Ένας φίλος είπε “πρέπει να έχουν υπογράψει συμφωνητικό, πριν μπουν στο γήπεδο, να μην παίξουν άμυνα”. Ο Κουτσαυλής το ανέβασε ένα επίπεδο, λέγοντας “τι φιέστα στη Βιτόρια! Ψάχνω να βρω τη moneyball που μετράει διπλούς πόντους, γιατί μετά έχουν rookies – sophomores”.
Αυτά και πολλά περισσότερα ειπώθηκαν στο πρώτο μισό του 47-45, με τους γηπεδούχους να ‘χουν 8/11 τρίποντα. Όσοι είπαν πως “δεν γίνεται να συνεχίσουν έτσι” προφανώς δεν είχαν δει τα 6/10 τρίποντα του Παναθηναϊκού. Γεγονός που σήμαινε πως ό,τι ίσχυε για τους Βάσκους, σε αυτήν την περίπτωση, ίσχυε και για τους “πράσινους”.
Αν με ρωτάς, το πρόβλημα ήταν ότι στα πρώτα 13’ ο Παναθηναϊκός είχε δεχθεί 34 πόντους. Γεγονός που απέδειξε περίτρανα πως για μία ακόμη φορά οι παίκτες ήταν ό,τι του φανεί στην άμυνα. Και αυτό δεν είναι κάτι που αφορά τις οδηγίες ή τη δουλειά του Πασκουάλ, αλλά τη ψυχολογία και τη διάθεση των παικτών.
Στο πρώτο ημίχρονο αυτό που είχε να κάνει με τον Καταλανό, ήταν η έλλειψη σημείου αναφοράς στη ρακέτα -με διπλό κόστος, σε άμυνα ΚΑΙ επίθεση και χαρακτηριστικό μείον τη μόλις μια βολή που είχε εκτελέσει ο ΠΑΟ.
Θα περάσω fast forward τι έγινε έως τα τελευταία λεπτά, γιατί δεν βρίσκω κάτι να σταθώ να σου πω “αυτό ήταν φοβερό”. Θα σου πω όμως, πως άστοχο το τρίποντο του Ρίβερς από τη γωνία ήταν αυτή που άνοιξε το δρόμο για το 83-84, δια χειρός Γκρέιντζερ. Όπως και ότι αν έχεις τρεις παίκτες πάνω σου ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δίνεις πάσα -διότι με πολύ απλά μαθηματικά, προκύπτει πως δυο συμπαίκτες σου είναι ελεύθεροι.
Αυτό δεν το έκανε ο Παππάς, ο οποίος μετά την εξαιρετική ψυχραιμία και λογική που προέταξε στο προτελευταίο σουτ του αγώνα με τη Φενέρμπαχτσε, στη Βιτόρια φάνηκε να τον νικά πάλι το ένστικτο του “εγώ και άλλος κανείς”, με δυο ενέργειες από αυτές που τις λες “ηρωικές” στο βαθμό του απονενοημένου διαβήματος. Ναι, ο Μπομπουά του έκανε φάουλ, αλλά τι δεν καταλαβαίνεις;
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται έναν ψηλό που να μπορεί να είναι πολλαπλή απειλή (εννοώ να σκοράρει, να πασάρει), ο Ντένμον χρειάζεται λίγο ακόμα χρόνο και όλοι χρειάζεται να καταλάβουμε πως ο Θανάσης Αντετοκούνμπο είναι εξαιρετικός στα μετόπισθεν -γιατί βγάζει τη ψυχή του και την αφήνει στο παρκέ-, αλλά στην άλλη άκρη θέλει δουλειά. Για αυτό ενδεχομένως, κάποιες φορές να καθυστερεί να μπει. Για τον Γκάμπριελ δεν έχω να πω κάτι, δεδομένου ότι ήδη του έχουν καταρρακώσει τη ψυχολογία -είναι ο ίδιος με τον περυσινό Γκάμπριελ για όσους δεν θυμούνται και βρίζουν.
Σε όσους έσπευσαν να καταδικάσουν τον Πασκουάλ και να τον προτρέψουν να μη γυρίσει, έχω απλά να πω ότι θα ήταν χρήσιμο να κοιτάξουν τα συνολικά στατιστικά του Παναθηναϊκού. Και να εστιάσουν δίπλα στο όνομα “Ματ Λοτζέσκι”. Αυτά και σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.
ΥΓ: Περιμένω με ανυπομονησία τη συνέντευξη που ενημερώθηκα πως θα δώσει/έδωσε (μικρή σημασία έχει) ο Παππάς σε οικείο περιβάλλον, για να κατονομάσει ΑΡΔ και το κακό που του ‘χουν κάνει. Επίσης, περιμένω με ανυπομονησία να διαπιστώσω την ντομπροσύνη και τα guts αυτού του ανθρώπου, στοιχεία που τόσο έχουν τιμηθεί από τον κόσμο των “πρασίνων” με τουλάχιστον ένα “φταίω”. Ή “έκανα λάθος”. Γιατί μπορεί κάποιοι να μην μιλούν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα το κάνουν στο εγγύς μέλλον. Και τότε τα ψέματα θα τελειώσουν.
