Μαθημένοι από τα λάθη τους, συσπειρωμένοι από τα προβλήματα που είχαν να αντιμετωπίσουν και περισσότερο έτοιμοι ψυχικά από κάθε άλλο εκτός έδρας παιχνίδι, οι παίκτες του Παναθηναϊκού είναι αλήθεια ότι έβγαλαν πολλά περισσότερα απ’ αυτά που περιμέναμε στο γήπεδο του Περιστερίου. Κυρίως όσο έπαιζαν έντεκα εναντίον έντεκα, διότι η κόκκινη κάρτα του Ατρόμητου περισσότερο έδειξε να… αποσυντονίζει τον Παναθηναϊκό, παρά τον αντίπαλό του.
Το παιχνίδι στο Περιστέρι θα μπορούσε να χωριστεί σε τρία μέρη: ένα του πρώτου 20λεπτου, με τον Ατρόμητο να είναι απόλυτος κυρίαρχος, να σκοράρει και να χάνει πολλές ευκαιρίες για να «καθαρίσει» νωρίς το παιχνίδι, ένα από το 20’ μέχρι και το 68’, με τον Παναθηναϊκό να βγάζει στο γήπεδο πολλά καλά στοιχεία, να ισοφαρίζει και να σου δίνει την εντύπωση πως θα μπορούσε να φτάσει και σε δεύτερο γκολ και ένα στο τελευταίο εικοσάλεπτο, που ο Ατρόμητος έμεινε με δέκα παίκτες, «μαζεύτηκε» προς τα πίσω, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν είχε την αντίδραση που θα έπρεπε και ήταν επιπόλαιος και βιαστικός στις τελικές του επιλογές, χάνοντας την ευκαιρία να φύγει με το διπλό.
Ιδιαίτερα για το τελευταίο κομμάτι, ευθύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό ο Χίλιεμαρκ. Οι περισσότερες από τις αντεπιθέσεις του Παναθηναϊκού πέρασαν από τα δικά του πόδια, όμως ο Σουηδός ήταν σε πολύ άσχημη βραδιά. Περισσότερο «χάλασε», παρά έφτιαξε το παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Ο Χίλιεμαρκ έχει αποκτηθεί για να κάνει τη διαφορά, για να δίνει το κάτι παραπάνω εκεί που χρειάζεται, για να κουβαλήσει την ομάδα όταν χρειαστεί.
Στο Περιστέρι έμοιαζε να έχει… μουτράκια επειδή δεν ξεκίνησε, συμπεριφορά που δεν σε κάνει ποτέ μεγάλο παίκτη. Κουβαλούσε την μπάλα περισσότερο απ’ ότι χρειαζόταν, δεν έκανε το απλό, με αποτέλεσμα αντεπιθέσεις με προοπτικές να χαλάνε και ο Παναθηναϊκός να χάνει την ευκαιρία να φτάνει με αξιώσεις στην αντίπαλη περιοχή.
Αν δούμε ωστόσο τη συνολική παρουσία του Παναθηναϊκού των μεγάλων αγωνιστικών προβλημάτων και υπολογίσουμε πως αγωνιζόταν κόντρα σε μια ομάδα που είναι ίσως η πιο δύσκολη στο να την κερδίσεις απ’ όλες τις υπόλοιπες στο πρωτάθλημα και φυσικά το γεγονός ότι ήρθε μόλις στο 3’ το 1-0 και μέχρι το 20’ οι «πράσινοι» έμοιαζαν να μην ξέρουν που πατάνε, τότε το διάστημα 20’ με 70’ ίσως να ήταν και το καλύτερο φετινό για εκτός έδρας ματς του Παναθηναϊκού.
Και ψυχή έβγαλε ο Παναθηναϊκός και θέληση για να ανατρέψει το αποτέλεσμα, κάτι που δεν είδαμε σε κανένα άλλο εκτός έδρας παιχνίδι μέχρι χθες. Ή δεν το είδαμε σε τόσο έντονο βαθμό. Όπως έψαξε και με ορθολογικό τρόπο να φτάσει στην ανατροπή, έχοντας σε καλή μέρα τους περισσότερους μεσοεπιθετικούς τους, αφού βοήθησαν στην ανάπτυξη οι Άλτμαν, Λουντ, ήταν θετικός ο Μουνιέ στο πρώτο μέρος που αγωνίστηκε και γινόταν ιδιαίτερα επικίνδυνος ο Καμπέσας με την μπάλα στα πόδια.
Γι’ αυτό και στο φινάλε υπήρξε στεναχώρια σε κόσμο και ομάδα για το αποτέλεσμα. Όπως υπάρχει κάθε φορά που βλέπεις μια ομάδα να παλεύει και να προσπαθεί μέχρι το τέλος για να φτάσει στη νίκη. Είναι τεράστια η διαφορά για παράδειγμα του αγώνα στο Αγρίνιο με αυτό στο Περιστέρι, αφού στο ένα ο Παναθηναϊκός απλά αποδέχτηκε τη… μοίρα του, ενώ κόντρα στον Ατρόμητο η εικόνα του ήταν εντελώς διαφορετική.
