Όταν είσαι στο έδαφος, δεν σημαίνει απαραίτητα πως είσαι και “νεκρός”. Η Ρεάλ Μαδρίτης ταξίδεψε στην Αθήνα μισή, αλλά ταξίδεψε. Εμφανίστηκε στο παιχνίδι και οι παίκτες της έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τιμήσουν τους εαυτούς τους και το σύλλογο στον οποίον αγωνίζονται. Κάτι που δεν έκανε ο Παναθηναϊκός στο πρώτο μισό, μάλλον γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού του είχε το “εντάξει μωρέ, είναι αποδεκατισμένοι”.
Έτσι βρέθηκαν… στη θέση της Ρεάλ, στην ανάπαυλα: με την πλάτη στον τοίχο. Και τότε λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Μαζί και ο εγωισμός που ξεκάθαρα έχουν αυτοί οι τύποι. Ποιος όμως, τον… τσίγκλησε ώστε να αντιδράσουν; Ο κύριος που λέγεται Τσάβι Πασκουάλ.
Οφείλεις να ομολογήσεις πως ο Καταλανός έχει καταφέρει -τουλάχιστον- το never give up, never give in, ακόμα και όταν όλα δείχνουν να ‘χουν πάει πολύ λάθος. Θα έλεγες ότι αυτό είναι το μάθημα που προέκυψε από τα “χαστούκια” που “έφαγε” η ομάδα στην αρχή της σεζόν -στις βαριές ήττες. Θα μπορούσε να μην έχει μάθει το παραμικρό. Έμαθε. Και αυτό το χρωστά στον Πασκουάλ πρώτα -και μετά στην προσωπικότητα κάποιων παικτών. Βλέπεις, το μπάσκετ είναι το κατ’ εξοχήν σπορ που χωρίς καλό προπονητή δεν μπορείς να φτάσεις παρά σε ένα σημείο. Επουδενί στη διάκριση και σίγουρα δεν αποκτάς στοιχεία από αυτά που οδηγούν στις επιτυχίες.
Ο Τέιλορ κυκλοφορεί εκεί έξω ως η βάση της άμυνας που έχει η Ρεάλ. Ο συνδετικός κρίκος. Ο άνθρωπος που αλλάζει τη φάση, για τη “βασίλισσα”, όταν θέλει να πάρει το ρυθμό, μέσω της άμυνας. Ό,τι δηλαδή, είναι ο Γκιστ για τον Παναθηναϊκό. Ο Τέιλορ έλειπε χθες. Ο Γκιστ όχι. Τουλάχιστον, όχι για όλο το ματς. Στο δεύτερο ημίχρονο ήταν αυτός που άλλαξε το -ευρύτερα γνωστό ως- μομέντουμ ή καλύτερα το μυαλό της παρέας του. Γιατί όλα ξεκινούν από την άμυνα. Εκτός και αν είσαι οι Ουόριορς που θα φας 100, αλλά θα βάλεις 120 και θα νικήσεις.
Στο πρώτο μισό, η Ρεάλ έβαλε τον Παναθηναϊκό να σκεφτεί -με τον τρόπο που τον αντιμετώπισε αμυντικά. “Πείραξε” το μυαλό του και η συνέπεια ήταν να αποσυντονιστεί πλήρως. Στο βαθμό που δεν επιδίωξε καν, να σώσει την παρτίδα από την άμυνα, όπου στρέφεσαι αν θες να αλλάξεις κάτι στο παιχνίδι. Η συγκέντρωση ήταν άγνωστη λέξη και τις συνέπειες τις είδες. Την ίδια ώρα, οι φιλοξενούμενοι “έχτιζαν” αυτοπεποίθηση και ψυχολογία και απήλαυσε εξαιρετικά ποσοστά (13/17 δίποντα, 6/11 τρίποντα). Ό,τι δηλαδή, έκανε ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο ημίχρονο. Δηλαδή, όταν έλεγξε το ρυθμό, μέσω της άμυνας και εξέλιξε την παρουσία του στο άλλο άκρο σε απόλαυση.
ΥΓ: Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς πως ο Πάμπλο Λάσο είναι άχρηστος, “δεν κάνει” και άλλες τέτοιες ομορφιές, σκέψου το παιχνίδι της Ρεάλ στο ΟΑΚΑ. Ή καλύτερα, σκέψου γενικά τι κάνει φέτος η “βασίλισσα”, δεδομένου ότι έχει χάσει 4 βασικούς παίκτες (Γιουλ, Αγιόν, Ράντολφ, Κούζμιτς), με σοβαρούς τραυματισμούς -μισής ή ολόκληρης χρονιάς. Θα μου πεις “έχει τον Ντόνσιτς”, ο οποίος ξεκάθαρα είναι από άλλον πλανήτη. Δες χαρακτηριστικά αυτό.
.@RMBaloncesto showtime!@luka7doncic with the wraparound laser pass to Tavares for the dunk #7DAYSMagicMoment pic.twitter.com/NUFuAjhmhW
— EuroLeague (@EuroLeague) November 24, 2017
Θα σου πω ότι παίζει για τον Γιουλ, παίζει για εκείνον, παίζει και για να εκμεταλλεύεται τους ψηλούς που έχουν απομείνει (οργανώνει, δημιουργεί, σκοράρει), αλλά προφανώς δεν έχει βρει -ακόμα- τον τρόπο να γίνει Flash. Nα τα κάνει όλα αυτά, επί 2 και 3 και να αντέχει για 40 αγωνιστικά λεπτά. Με έμφαση στο “ακόμα”. Πολλώ δε, όταν η αντίπαλη ομάδα τον αντιμετωπίζει με συνεργασίες. Εξ ου και τα 8 λάθη που έκανε ο μικρός χθες.
Να πω απλά πως ο πρώτος του αντίπαλος (που ήταν ένας) έκανε 3 φάουλ σε 8′. Όχι μόνο γιατί ο Ντόνσιτς είναι τεράστιος παίκτης, αλλά και γιατί ο Θανάσης Αντετοκούνμπο που παίζει κατ’ αρχάς με το ένστικτο, έχει κάνει τεράστια άλματα προόδου, αλλά χρειάζεται λίγη δουλίτσα παραπάνω έως ότου χαρακτηριστεί “exterminator”.
