O Mάρτιος είναι ο μήνας που είθισται να διαχωρίζεται η ήρα από το στάρι, στα ρόστερ των ομάδων. Δηλαδή, οι οκτώ που θα σου κάνουν τη δουλειά (την όποια δουλειά έχεις θέσει ως στόχο) και οι υπόλοιποι που θα είναι οι εργάτες. Αυτοί που θα μπορούν να μπουν να δώσουν ό,τι χρειάζεσαι, όποτε το χρειάζεσαι, πλήρως συμβιβασμένοι με το ρόλο τους.
Αν θέλουμε βέβαια, να είμαστε ακριβοδικαιοι η φράση “ήρα από το στάρι” δεν είναι σωστή, καθώς από τη δημιουργία της συμβολίζει το διαχωρισμό του άχρηστου από το χρήσιμο. Και λίγο δύσκολα μπορείς να πεις παίκτη που ανήκει σε ομάδα Ευρωλίγκας, άχρηστο. Προφανώς για να προσληφθεί κάτι κάνει καλά. Και προφανώς επελέγη με ένα συγκεκριμένο πλάνο, στο οποίο ο άλφα οργανώνει, ο βήτα τον βοηθά, όπως και σκοράρει και ούτω καθ’ εξής. Το πλάνο αφορά πολλούς. Ένα καλό πλάνο, υπό συνθήκες αφορά τους πάντες. Ξαναλέω, υπό συνθήκες.
Ο Παναθηναϊκός το μήνα Μάρτιο βρέθηκε με 16 παίκτες στο ρόστερ. Δηλαδή, 16 παίκτες που κάνουν προπόνηση. Κάντο λίγο εικόνα και θα καταλάβεις πως στις προπονήσεις των “πρασίνων” υπάρχει ένας συνωστισμός. Που έχει και άλλες συνέπειες, πέραν της προφανούς.
Ενώ από τον Σεπτέμβριο έως τον Φλεβάρη γινόταν συγκεκριμένη δουλειά, επί συγκεκριμένων συνθηκών και καταστάσεων, με συγκεκριμένους παίκτες, με την προσθήκη των δύο… τρόπον τινά αρχίζεις από το μηδέν. Και δεν είναι μόνο το θέμα των τακτικών (και του τι οφείλει να κάνει ο καθένας στο παρκέ). Είναι να εντάξουν όσοι υπήρχαν ήδη τους νέους στο σύνολο, αλλά και να ενταχθούν οι νέοι σε αυτό που είχαν δημιουργήσει όσοι ξεκίνησαν τη διαδρομή. Αντιλαμβάνεσαι υποθέτω, πως για αυτό χρειάζεται χρόνος.
Πάμε και στο τρίτο κομμάτι: όσοι δουλεύουν επί μήνες, έχουν γνωρίσει και καλώς εχόντων των πραγμάτων, υιοθετήσει έναν ρόλο. Ο οποίος αμφισβητείται -αν όχι ακυρώνεται- όταν εμφανίζονται και άλλοι παίκτες. Κάποιοι που έχουν ενσυναίσθηση, φιλότιμο ή όπως αλλιώς θες πες το, επηρεάζονται. Κατ’ αρχάς ψυχολογικά. Μετά αγωνιστικά, αφού πρέπει να επαναπροσδιοριστούν και στο παιχνίδι. Άλλοι δεν νιώθουν και συνεχίζουν να κάνουν ό,τι έκαναν και κάποιοι είναι αδιάφοροι (πάντα υπάρχουν τέτοιοι τύποι), υπό την έννοια ότι δεν μπαίνουν στον κόπο να ασχοληθούν με τα νέα δεδομένα -πλήττοντας το σύνολο.
Διάβασα ό,τι γράφτηκε μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό. Δεν διάβασα πουθενά να εξηγείται το πώς μπορεί να επηρεαστεί, ψυχολογικά και πνευματικά, ένας παίκτης που τραβά το κουπί από την αρχή της σεζόν, όταν έρχεται κάποιος για να τον βοηθήσει, στη θέση του. Πες ότι ξέρει πως εκείνος θα συνεχίσει να είναι το “πρώτο βιολί”. Θέλει, δεν θέλει, επηρεάζεται γιατι σου λέει “και να μην είμαι καλός μια μέρα, υπάρχει αυτός να ξελασπώσει”. Αυτό δεν έχει να κάνει με επαγγελματισμούς, αλλά με την ανθρώπινη φύση. Γίνεται ασυναίσθητα ή καλύτερα υποσυνείδητα. Όλα αυτά στα λέω για να καταλάβεις πως τελικά, όλοι οι παίκτες έχουν τους λόγους τους να έχουν χάσει τα πατήματα τους -υπό την όποια έννοια. Όπως και ο Πασκουάλ έχει τους λόγους του να ‘χει ανεβασμένη πίεση, προσπαθώντας να βάλει ξανά σε μια τάξη την ομάδα του.
Πάμε τώρα και στο κερασάκι στην τούρτα: ενόσω συμβαίνουν όλα αυτά, υπάρχει και ένα κλίμα πολεμικής διάθεσης με την Ευρωλίγκα, στην οποία ο Παναθηναϊκός είναι μέτοχος. Καθημερινά προκύπτουν θέματα που αφορούν την αντιμαχία του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ με τους ιθύνοντες της διοργάνωσης -που εκλέγονται- και εύλογα επηρεάζουν τους πάντες. Θα μου πεις “δουλειά τους είναι να παίζουν”. Θα σου απαντήσω ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και οι παίκτες είναι άνθρωποι. Όπως και ότι σε μια τέτοια διαμάχη δεν υπάρχουν νικητές. Μόνο χαμένοι.
Ιστορικά πολλές ήταν οι φορές που ένας οργανισμός είχε θέματα με διοργανώτρια αρχή. Ιστορικά δεν είναι πολλές οι φορές που είδαμε κατά μέτωπον επίθεση. Γίνονταν πράγματα, αλλά στο παρασκήνιο. Και έτσι προέκυπταν και λύσεις που άφηναν όλες τις πλευρές ικανοποιημένες. Πάντα βέβαια, πρέπει να είσαι σε θέση να αναγνωρίζεις τι είσαι διατεθειμένος να χάσεις, ώστε να κερδίσεις κάτι που έχει ουσία και νόημα. Οι κοινώς λεγόμενες προτεραιότητες.
Ο συμβιβασμός -έστω και αν προκύπτει ως έξωθεν καλή μαρτυρία- δεν είναι ήττα. Είναι “εργαλείο” για να καταφέρεις να δικαιωθείς, εκεί όπου μετράει. Μια τέτοια τακτική μπορεί να είναι αποτελεσματική, χωρίς να επηρεάζονται παίκτες, προπονητές και κόσμος. Αλλά πάντα σημασία να ξέρεις τις προτεραιότητες σου και τι έχει τελικά σημασία.
Μια Ευρωλίγκα χωρίς Παναθηναϊκό σίγουρα θα είναι πιο φτωχή. Αυτό όμως, ισχύει και για τον Παναθηναϊκό εκτός Ευρωλίγκας. Όταν δεν σ’ αρέσει κάτι το αλλάζεις. Δεν το αποδομείς. Πολλώ δε όταν είσαι μέτοχος σε αυτό.
