O Πασκουάλ θέλει Ντένμον και εκεί τελειώνει η ιστορία

Ειλικρινά θα πω ότι θαυμάζω ανθρώπους, σαν τον Τσάβι Πασκουάλ. Χωρίς να ξέρω τι κόστος έχει στην υγεία του ο τρόπος που έχει επιλέξει να κινείται (αυτός που αφήνεις στην άκρη ό,τι ακούγεται και γράφεται και μένεις προσηλωμένος στη δουλειά σου, όντας σίγουρος πως στο τέλος της ημέρας θα δικαιωθείς), θα ήθελα πολύ να μπορώ να κλείνω αυτιά και μάτια και να κάνω απερίσπαστη αυτό που θέλω. Αυτό στο οποίο πιστεύω. Γιατί αν ο άνθρωπος έπαιρνε τοις μετρητοίς όσα του έσουραν τους περασμένους μήνες, προφανώς και δεν θα προέκυπταν χθες ουκ ολίγα tweets αποθέωσης. Ξεχώρισα αυτό, γιατί είναι δεικτικό -ναι, τέτοιος τύπος είμαι.

Ο Καταλανός βρήκε τον τρόπο να πείσει τους παίκτες του να δώσουν (ΟΛΟΙ) το κάτι παραπάνω, ώστε να καλυφθεί η απουσία του τύπου που σκοράρει ή “βγάζει’ σχεδόν το 50% των πόντων, σε κάθε ματς. Η Μακάμπι που σίγουρα είναι καλύτερη από πέρυσι, αλλά επίσης σίγουρα δεν τη λες και θιασώτρια του ομαδικού παιχνιδιού, έχει αδυναμίες. Και ο Παναθηναϊκός τις εξέθεσε όλες, κυρίως με το να μη βιάζεται -γιατί οι Ισραηλινοί στο σετ παιχνίδι… μπλοκάρουν ΟΚ, ξεχάστηκε κάποιες φορές, αλλά δεν του στοίχισαν.

Γενικά, υπήρχε διάθεση από όλους. Και αν η φάση του Γκιστ είναι γνωστή (μαζί με τον Καλάθη είναι η ραχοκοκαλιά), αυτό το βράδυ δεν υπήρχε ερωτηματικό δίπλα στο όνομα του Σίνγκλετον που αποφάσισε να είναι συνεπής (14π., με 3/8 σουτ, αλλά και 7/7 βολές, 10 ριμπ., 2 κλεψ και μόλις 2 λάθη, σε 32.19”). Εντυπωσιακό ήταν και αυτό.

Να σταθώ όμως, λίγο παραπάνω στον Λεκαβίτσιους, ο οποίος είχε πει πριν το ματς με τη Ζάλγκιρις πως μαθητεύει δίπλα στον Καλάθη. Προφανώς και εννοούσε αυτό που έκανε με τη Μακάμπι. Και εις άλλα με υγεία, ενώ το αυτό εύχομαι και στον Ντένμον. Ναι, εκείνον που ‘χεις διώξει 50 φορές, αλλά ο Πασκουάλ εξακολουθεί να τον πιστεύει. Για αυτό και είπε πως θα του δώσει περισσότερο χρόνο (“ο Ντένμον έχει μεγάλη ποιότητα, χρειάζεται χρόνο, να του δώσω κι εγώ παραπάνω χρόνο” ήταν τα ακριβή του λόγια). Δεν ξέρω αν παρατήρησες, αλλά ο #Godfirst όπως συνηθίζει να τιτιβίζει κάθε πρωί (προφανώς ευγνώμων για άλλη μια μέρα στη γη-κάτι που πολλοί θεωρούμε λανθασμένα ως δεδομένο) έδωσε λύσεις την πιο κρίσιμη στιγμή.

Στα θετικά προστίθεται και το ποσοστό των βολών, ένα κομμάτι που ‘χε στοιχίσει πολλάκις (στα εκτός έδρας ματς) έως τώρα. Με τη Μακάμπι ο Παναθηναϊκός είχε 18/22 και άρα μπορείς να πεις ότι τα παιδιά το δούλεψαν.

Σε έχω κουράσει, αλλά θα επαναλάβω πως η διάθεση των παικτών φαίνεται από τα ριμπάουντ και την άμυνα. Οι “πράσινοι” κατέβασαν 39 “σκουπίδια” (19 περισσότερα από τους άλλους), εκ των οποίων τα δέκα ήταν επιθετικά. Πέρασαν 17 ασίστ (από 4 οι Γκιστ και Λεκαβίτσιους), έκλεψαν 6 μπάλες και όλα αυτά έγιναν πόντοι. Βάλε κάπου εδώ και τα μόλις 10 λάθη και έχεις όλο το στόρι.

Μου άρεσε και αυτό, καθώς δείχνει πως υπάρχει μια σταθερή -που ποτέ δεν είναι κακή. Ο Ρίβερς εν τω μεταξύ, με τον Ντένμον λειτούργησαν εξαιρετικά στην άμυνα -με αλλαγές.

Στα του ματς με τον Ερυθρό Αστέρα και δεδομένης της απουσίας του Νίκου Παππά, ξεκάθαρα υπάρχουν λύσεις που έχει στα υπ’ όψιν του, κατ’ αρχάς ο Πασκουάλ. Δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα. Δεν είναι όμως, και αδύνατα. Δες μια επιλογή.

Φυσικά, πολλοί τίμησαν τη μνήμη του Τάσου Στεφάνου, ενός μοναδικού ανθρώπου και παράγοντα που -θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι – όμοιος του δεν υπάρχει άλλος, στον ελληνικό αθλητισμό. Καλό “ταξίδι”.