Απόψε δεν μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, ούτε το πρωτάθλημα, ούτε ο Ολυμπιακός. Απόψε δεν πάμε για να φωνάξουμε για την ομάδα, ούτε για τον προπονητή και τους παίκτες. Απόψε δεν πάμε για να βρίσουμε, δεν πάμε για να πανηγυρίσουμε αν κερδίσουμε, ούτε για να λυπηθούμε αν χάσουμε.
Απόψε η μέρα ανήκει στον Παύλο. Και, ναι, κάποιες μέρες, κάποιες φορές, κάποια πρόσωπα μπαίνουν πιο ψηλά και από την ίδια την ομάδα. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος είναι ένα απ’ αυτά. Ίσως ο μοναδικός Έλληνας παράγοντας που μπορεί το όνομά του να μπει στο πλάι του ονόματος της ομάδας.
Ο Παύλος ο Θεός. Έτσι μεγαλώσαμε. Με το “Παύλο Θεέ πάρε την ΠΑΕ”. Μεγαλώσαμε με τον Παύλο να φέρνει μέσα σε ένα πρωινό τον Ντομινίκ Ουίλκινς. Με τον Παύλο που “δεν μασούσε από κανέναν και από τίποτα”. Με τον καλόκαρδο Παύλο. Τον Παναθηναϊκό. Τον τρελό.
Ο Παύλος αγάπησε παθολογικά τον Παναθηναϊκό. Γι’ αυτό και ο κόσμος αγάπησε παθολογικά τον Παύλο. Γιατί είδε αγνή, ατόφια αγάπη στο πρόσωπό του. Είδε στα μάτια του τη φλόγα ενός τύπου που θα έδινε και τη ζωή του αν χρειαζόταν για τα συμφέροντα του συλλόγου που εκπροσωπούσε.
Ο Παύλος δεν ήταν ένας απλός Παναθηναϊκός. Ο Παύλος ήταν ο Παναθηναϊκός σε σχήμα ανθρώπου. Επί 47 χρόνια πιστός. Όπως λέει και το σύνθημα. “Αιώνια πιστός, δεν γίνεται αλλιώς”. Αυτό ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος.
