για Ολυμπιακό, Φενέρμπαχτσε και Ρεάλ.
Και τι έγινε; Ο Καλάθης σκόραρε τα τρία πρώτα τρίποντα (τελείωσε με 3/4) και ο Γκιστ το πρώτο που δοκίμασε. Προφανώς λοιπόν, και το ρίσκο δεν έπιασε, όπως προφανώς ο Παναθηναϊκός χρωστά εν πολλοίς, τη νίκη του στα 9/16 τρίποντα που μέτρησε. Σαν πέρυσι δηλαδή, που ζούσε και πέθαινε από αυτά.
Στα θετικά άνηκε ο Λεκαβίτσιους, ο οποίος φάνηκε πως διαθέτει την ταχύτητα, όπως και ικανότητες στο “ένας εναντίον ενός” (κάτι που ενδεχομένως να αποδειχθεί χρυσάφι), ενώ συνδυάστηκε και με τον Καλάθη -μελλοντικά φαντάζομαι θα παίζει αντί αυτού. Θα σου έλεγα πως καλό είναι να κρατήσεις και την πρόοδο που εμφάνισε ο Σίνγκλετον, αν και δεν είχε απέναντι του παίκτες του επιπέδου που θα συναντήσει στα επόμενα ματς της Euroleague.
Να στο θυμίσω μια στιγμή: ακολουθεί το εκτός με την ΤΣΣΚΑ, το εντός με τη Φενέρμπαχτσε και δυο σερί εκτός έδρας αγώνες, με τη Μπασκόνια και τον Ολυμπιακό και κάπου στο μεταξύ, ο ημιτελικός Κυπέλλου με την ΑΕΚ, συν τα ματς για τη Basket League. Ένα βήμα προς τα εμπρός έκαναν και οι Βουγιούκας και Όγκαστ, αλλά ξαναλέω ότι θα ‘χει ενδιαφέρον να δούμε το ίδιο στα επόμενα παιχνίδια, του ανεβασμένου συντελεστή δυσκολίας.
Το μόνο θέμα που δεν φάνηκε να ‘χει λυθεί (σε πρώτη φάση, πάντα) είναι αυτό των βολών (24/37), με τον Πασκουάλ να λέει ότι “μερικές φορές είναι ψυχολογικοί οι λόγοι γι αυτό το κακό ποσοστό”, πριν σταθεί στη βελτιωμένη απόδοση -από τη συγκεκριμένη γραμμή- στο δεύτερο μισό και καταλήξει ότι “στο μέλλον η κατάσταση θα είναι καλύτερη”.
Θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι δεν μου άρεσε η συμπεριφορά κάποιων παικτών, ξεκινώντας από τη… γλώσσα του σώματος (ένας δείχνει να κάνει ό,τι θέλει, όποτε το θέλει -σύμφωνα με πληροφορίες αυτό ισχύει και για τις προπονήσεις), συνεχίζοντας με την άρνηση κάποιου να ανταλλάξει χειραψία με τον Πασκουάλ -σε αντικατάσταση του- και ολοκληρώνοντας με (επί τούτου σκληρό) χτύπημα τρίτου, σε αντίπαλο. Είναι ένα κομμάτι να κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου να σταματήσεις τον προσωπικό σου αντίπαλο και ένα τελείως διαφορετικό να ξεπερνάς το όριο, στο βαθμό που μπορεί να προκαλέσει τραυματισμό.
Αυτά δεν τα λες “παιδικές ασθένειες”. Τα λες ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν άμεσα, διότι χωρίς πειθαρχία, δεν έχεις ομάδα. Έχεις σκορποχώρι. Επίσης, σε όλες τις “αγέλες” υπάρχει ένας αρχηγός, κάποιος που τον εμπιστεύονται και τον ακολουθούν όλοι -οι οποίοι έχουν αναγνωρίσει και το ρόλο τους, μαζί και όσα οφείλουν να κάνουν για την καλή λειτουργία του συλλόγου, ακόμα και αν το “εγώ” τους επιτάσσει άλλα. Έχω την αίσθηση πως ο Παναθηναϊκός είναι ακόμα στην αναζήτηση αυτού.
Και αν με ρωτάς που θα πόνταρα, θα σου έλεγα στον Καλάθη -δεδομένου ότι ηγέτης μπορεί να “ντυθεί” αυτός από τα χέρια του οποίου περνά η μπάλα. Για τα αποδυτήρια, θα ψήφιζα Γκιστ. Αυτά και συνεχίζουμε.
