Mην μπερδεύεσαι, δεν έκανε ποίηση ο Σάρας

Υπάρχουν άνθρωποι που χάνουν τον ύπνο τους, όταν χάνει η ομάδα τους και με σεβασμό προς αυτούς θα προσπαθήσω να διευκρινίσω κάποια πράγματα, με ψυχραιμία. Για αρχή, δεν είναι άχρηστος ο Πασκουάλ και ο προπονητής του αιώνα, ο Σάρας.

Όσοι έχουν μάτια βλέπουν τι μπορεί να κάνει ο Γιασικεβίτσιους και ως προπονητής, αλλά και… πόσο τρομακτικό είναι το πόσο καλύτερος θα γίνει. Εννοώ δεν θα εκμηδενίσω κάποιον, για να αναδείξω κάποιον άλλον, όπως κάνατε πολλοί στο Twitter -στα σχόλια σας. Επίσης, για να διαλύσω τις παραισθήσεις, αν ο Σάρας είχε να διαχειριστεί το υλικό που υπάρχει στον Παναθηναϊκό δεν πιστεύω ότι θα έκανε πολλά περισσότερα. Επίσης, δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι το υλικό θα ήταν πολύ καλύτερο, αν το διάλεγε εκείνος το περασμένο καλοκαίρι, δεδομένων των συνθηκών.

Για να σταματήσω με τις συγκρίσεις (που δεν μου αρέσουν), θα αρκεστώ στο να πω ότι ο Σάρας κράτησε τους περισσότερους από τους παίκτες που είχε κοντά του, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο που είναι head coach. Παίκτες που είχαν ενταχθεί στη φιλοσοφία του, με συνέπεια το παιχνίδι να ‘χει δομή -ή αν προτιμάς αυτοματισμούς. Δηλαδή, σε κάθε δυσκολία οι παίκτες του γυρνούν σε αυτά που ξέρουν. Τις βάσεις. Και βλέπουν προκοπή.

Επίσης, έχει φροντίσει να έχει λίγο από όλα. Μπορεί να μην γίνεται έκρηξη ποιότητας, αλλά ο καθένας έχει ρόλο (τον οποίον έχει αποδεχθεί) και ο κόουτς τους έχει μια λύση για κάθε πρόβλημα (έναν δεινόσαυρο, έναν πιο αθλητικό, τουλάχιστον δυο που να δημιουργούν -οι οποίοι μπορούν και να σκοράρουν κλπ, κλπ). Συν αυτό, όλοι προσφέρουν κάτι, ακόμα και τη χειρότερη βραδιά τους. Αυτό δεν είναι ποίηση. Είναι τα βασικά, τα οποία εσχάτως δεν βλέπω πως τιμούν πολλοί.

Ο Παναθηναϊκός έχει ξεκάθαρο θέμα με τους σέντερ (μη λέμε τα ίδια) και στο “2”, με συνέπεια να εξαρτάται απόλυτα από όσα κάνουν οι Καλάθης και Γκιστ, κάθε βραδιά. Ένας από αυτούς τους δύο να μην είναι στο πικ, δημιουργούνται προβλήματα παντού (άμυνα, ριμπάουντ, σκορ). Επίσης, είναι οι μόνοι που δίνουν το μάξιμουμ στο pick n roll (αυτό ως προς το “δεν είχαμε τρόπο να σκοράρουμε”).

Στην εξίσωση αρχικά ήταν και ο Σίνγκλετον (και μετά ο Ρίβερς), αλλά δεν φαίνεται να συγκινείται ή έστω να ‘χει αποδεχθεί αυτήν την ευθύνη. Και μόνο το γεγονός ότι δεν πήρε ΕΣΤΩ ΕΝΑ ριμπάουντ (ξαναλέω πως πρόκειται για το κατ εξοχήν στοιχείο που δείχνει θέληση), σε 33 λεπτά συμμετοχής, στο Κάουνας, είναι άκρως χαρακτηριστικό.

Eντυπωσιακό παραμένει και το γεγονός πως όταν “στραβώνουν” πολλά, όλοι ξεχνούν την άμυνα, αλλά και ότι δεν έχουν βελτιωθεί οι βολές (δηλαδή, μείνετε λίγο παραπάνω στο γήπεδο και κάντε 20-30 προσπάθειες, την ημέρα). Τι έγινε λοιπόν, στο Κάουνας; Αυτό που συμβαίνει συνήθως: όταν όλα έχουν πάει λάθος, η μπάλα πηγαίνει στον Παππά και η ιστορία εξελίσσεται σε street basketball. Ή ξεκινά το “βαράτε μακεδονομάχοι” από την περιφέρεια (με συνέπεια το “ζω ή πεθαίνω από το τρίποντο”). Δηλαδή, δεν υπάρχει μια δομή στην οποία να επιστρέφουν για να δουν -όλοι- προκοπή. Και τι γίνεται στο τέλος; Νικά αυτός που την έχει (τη δομή).

Πάμε τώρα, στα tweets (πέρασαν… αυτά που δεν βρίζουν και είναι κρίμα γιατί κάποια που είχαν ύβρεις, είχαν και ουσιαστικό νόημα).