Λένε πως μετά από έναν οδυνηρό αποκλεισμό στην Ευρωλίγκα μπορεί να… αδειάσεις. Δεν έχουν πολύ άδικο. Σου παίρνει καιρό να βρεις πάλι τα κίνητρά σου. Να αλλάξεις το… τσιπάκι και να πατήσεις εκείνο το κουμπί που θα σε τραβήξει μπροστά για να δεις καθαρά τον επόμενο στόχο σου.
Για τον Παναθηναϊκό ήταν εύκολο να λοξοδρομήσει μετά τον τρόπο με τον οποίο αποκλείστηκε από τη Ρεάλ. Σε μια σειρά που ξεκίνησε με υπέρ του 30αρα, σε μια σειρά που θεοί και δαίμονες ήταν εναντίον του και τον «χτυπούσαν» για να τον σταματήσουν, λύγισε από τη Ρεάλ Μαδρίτης, δίχως εκείνη να είναι καλύτερή του.
Δεν υπήρξε η υπεροχή που είχε για παράδειγμα πέρσι η Φενέρμπαχτσέ. Εκείνο το βαρύ «0-3» καταλάβαινες πως ήταν δίκαιο. Καταλάβαινες πως η Φενέρ ήταν φτιαγμένη για κούπα και κανείς δεν θα την σταματούσε. Το φετινό με τη Ρεάλ ήταν κάτι άλλο. Μια σειρά στο απόλυτο «50-50». Μια σειρά που εν τέλει κρίθηκε από ένα σουτ με… ταμπλό και από τα σφυρίγματα των διαιτητών. Άδικο πέρα ως πέρα.
Γίνεται ακόμα πιο άδικο όταν βλέπεις και διαπιστώνεις πως αυτός ο Παναθηναϊκός, στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται, δεν θα πήγαινε ως… κομπάρσος στο Βελιγράδι. Θα πήγαινε για να το κατακτήσει. Να πάρει την 7η κούπα και να τη φέρει πίσω στο σπίτι. Κι αν την έχανε, θα την έχανε στις λεπτομέρειες.
Προφανώς και ο Πασκουάλ γνώριζε πως ετούτες εδώ οι μέρες μπορεί να τον έβρισκαν στο φάιναλ φορ. Άρα έχει κάνει προεργασία για τη… δαιμoνιώδη κατάσταση με την οποία αγωνίζεται ο Παναθηναϊκός, ανεξαρτήτως αντιπάλου.
