Ή είσαι τυφλός ή προβοκάτορας

Ξέρω ότι σε έχω κουράσει, αλλά με έναν σέντερ ο φετινός Παναθηναϊκός θα γίνει ικανός για όλα. Θεωρώ πως αν είχε αυτόν τον παίκτη, θα ‘χε νικήσει άνετα την Τετάρτη. Σίγουρα ο Τόμπσον δεν θα έκανε ό,τι έκανε (14π., με 7/8 διπ., 5-2 ριμπ.). Πάμε όμως, να δούμε τι έγινε χθες και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Ενδεχομένως και με τρόπο που δεν άξιζε στους “πράσινους”.

Όταν οι άμυνες επικεντρώνονται στον Καλάθη, το “δεν ήταν σε καλή μέρα” είναι πρόχειρο σχόλιο. Όχι η αλήθεια. Και η Μπαρτσελόνα είχε προσαρμόσει τα πάντα πάνω στον Νικ, αλλά οι συμπαίκτες του τον βοήθησαν να αναδειχθεί. Κυρίως αυτοί που ξέφευγαν από τους δικούς τους αμυντικούς. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν, πως ένα θέμα προκύπτει όταν η αντίπαλη ομάδα παίζει καλή άμυνα -με αποστάσεις, με αλλαγές κλπ, κλπ. Επίσης διάβασα ότι ήταν λάθος που δεν “έκλεισε” ο Παναθηναϊκός τον Τζέιμς, γιατί όσο έλειπε ο Καλάθης υπήρχε πρόβλημα. Να σου θυμίσω απλά, πως ο Τζέιμς δεν είναι αυτό που λες “χειριστής” και ότι πέρυσι είχε μόνο έναν (τον Καλάθη), εν αντιθέσει με φέτος που είναι και ο Λεκαβίτσιους, ενώ υπό συνθήκες -με βοήθειες των υπολοίπων- τη δουλειά την κάνει και ο Παππάς. Μόνος, δεν την κάνει.

(Ευτυχώς) λίγοι έγραψαν για το λάθος του Πασκουάλ να αφήσει ώρα εκτός τους Καλάθη και Γκιστ (η Φενέρ “έτρεξε” ένα 11-3 από το 43-47, με τρίποντο του Ρίβερς, εν τη απουσία τους). Να ρωτήσω κάτι; Αν δεν έβγαιναν σε εκείνο το σημείο, πιστεύεις πως θα μπορούσαν έστω να αναπνεύσουν στο τελείωμα; Πριν απαντήσεις, σκέψου λίγο πως είναι οι δυο πάνω στους οποίους “πέφτει” το βάρος της αντίπαλης άμυνας -κατ’ αρχάς στον Καλάθη, ώστε να σταματήσει τις συνεργασίες με τον Γκιστ και άρα τους εύκολους πόντους. Πιστεύεις ότι ο Αμερικανός θα έριχνε την τάπα που έριξε στον Ντίξον, στο 60-61; Ή θα ‘χε κουράγια να είναι παντού και πάντα;

Κάπου εδώ να πούμε και ένα “sorry Ίαν”, ο οποίος πάλευε -κυριολεκτικά- με τα θηρία της Φενέρ (δεν είναι τυχαίο πως ο Τόμπσον βγήκε MVP του ματς) και ήταν αξιοπρεπέστατος. Ψυχρά λοιπόν, και ειλικρινά θα παραδεχθείς πως ο Παναθηναϊκός έχασε στις λεπτομέρειες, με τα δυο επιθετικά ριμπάουντ του Βέσελι, επί του συνόλου των 4 που “άρπαξε” (60-56) και εκείνο του Ντατόμε, που έδωσε στον Ουαναμέικερ την ευκαιρία να διαμορφώσει το 63-60 στα 42” για το τέλος. Σημείωση: στα προηγούμενα 38’ συμμετοχής του, ο Ουαναμέικερ αλλού πατούσε και αλλού βρισκόταν -κάτι που δεν χρειάζεται να σου πω πού πιστώνεται. Ο Ρίβερς αποπειράθηκε να απαντήσει (ο Θεός να το κάνει, καθώς η μπάλα “κόλλησε” στα χέρια του Καλάθη (γεγονός που οφείλεται στην άμυνα της Φενέρ) και ο Αμερικανός εκτέλεσε στη λήξη της επίθεσης) αλλά δεν τα κατάφερε. Δες αυτό.

Ο Ζοτς (ο οποίος εθεάθη να παίρνει τάιμ άουτ έπειτα από 1.56” αγώνα -άρα προφανώς και κάτι έκανε καλά ο Παναθηναϊκός) έκανε τις γνωστές αλλαγές βόλεϊ, από φάση σε φάση (Ντίξον και Μέλι πίσω, Ντατόμε και Βέσελι μπροστά), με τον Πασκουάλ να κάνει κάτι αντίστοιχο με τους Θανάση Αντετοκούνμπο και Παππά και νίκησε αυτός που ‘χε φροντίσει καλύτερα τις λεπτομέρειες. Επίσης, οι παίκτες του Ομπράντοβιτς δεν φέρθηκαν με επιπολαιότητα -κάτι που μπορεί να ειπωθεί για κάποιον του Πασκουάλ- και φυσικά όταν είδες το 6/17 τρίποντα (για να μην πω για τις 6 ασίστ), στο πρώτο ημίχρονο κατάλαβες πως για τη συνέχεια θα χρειαζόταν κάτι πολύ πιο ομαδικό, ώστε να γίνει δουλίτσα. Το είδες, αλλά δυο λανθασμένες αποφάσεις των διαιτητών δεν το άφησαν να φτάσει έως το τέλος. Πάνε όμως, αυτά. Ανήκουν στο παρελθόν. Σειρά έχει η ΤΣΣΚΑ και το sold out αποτελεί γεγονός, με τους “πράσινους” να ‘χουν όλα τα κίνητρα του κόσμου να επιστρέψουν στις νίκες. Το σίγουρο είναι πως θα παλέψουν για αυτό, γιατί αν έχουν κατακτήσει κάτι φέτος, είναι αυτό. Συν την ώθηση της εξέδρας, καταλαβαίνεις.