μουν σε μεγάλο δίλημμα για το αν πρέπει τελικά να γράψω κάτι. Μίλησαν, άλλωστε, πολλοί για μένα, με συγκινητικά λόγια συμπαράστασης και τους ευχαριστώ όλους, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, γιατί με ατσαλώνουν ψυχικά.
Σκεφτόμουν να συνεχίσω απλώς την δουλειά, σαν να μην συνέβη τίποτα…
Άλλωστε, ακόμα και η νύχτα του περασμένου Σαββάτου, ήταν για μένα άλλη μια μέρα στη δουλειά… Ξανά ματωμένος, ξανά στο έδαφος, ξανά μέχρι τα ξημερώματα σε ένα κρατικό νοσοκομείο, με έναν κωλοαριθμό στο χέρι να περιμένω να έρθει η σειρά μου να μπω σε χειρουργό και νευροχειρουργό που έτρεχαν πανικόβλητοι να μαζεύουν αίματα…
Ολο το άρθρο εδώ
