Η ικανότητα μιας ομάδας να συνέρχεται σε μηδενικό χρόνο, από… κοινώς λεγόμενη “βαριά” ήττα, πιστώνεται στον προπονητή. Γεγονός που σημαίνει ότι ο Τσάβι Πασκουάλ προφανώς και κάτι κάνει καλά.
Γιατί ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις προγράμματος με διαδοχικές υποχρεώσεις, είναι να έχεις εμφυσήσει στους παίκτες σου πως ένα ματς τελειώνει με την κόρνα της λήξης. Και ό,τι έχει γίνει σε αυτό, είναι ήσσονος σημασίας μπροστά σε ό,τι έρχεται. Δηλαδή, αν “κουβαλήσεις” τα πώς και τα γιατί μιας καταστροφικής εμφάνισης, αν αφήσεις να σε “φάνε” και να σε καταβάλουν, τότε δεν υπάρχει γυρισμός.
Αυτό που έκανε ο Καταλανός ήταν να επιμείνει στα βασικά του σπορ: την άμυνα, την υπομονή -με σετάκι το καθαρό μυαλό- και τη διάθεση, το να “βγάλουν” οι παίκτες του ενέργεια και ανεξάρτητα από το αν τους “βγει” μια φάση, να εστιάζουν στο τι πρέπει να γίνει ώστε να μην εξελιχθούν σε επιζήμιοι.
Το κατ εξοχην παράδειγμα του τι μπορείς να επιτύχεις, με τα μέσα που διαθέτεις είναι ο Θανάσης Αντετοκούνμπο. Που δεν είναι NBA material, αλλά αυτό που ξέρει πως μπορεί να κάνει το κάνει στο 200%. Σε αυτή τη φάση της σεζόν κάπως έτσι λειτουργούν όλες οι ομάδες. Απλά. Όσοι έχουν ρολάρει από τώρα, σημαίνει πως κατά τον Γενάρη θα έχουν παραδώσει ψυχή και πνεύμα. Βλέπεις, οι ανάγκες έχουν αλλάξει, όπως και ο τρόπος με τον οποίον εξελίσσονται τα πράγματα σε αγωνιστική περίοδο που περιλαμβάνει τουλάχιστον 60 ματς.
Κάτι άλλο που έκανε ο Πασκουάλ ήταν να “ανοίξει” το rotation και να το εμπιστευτεί. Μέχρι που… χαρίστηκε σε παίκτη που πριν λίγα εικοσιτετράωρα είχε μόλις 4.06” συμμετοχής. Τι εννοώ; Είδε πως του πήγαινε το παιχνίδι και του έδωσε ελευθερία κινήσεων. Τον έβαλε μαζί με τον Καλάθη, όταν κρίνονταν πράγματα (κάτι που δεν βλέπουμε συχνά) και τον είδε να παίρνει σουτ που υπό νορμάλ συνθήκες θα δοκίμαζε άλλος. Εννοώ το καλάθι που έκρινε το αποτέλεσμα, έγινε με την ανοχή του Καταλανού. Όχι με την οδηγία του. Το γεγονός ότι ο παίκτης αυτός είχε… τη ψυχή να το δοκιμάσει, λέει πολλά για τον ίδιο. Διότι ήξερε πως η έκβαση θα έκρινε πολλά άλλα που ουδεμία σχέση έχουν με το σπορ, αλλά μικρή σημασία έχει -στο μυαλό του.
Στο προτελευταίο play, σκόραρε στην κίνηση, ευστόχησε και κέρδισε και φάουλ. Πήγε με το ένστικτο και δικαιώθηκε -γιατί θα μπορούσε να πάει για κάρφωμα και να “κοβόταν”. Εδώ που τα λέμε, ποτέ δεν έχει αμφισβητηθεί το ένστικτο αυτού του παίκτη στο αγωνιστικό κομμάτι. “Έριξε” λοιπόν, ταχύτητα και πήρε το μάξιμουμ από την προσπάθεια που επιχείρησε. Και στο τέλος, με τη ψυχολογία της σωστής επιλογής που είχε προηγηθεί, αλλά και της εμπιστοσύνης που του έδειξε ο προπονητής του, πήγε για το “ή ταν ή επί τας”. Αυτό που επίσης, φάνηκε στο ματς με τη Φενέρμπαχτσε ήταν πως λείπει ένας ψηλός, που να μπορεί να ποστάρει και να δημιουργήσει από τη ρακέτα, ώστε να σώσει τρεις ψυχές (Καλάθης, Γκάμπριελ και Σίνγκλετον). Αλλά για τέταρτη αγωνιστική, το ρεκόρ 2-2 είναι μια χαρά και με νίκη επί της Μπασκόνια θα γίνει και θετικό, οπότε όταν θα φτάσουμε κάπου στο 25ο ματς ουδείς θα θυμάται τις διαφορές των ηττών από Μπαρτσελόνα και ΤΣΣΚΑ. Αρκεί φυσικά, να μην ξεχάσουν οι παίκτες να τιμούν τα βασικά.
Θα μου επιτρέψεις να “κλείσω” με το… γνωστό θέμα που ομολογουμένως έχει κουράσει λίγο. Αν οι δημοσιογράφοι έγιναν η αιτία να επικεντρωθεί ο Παππάς στη δουλειά του και να παίξει στο επίπεδο των ικανοτήτων του, τότε μπορεί να συνεχίσει να το χρησιμοποιεί για να πολλαπλασιάσει αυτές τις εμφανίσεις -τις αντάξιες του ταλέντου του.
Βλέπεις, μια φορά ίσον τίποτα, μια φορά ίσον ποτέ που είχε πει και κάποιος, κάποτε. Ο ασφαλέστερος εχθρός δεν είναι αυτός που ‘χει ευεργετηθεί από εμάς, αλλά ο εαυτός μας. Όταν λοιπόν, έχεις καταφέρει να τιμήσεις το ταλέντο σου και τον εαυτό σου, έπειτα από καιρό και βάσει αγωνιστικών κριτηρίων και η πρώτη -ενστικτώδης- αντίδραση είναι να “την πεις” στους δημοσιογράφους, σημαίνει πως δεν μπορείς να διαχειριστείς τον εαυτό σου, σε κατάσταση χαράς. Να απολαύσεις αυτό που έχεις επιτύχει. Και για έναν νέο άνθρωπο, αυτό είναι τουλάχιστον στενάχωρο.
Το αίσθημα του “αδικημένου” είναι σαν αυτό του “ανολοκλήρωτου”. Αν δεν μάθεις να το διαχειρίζεσαι, ώστε να μην γίνεται επιζήμιο, ορίζει τη ζωή σου και τελικά χαμένος βγαίνεις εσύ. Δεν χρειάζεται μάλλον, να θυμίσω πως στο τέλος της διαδρομής μας μια ψυχή θα παραδώσουμε, που είναι η δική μας, έτσι;
