Το ματς με τον Αστέρα Τρίπολης ξεχάστηκε ήδη. Κρατάς τον ηρωισμό και την αρχηγική παρουσία του Κουρμπέλή, την επιστροφή στην ενδεκάδα, τα γκολ του Αλτμαν, φυσικά και κυρίως τη νίκη μετά από… χρόνια και ζαμάνια και πηγαίνεις παρακάτω.
Αν υπάρχει κάτι που συνεχίζει να μας το θυμίζει και να παίζει στην καθημερινότητα αυτές είναι οι δηλώσεις του Δώνη και οι «μεταφράσεις» που γίνονται. Γι’ αυτό τις έκανε άλλωστε ο άνθρωπος, άσχετα αν δεν νομίζω να υπάρχει και κανείς που να είχε αυτή τη στιγμή διαφορετικές προσδοκίες.
Ακόμη κι αν το εντυπωσιακό ξεκίνημα «μπέρδεψε» κόσμο και κοσμάκη, κάνοντάς τον να περιμένει περισσότερα πράγματα από αυτά που πραγματικά μπορεί να δώσει η συγκεκριμένη ομάδα – η οποία επ’ ουδενί δεν είναι ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ Παναθηναϊκός – ήρθε το τελευταίο δίμηνο για να προσγειώσει τους πάντες στην «σκληρή» πραγματικότητα.
Ήταν γεμάτες από ρεαλισμό λοιπόν οι δηλώσεις του κόουτς. Ετσι ώστε να μην ξεχνάμε και να ξέρουμε μέχρι που μπορούμε να απλώσουμε το χέρι μας. Πόσο μας παίρνει. Είναι όμως και παράλληλα πολύ δύσκολες στην αποδοχή τους. Προς Θεού δεν τίθεται θέμα έλλειψης «αγάπης» προς τους παρόντες. Είναι δεδομένη η εμπιστοσύνη και στα παιδιά και στον προπονητή και σε όσους τέλος πάντων με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο τρέχουν το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι.
Είναι από την άλλη και δεδομένη η πλήρης αποστροφή στη σημερινή διοίκηση. Βασικά το θέμα δεν είναι αν τους γουστάρεις ή δεν τους γουστάρεις. Αυτό είναι (πάντοτε) σχετικό. Το θέμα είναι πως ΟΥΔΕΙΣ τους εμπιστεύεται. Είναι καμένα χαρτιά, με πρώτο και… χειρότερο τον ιδιοκτήτη.
Επίσης δεν μιλάμε για μια κατάσταση «φρέσκια», αλλά για κάτι που τείνει να παγιωθεί. Πάμε για εννιά χρόνια χωρίς πρωτάθλημα δίχως καν να ξέρουμε πότε θα μπορέσουμε έστω και να το διεκδικήσουμε ξανά. Σαν χθες κερδίσαμε μέσα στη Ρώμη (τότε που «μικραίναμε στην Ευρώπη ντε…) και τώρα δεν μας δέχονται ούτε για να παίξουμε.
Επίσης γίνεται μεγάλος λόγος για την κατακόρυφη πτώση στην προσέλευση του κόσμου στο ΟΑΚΑ. Αλήθεια πόσο εκτός τόπου και χρόνο πρέπει να είσαι για να πιστεύεις κάτι τέτοιο με όλα όσα έχει τραβήξει ο κόσμος του Παναθηναϊκού; Επαναλαμβάνω δεν μιλάμε για 1-2 κακές σεζόν, αλλά κοντεύουμε την δεκαετία. Και πόσα ακόμα είχαμε πριν το σύντομο «διάλλειμα» της πολυμετοχικότητας… Είμαστε σε φάση που φτάσαμε να ακούμε για τα «πέτρινα χρόνια» των άλλων και να χαμογελάμε μελαγχολικά. Τι να (τους) πούμε και εμείς δηλαδή…
Καλό, χρυσό και άγιο λοιπόν το τωρινό πρότζεκτ, respect σε όσους το παλεύουν, αλλά είναι απόλυτα φυσιολογικό ο (πολύς) κόσμος να μην ψήνεται. Είναι εντελώς άγνωστα όλα αυτά τα μονοπάτια που βαδίζεις και η προσαρμογή σε αυτά είναι από δύσκολη έως αδύνατη. Όχι γιατί δεν θέλεις, αλλά γιατί δεν αντέχεις άλλο. Και δεν αντέχεις γιατί δεν ξέρεις καν πότε θα τελειώσει. Για πόσο θα χρειαστεί να κάνεις υπομονή.
ΥΓ: Δυο λόγια για το μπάσκετ. Ισως πάνω στα τσαντίλα μας για την κακή εικόνα και την αποχή από τα ευρωπαϊκά φάιναλ φορ και τις (ευρωπαϊκές) κούπες τα τελευταία χρόνια οι περισσότεροι δεν έχουμε καταλάβει τι σημαίνει αυτό το… παγκόσμιο ρεκόρ του «εδώ και 24 χρόνια μίνιμουμ ένας τίτλος ανά σεζόν». Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια. Ειδικότερα σε αυτή τη δύσκολη εποχή συνολικά για τον Παναθηναϊκό. ΥΓ1: Αυτή η κούπα δεν μπορεί να αφιερωθεί σε κανέναν άλλον παρά στον δικό μας Θανάση, που δίνει την πιο μεγάλη μάχη της ζωής του και η σκέψη κάθε Παναθηναϊκού βρίσκεται δίπλα του.
