Ήταν ακόμα μια βραδιά στη Λεωφόρο από εκείνες που αρχίζουν να γίνονται… συνήθεια. Με τον Παναθηναϊκό να κυριαρχεί απέναντι στον Ολυμπιακό. Όπως συνέβη και πέρσι, που επίσης επικράτησε με 1-0, όπως συνέβη και στο 2-1, στο τελευταίο ντέρμπι επί Αναστασίου, με το γκολ του Πέτριτς. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια στη Λεωφόρο, ο Παναθηναϊκός κέρδισε τρεις φορές τον Ολυμπιακό και δεν κέρδισε το ματς που δεν έγινε, ελέω… Παππά, που αποφάσισε μετά από δύο ώρες κι ενώ όλα είχαν ηρεμήσει, να διατάξει πως το ματς δεν θα γίνει.
Ο Παναθηναϊκός «αποφάσισε» εκείνος για ακόμα ένα παιχνίδι την τύχη του ματς. Κέρδισε ο Παναθηναϊκός και δεν έχασε ο Ολυμπιακός. Πήρε το ματς γιατί το δούλεψε περισσότερο, γιατί το ήθελε περισσότερο και γιατί είναι πιο καλή ομάδα από τον Ολυμπιακό. Πιο δουλεμένη, με σημεία αναφοράς και με καλύτερους ποδοσφαιριστές. Μια ομάδα που με τα καλά της ή τα στραβά της, παίζει ένα συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού, ένα στυλ που του έχει δώσει ο προπονητής του. Ο Ολυμπιακός είναι μια πολύ κακή ομάδα, αδούλευτη απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Όμως και καλή ομάδα να ήταν, αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να κάνει κάτι σε αυτή τη Λεωφόρο.
Ο Παναθηναϊκός ευτύχησε να έχει στη διάθεσή του τον Μολέδο και ο Βραζιλιάνος απέδειξε γιατί τον έχουν ανάγκη οι «πράσινοι». Διότι είναι ο καλύτερος αμυντικός του πρωταθλήματος. Εξαφάνισε τον Εμενίκε, όπως και κάθε άλλον που προσπαθούσε να απειλήσει. Η τριάδα Κουρμπέλης – Σιλά – Χίλιεμαρκ «κουμπώνει» πάρα πολύ όσο περνάνε τα παιχνίδια, με τον Σιλά να κλέβει την παράσταση. Έκανε εξαιρετικό παιχνίδι, με πολλά τρεξίματα, με καλές επιστροφές και με γρήγορη σκέψη. Είναι σημαντικό το τελευταίο, γιατί αν κάπου υστέρησε ο Παναθηναϊκός στο ντέρμπι ήταν ακριβώς σε αυτό: στη γρήγορη σκέψη και εκτέλεση από το κέντρο και μπροστά. Αν είχε αυτό το στοιχείο, θα κέρδιζε πιο άνετα και με μεγαλύτερο σκορ.
Ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε και για έναν επιπλέον λόγο: έβαλε στο γήπεδο τους καλύτερους διαθέσιμους ποδοσφαιριστές του, σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό. Ο Λεμονής κατέβηκε να παίξει σε ντέρμπι στη Λεωφόρο με αριστερή πτέρυγα τους Κούτρη και Ανδρούτσο. Όσο… φιλότιμα και να είναι τα παιδιά, είναι… παιδιά. Και αυτά τα ντέρμπι δεν είναι για παιδιά. Ο Παναθηναϊκός είχε ισορροπία στις γραμμές, παίκτες που ξέρουν από ντέρμπι (οι περισσότεροι ξεκίνησαν και στο περσινό) και παίκτες που ήξεραν πώς να κερδίσουν.
Και τώρα πάμε στον τίτλο του κειμένου. Το σύνθημα «στη Λεωφόρο κανείς δεν θα γλιτώνει» έχει γίνει κυριολεκτικό τον τελευταίο χρόνο. Πραγματικότητα. Ο Παναθηναϊκός με τον Ουζουνίδη στον πάγκο του, έχει 24 ματς συνεχόμενα αήττητος σε πρωτάθλημα και Κύπελλο. Τρομερό νούμερο. Και με γκολ 39-2. Πραγματικό κάστρο, όπως αξίζει σε ένα γήπεδο που έχει γνωρίσει μεγάλες επιτυχίες.
Και κάτι τελευταίο: αυτός ο κόσμος του Παναθηναϊκού, που εμφανίζεται τις τελευταίες εβδομάδες, που δεν άναψε ούτε πυρσό στο ντέρμπι, που στηρίζει μόνο με τη φωνή του και την καρδιά του, είναι η μεγαλύτερη ασπίδα του συλλόγου. Φτάνει για να τον σώσει; Πολύ ρομαντικό, σχεδόν παραμυθένιο σενάριο. Καμιά φορά, όμως, τα παραμύθια βγαίνουν αληθινά.
