Όταν, βρισκόμενοι στα δημοσιογραφικά θεωρεία της Λεωφόρου για το παιχνίδι της ποδοσφαιρικής ομάδας του Παναθηναϊκού με την Κέρκυρα, πληροφορηθήκαμε για το τελικό 102-29 υπέρ του Ολυμπιακού στο μπάσκετ γυναικών, δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Αυτό, διότι γνωρίζουμε ότι ο Ερασιτέχνης είναι διαλυμένος με όλα όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους (και όχι μόνο) μήνες και διότι η λογική που έχουν οι ερυθρόλευκοι είναι του τύπου “πατάμε τον αντίπαλο, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται” και ικανοποιούμε το κοινό που… διψάει για αίμα, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις.
Το τελικό αποτέλεσμα και η ταπεινωτική ήττα για το “τριφύλλι”, ή αν θέλετε… θρίαμβος του Ολυμπιακού, προκάλεσαν πολλές αντιδράσεις και σχόλια. Άλλοι είπαν “μπράβο” στον Κώστα Μίσσα και την ομάδα του, που φρόντισε να στείλει μήνυμα ισχύος σε κάθε κατεύθυνση και να… γράψει ιστορία επικρατώντας σε “ντέρμπι” με ένα τέτοιο εξωπραγματικό σκορ. Άλλοι κατηγόρησαν τον μέχρι πρότινος ομοσπονδιακό τεχνικό, που δεν έδωσε εντολή για φρένο, δείχνοντας μη σεβασμό σε αυτόν τον τόσο μεγάλο σύλλογο, ο οποίος ταλαιπωρείται αφάνταστα και είναι αναγκασμένος να παίζει, απλά και μόνο για τη συμμετοχή, αλλά και για τις εμπειρίες των κοριτσιών που διαθέτει, με αθλήτριες ηλικίας 16, 17 και 18 ετών.
Εξαρτάται από ποια οπτική το βλέπει ο καθένας. Εξαρτάται από το τί αθλητισμό θέλει και κατ’ επέκταση τί κοινωνία. Δίχως, λοιπόν, να στρογγυλεύουμε τον λόγο μας, η πραγματικότητα είναι μια. Ο Κώστας Μίσσας και οι παίκτριές του (φαντάζομαι και έπειτα από εντολή της διοίκησης) δε σεβάστηκαν το παραμικρό. Αντιμετώπισαν τα κοριτσάκια του Παναθηναϊκού με μια απίστευτη κυνικότητα, θαρρείς πως αν πατούσαν φρένο η νίκη θα ήταν μικρότερη και οι “φανατικοί” δεν θα χειροκροτούσαν στο τέλος ή δε θα χαίρονταν με την επικράτηση της ομάδας τους. Είναι το λιγότερο ντροπή αυτό που έγινε από την πλευρά του Ολυμπιακού. Έχοντας γνώση των προβλημάτων και των “πληγών” του βαριά τραυματισμένου Παναθηναϊκού, οι “ερυθρόλευκοι” επέλεξαν να πατήσουν στον λαιμό κορίτσια Λυκείου. Επέλεξαν να βροντοφωνάξουν ότι το παν είναι η νίκη και η… ξεφτίλα του αιωνίου αντιπάλου, ακόμη και αν αυτός αγωνίζεται με κοριτσάκια Λυκείου.
Κοριτσάκια που άλλα περιμένουν και πρέπει να μάθουν από τον αθλητισμό, ακόμη και αργότερα από τον πρωταθλητισμό. Το fair play έχει πάει περίπατο. Αλλά στις εποχές που ζούμε και έχοντας πάρει…. μυρωδιά από το πως λειτουργούν ή σκέφτονται αρκετοί στον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό, δεν περιμέναμε και κάτι διαφορετικό. Ίσως να μην το περιμέναμε από τον κόουτς Μίσσα, ο οποίος δεν προέρχεται ούτε από οπαδικά κινήματα, ούτε από καρέκλες παραγόντων. Αλλά από τον ίδιο τον αθλητισμό και ό, τι πρεσβεύει ή καλύτερα πρέπει να πρεσβεύει αυτός. Είμαστε σίγουροι (;) ότι όταν ο κόουτς πήγε το βράδυ στο σπίτι του και σκέφτηκε καλύτερα τι έκανε αυτός και η ομάδα του απέναντι στο κοριτσάκια του Παναθηναϊκού, θα “κατέβασε” το πρόσωπό του χαμηλά και θα έκανε την αυτοκριτική του…
Αυτοκριτική, βέβαια, που πρέπει να κάνουν και όλοι όσοι έχουν παρατήσει τη “μάνα του λόχου” στον Παναθηναϊκό και ο “Σύλλογος μεγάλος” βιώνει την απόλυτη κατάντια. Όχι μόνο στο μπάσκετ γυναικών, αλλά σε κάθε επίπεδο. Οι… Παναθηναϊκάρες έχουν εξαφανιστεί, τα λόγια έχουν μείνει λόγια, ο Σύλλογος παλεύει κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, έχει ως “όπλο” το μεγάλο του όνομα και φυσικά τον κόσμο του, δίνει μια μάχη με άνισους όρους και τα χειρότερα ίσως να μην έχουν έρθει ακόμα. Αφού οι έχοντες τις δυνατότητες δεν ευαισθητοποιούνται και δεν κάνουν την παραμικρή κίνηση για να βοηθήσουν ή ακόμη καλύτερα να αναλάβουν, ας κάθονται αναπαυτικά και ας “απολαμβάνουν” την ντροπιαστική πραγματικότητα για τον Παναθηναϊκό, επιτρέποντας διασυρμούς και αντιμετωπίσεις χωρίς σεβασμό…
